Podbudowa

Przy wykorzystaniu starej nawierzchni tłuczniowej lub żwirowej jako podbudowy grubość nawierzchni wyniesie: 12 cm dla betonu jednowarstwowego i 15 cm dla betonu dwuwarstwowego przy grubości warstwy górnej 3-H5 cm.

We wszystkich przypadkach obowiązują następujące marki betonu: w warstwie dolnej R„- = 250, a w warstwie górnej i betonie jednowarstwowym R,o = 300 (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przy rozmieszczaniu szczelin dylatacyjnych należy kierować się następującymi zasadami:
a) wszystkie szczeliny wykonuje się jako dylatacyjne,
b) szczeliny należy przewidywać wzdłuż wyraźnych załamań powierzchni placu (grzbiety i ścieki),
c) w punktach przecięcia się szczelin nie powinno schodzić się więcej niż cztery naroża płyt,
d) kąt między dwiema krzyżującymi się szczelinami powinien być prosty,
e) kąt załomu szczeliny w planie nie powinien być mniejszy od 90°,
f) odległość między dwiema nie przecinającymi się krawędziami w jakimkolwiek miejscu płyty nie powinna być mniejsza niż 1 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nawierzchnie z betonów kolorowych. W niektórych przypadkach ze względów dekoracyjnych urozmaica się powierzchnie placów w sposób sztuczny przez stosowanie betonów kolorowych.
Betony kolorowe otrzymuje się przez użycie odpowiedniego rodzaju kruszywa o naturalnej barwie odpowiadającej żądanemu kolorowi oraz przez domieszkę do spoiwa odpowiedniego rodzaju farby. Stosowane farby powinny odznaczać się dużą miałkością, dużą intensywnością koloru, trwałością barwy i nie powinny mieć szkodliwego działania na spoiwo cementowe (uprawnienia budowlane).
Stosuje się naturalne lub sztuczne tlenki metali, sadzę i inne barwniki.

Wykonawstwo robót. Z powodu specyficznych warunków budowy, do których zaliczamy stosunkowo małą długość odcinków ulic poprzecinanych gęsto włączeniami ulic bocznych, obustronną zabudowę, drzewa w chodnikach, różne obce przedmioty w jezdni itp. przeszkody, stosowanie w mieście metod wykonawczych takich jak na drogach zamiejskich, zwłaszcza przy użyciu pełnej mechanizacji, jest utrudnione lub nieopłacalne.

Kostka kamienna

Z reguły nawierzchnie betonowe ulic i placów wykonywane są albo ręcznie albo z zastosowaniem tzw. małej mechanizacji. W zasadzie nie stosuje się maszyn do profilowania podłoża gruntowego (betoniarek torowych i wykańczarek) na całej szerokości nawierzchni (program egzamin ustny). Używa się natomiast betoniarek na podwoziu gąsienicowym oraz zwykłych betoniarek budowlanych, które w bocznych ulicach mogą przygotowywać masę betonową, przewożoną na miejsce wbudowania taczkami lub wózkami. Najwłaściwsza organizacja robót polegać będzie na zastosowaniu betoniarek na podwoziu samochodowym, dostarczających masę betonową na miejsce wbudowania z centralnej ogólnomiejskiej wytwórni betonu (opinie o programie).
Z maszyn do zagęszczania betonu stosuje się przenośne ręczne wibratory deskowe. Lepsze wyniki dają lekkie samobieżne wykańczarki wibracyjne pół- profilowe o szerokości od 2,50 do 3,50 m, przy czym tak dla dolnej, jak i górnej warstwy stosuje się jedną i tę samą wykańczarkę.

Trudność wynikającą ze stosowania wykańczarek do betonowania jezdni o szerokości nie dostosowanej do ich wymiarów można przy niedużych różnicach usunąć przez wykonanie obustronnych ścieków z kostki kamiennej lub klinkieru. Na rysunku 1-189 pokazano przekrój ulicy komunikacyjnej dwujezdniowej z jezdniami betonowymi po 7 m. Budowę nawierzchni rozpoczyna się od wykonania wykopu koryta, w którym po obu stronach ustawia się krawężniki na fundamencie betonowym (segregator aktów prawnych).

Krawężniki ustawione ściśle według kierunków i położenia niwelety dają niezmienne linie, według których za pomocą odpowiednich szablonów roboczych sprawdza się profile plantu ziemnego i poszczególnych warstw. Po wyprofilowaniu spodu koryta oraz po rozścieleniu, zagęszczeniu i wyprofilowaniu warstwy odsączającej ustawia się i umocowuje szablony w miejscach szczelin dylatacyjnych. Usytuowanie i konstrukcje szczelin dylatacyjnych (promocja 3 w 1).