Podłużny zbiornik

Na stan naprężeń niekorzystnie wtedy wpływa różnica temperatur między górną ramą usztywniającą a dolną częścią konstrukcji stale zanurzoną poniżej zwierciadła wody. Przyjmuje się, że ścianka zbiornika połączona jest u góry przegubowo z konstrukcją rozpierającą; dla układu symetrycznego konstrukcja będzie więc jednokrotnie statycznie niewyznaczalna. Jako niewiadomą przyjmuje się moment węzłowy u dołu ścianki, wyznaczany z warunku ciągłości; kąt obrotu elementów zbiegających się w węźle A musi być jednakowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ramę można rozwiązać metodą kolejnych przybliżeń, przyjmując przegubowe połączenie rozpór z belką wieńczącą, co jest uzasadnione, gdyż obciążenie działa jednocześnie na całym obwodzie belki wieńczącej. Ze względu na symetrię obciążenia względem osi rozpory wystąpią w miejscu jej dołączenia tylko niewielkie momenty. Rama wieńcząca jest wrażliwa na nierównomierne obciążenie, np. gdyby po wykonaniu budowli zasypać jednostronnie wykopy, obciążenie ramy działałoby. Ponieważ wtedy rozpiętość ramy wzrasta i jest równa długości zbiornika, momenty wzrosłyby wielokrotnie, powodując uszkodzenie konstrukcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Aby do tego nie dopuścić, nie wolno jednostronnie obsypywać lub odsłaniać ścian dla celów konserwacji itp.

Jeżeli zaistnieje konieczność jednostronnego odsłonięcia ściany, to należy wpierw rozeprzeć wszystkie węzły ramy stemplowaniem opartym o skarpę wykopu.
Podłużny zbiornik z ramą wieńczącą przedstawiony jest dwukomorowym piaskownikiem długości 18,30 m, szerokości w świetle komór 2×2,25 m i wysokości w świetle 2,67 m. Zamiast ścian czołowych wykonano płytsze komory wprowadzające, wobec czego rama kończy się rozporami nie związanymi ze ścianami poprzecznymi. Dno pochylone pod kątem ok. 20° można liczyć jak poziomą belkę na podłożu sprężystym (uprawnienia budowlane).

Prostokątne zbiorniki podziemne

Prostokątne zbiorniki podziemne o dużych pojemnościach ogranicza się zwykle ścianami oporowymi, wspartymi wzdłuż górnej krawędzi na stropie. Gdy zbiornik jest niezbyt głęboki (do 3,0-4,0 m), będzie to na ogół płyta zamocowana w fundamencie taśmowym, czyli ściana kątowa. Ponieważ zamocowanie płyty w fundamencie nie jest całkowite, lecz sprężyste, a ponadto rozkład parcia gruntu odbiega od założonego, zmiennego liniowo (program egzamin ustny).

W miejscu połączenia ścian płytowych (naroża) powstaje zakłócenie ich pracy, gdyż pasma wspornikowe nie mogą odkształcać się, ponieważ są połączone ze sztywną prostopadłą ścianą. Narożne fragmenty ścian można rozpatrywać jako części płyt krzyżowo zbrojonych o stosunkowo dużej długości, np. L = 2H. Część płyty przylegającą do naroża, długości * = ///2, liczy się i zbroi jak płytę krzyżowo zbrojoną (opinie o programie). Następną część do punktu oddalonego o x = H od krawędzi zbroi się w kierunku pionowym jak pasmo wspornikowe lub obustronnie wolno podparte (w przypadku zbiornika przykrytego), w kierunku poziomym zaś jak płytę krzyżowo zbrojoną. Pozostałą część ściany liczy się jak pasmo pionowe, dając ponadto poziome zbrojenie rozdzielcze. Zależnie od rozwiązania konstrukcyjnego obliczeniową płytę krzyżowo zbrojoną traktuje się jak swobodnie podpartą lub utwierdzoną w poziomie stropu albo nie podpartą w przypadku zbiorników otwartych (segregator aktów prawnych).

Jeśli ściany zbiornika są wyższe od ok. 4,0 m, to konieczne jest dodatkowe podparcie ścian żebrami lub przeponami. Żebro może .być połączone z belką stropową
tworząc ramy, wówczas podparcie u dołu uważa się za przegubowe ze względu na znaczną sztywność żebra w stosunku do płyty.

Płyta ścienna pracuje jak krzyżowo zbrojona, u góry zamocowana lub swobodnie podparta, na pozostałych krawędziach utwierdzona. Płytę oblicza się jak płyty ściany oporowej żebrowanej (promocja 3 w 1).
Stropy zbiorników jako zasadnicze zadanie mają zabezpieczenie wody przed zanieczyszczeniem oraz utrzymanie możliwie stałej temperatury.