Podłoże na stropie

Przy gruntach zawilgoconych zachodzi niebezpieczeństwo przenikania wilgoci od spodu. Musimy wtedy założyć izolację (program uprawnienia budowlane na komputer). Robi się to dwojako: albo dodając do betonu podłoża jeden ze środków izolacyjnych (wtedy beton musi mieć więcej cementu, musi być staranniej wykonany i lepiej ubity), albo też dajemy pod podłożem podkład z chudego betonu o grubości 5 do 10 cm, układamy na nim izolację poziomą (np. z podwójnej papy bitumicznej sklejonej lepikiem), a na niej dopiero betonujemy właściwe podłoże, jak wyżej opisano.
Górnej powierzchni podłoża nie zaciera się gładko, lecz pozostawia się ją chropowatą aby ułatwić przyczepność do niej posadzki terrazzowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dobrze jest nawet porysować powierzchnię podłoża ostrzem kielni lub tp.

Układanie na stropach żelbetowych posadzek terrazzo o niewielkiej powierzchni nie wymaga podłoża. Wystarcza jedynie wyrównawcza warstwa zaprawy cementowej 1 : 3 do 1 : 5 o grubości 1 cm w celu stworzenia dokładnie poziomej i równej powierzchni pod właściwą posadzką. Przyjmuje się w tym przypadku, że stropy te są dostatecznie sztywne i nie wykazują tzw. klawiszowania, tj. oddzielnego wyginania się poszczególnych belek pod wpływem obciążeń skupionych (uprawnienia budowlane).

Przy stropach na belkach stalowych, gdzie występuje niebezpieczeństwo uginania się pojedynczych belek, dalej tam, gdzie chodzi o absolutną pewność, że posadzka nie popęka i wreszcie przy większych powierzchniach posadzek układa się na stropie dodatkowe podłoże betonowe z dobrego betonu (np. 1 : 2 : 4) o grubości około 5 cm. Podłoże to przedziela się od stropu warstwą piasku. Kolejność robót jest w tym przypadku następująca: po rozsypaniu na stropie warstwy drobnego piasku o grubości około 5 mm wyrównuje się ją dokładnie do poziomu i nakrywa papą dachową (program egzamin ustny). Aby oddzielić podłoże od ścian, układa się wzdłuż ścian listwy drewniane o szerokości nie większej od 2 cm  równo z górną powierzchnią podłoża. Po ułożeniu betonu i po jego częściowym stwardnieniu wyciąga się te listwy, a miejsce po nich zasypuje się piaskiem. W ten sposób posadzka spoczywać będzie na podłożu niezwiązanym ani ze stropem, ani ze ścianami.

Dylatacja

Przy większych polach posadzki terrazzowej zachodzi niebezpieczeństwo tworzenia się rys pod wpływem zmian temperatury i wilgoci oraz wskutek skurczu betonu. Zmiany te wywołują w betonie podłoża i posadzki naprężenia rozciągające, których nie może on przenieść (opinie o programie).

Tworzą się wtedy rysy. Początkowo są one ledwo dostrzegalne (nazywamy je włoskowatymi), potem stają się widoczne. Na ich brzegach materiał zaczyna się kruszyć, co staje się początkiem zniszczenia całej posadzki. Rysy te mogą również powstać wskutek nierównomiernego uginania się stropu lub gruntu pod posadzką (segregator aktów prawnych).
Aby temu zapobiec, dzielimy posadzki wraz z podłożami na poszczególne pola, podzielone między sobą szczelinami dylatacyjny- m i (z niemiecka nazywają je fugami, lecz jest to obcy twór językowy, który należy tępić). Wielkość pól posadzki, nie wymagających dylatacji, wynosi w pomieszczeniach o stałej temperaturze i wilgoci (np. w piwnicach i hallach) najwyżej 20 m2, przy najdłuższym boku 5 m, w innych pomieszczeniach zamkniętych - najwyżej 10 m2, przy najdłuższym boku - 4 m, na powietrzu - tylko 6 m2, przy najdłuższym boku - 3 m. Przy większych powierzchniach dzielimy je na pola o wymiarach 4 x 4 do 6 x 6 m. Pola mogą być również prostokątne, lecz niezbyt różne od kwadratu.

Szczeliny w posadzce wykonywa się przede wszystkim tam, gdzie są szczeliny w konstrukcji budynku, następnie tam. gdzie następuje zmiana obciążenia podłogi, np. na granicy sali i korytarza, gdzie zmienia się charakter podłoża itp. Obecność szczelin pozwala poszczególnym płytom na zmianę długości, tj. na skracanie się i wydłużanie, zależnie od zmian temperatury, wilgoci, skurczu i osiadania podłoża (promocja 3 w 1).