Woda gruntowa

Woda gruntowa może występować między dwiema mało przepuszczalnymi warstwami i w tym przypadku, jeśli nie ma swobodnego zwierciadła, wywiera napór na spód wyżej leżącej mało przepuszczalnej warstwy jest to tzw. woda naporowa międzywarstwowa (program uprawnienia budowlane na komputer).

Może zdarzyć się, że górna mało przepuszczalna warstwa gruntu spoistego znajduje się w zagłębieniu na powierzchni terenu; poziom piezometryczny wody naporowej może się wówczas znaleźć ponad powierzchnią terenu; taką wodę nazywa się wodą artezyjską. Przepływ wody międzywarstwowej i artezyjskiej również odbywa się w kierunku niższego poziomu piezometrycznego.

Dokładne zbadanie głębokości zalegania poszczególnych poziomów wód gruntowych i ich charakteru ma bardzo duże znaczenie praktyczne, gdyż umożliwia ustalenie kierunku i szybkości przepływu wód oraz ich wpływu na zachowanie się podłoża gruntowego pod budowlą (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Poziomy wody gruntowej są dobrą kontrolą, czy zastosowana interpretacja geologicznej budowy terenu jest właściwa, np. ciągła warstwa przepuszczalna pomiędzy utworami nieprzepuszczalnymi powinna mieć ciągłe i dość wyrównane poziomy piezometryczne.

Grunt występuje w naturze jako ośrodek dwufazowy (szkielet woda) lub trójfazowy (szkielet + woda + powietrze z parą wodną). Rozkład ciśnień wody w porach gruntu i naprężeń w szkielecie gruntowym są ściśle związane ze sobą i z naprężeniem, wywołanym siłami zewnętrznymi, działającymi na grunt. Wartości naprężeń całkowitych, linia ABC naprężenia w szkielecie gruntu, linia CBD ciśnienie wody w porach szkieletu pyłu (uprawnienia budowlane).

Rozkład naprężeń

Rozkład naprężeń po obciążeniu powierzchni żwiru naciskiem q. Naprężenia całkowite w gruncie wzrosną natychmiast do linii A’B’D"‘ i po zostaną takie przez cały czas działania nacisku q. Naprężenia w szkielecie w czasie t = 0 (chwila przyłożenia nacisku q) w żwirze (ponad Z WG) pokryją się z linią A’B, w pyle natomiast pozostaną wg linii BC, gdyż w pierwszej chwili woda nie odpłynie z pyłu i przejmuje na siebie nacisk równy CBB’D"‘ (program egzamin ustny). Po upływie pewnego czasu t < t_k ciśnienie w wodzie zmniejszy się do D’B’D'", a po upływie czasu zupełnej konsolidacji t_k zmniejszy się do ciśnieniu hydrostatycznego wg D"B’Drównocześnie naprężenia w szkielecie pyłu wzrosną do linii B’D".

Zdaniem autora wartości fi wg normy nie są właściwie przyjęte, np. dla gruntów niespoistych nie podano ich zagęszczenia; nie można przyjmować fi = 1 nawet dla gruntów przekonsolidowanych, gdyż w okresie od zakończenia konsolidacji mogło nastąpić odprężenie gruntów wskutek wietrzenia lub spęcznienia; nieuzasadnione jest przyjęcie fi = 0,6 zarówno dla gruntów spoistych B przekonsolidowanych, jak i morenowych normalnie skonsolidowanych, jak również fi = 0,8 dla wszystkich iłów bez względu na genezę (opinie o programie).

Badania laboratoryjne ściśliwości gruntów przeprowadza się na próbce gruntu o nienaruszonej strukturze w edometrze, zwiększając stopniowo obciążenie i prowadząc pomiary osiadań próbki do chwili umownego zakończenia osiadania przy każdym stopniu obciążenia. Następnie sporządza się wykresy krzywych konsolidacji i krzywych ściśliwości, zarówno przy pierwszym obciążeniu próbki, jak i przy jej odciążaniu i powtórnym obciążeniu (segregator aktów prawnych).

Badania laboratoryjne ściśliwości gruntów są obarczone dość dużymi błędami. Dlatego też zgodnie z normą PN-75/B-04481 należy uzyskane laboratoryjnie wartości M₀ i M pomnożyć przez współczynnik x. Według normy w przypadku gdy wartości M„ przekraczają 10 MPa, a M - 20 MPa, należy uznać wynik badania za niemiarodajny. W takich przypadkach poleca się przeprowadzić próbne obciążenia gruntu lub przyjąć normowe wartości E₀ w zależności od rodzaju i stanu gruntu. Badania laboratoryjne ściśliwości poleca autor wykonywać tylko dla gruntów ściśliwych (plastyczne i miękkoplastyczne grunty spoiste, namuły i torfy) (promocja 3 w 1).