Podniesienie stanu urządzeń technicznych

Jeśli chodzi o czynniki ekonomiczne, to zagadnienie sprowadza się do najbardziej racjonalnego i najoszczędniejszego sposobu budowania (w zakresie zużycia materiałów i zabudowanej powierzchni). Wysokość kwot zainwestowanych w budynki i urządzenia zagrodowe odgrywają pierwszorzędną rolę. gdyż kwoty te odpowiednio do ich wysokości mniej lub bardziej obciążają dane gospodarstwo. Rozsądnie poczynione oszczędności na kosztach budynków w stanie surowym można zużytkować na podniesienie stanu urządzeń technicznych w tych budynkach i na unowocześnienie całego gospodarstwa (program uprawnienia budowlane na komputer).

Względy zdrowotne, poza wpływem na stan techniczny poszczególnych budynków (przestrzeń, dostateczna ilość światła naturalnego i świeżego powietrza oraz właściwa temperatura), faworyzując oddzielenie budynków inwentarskich i towarzyszących im urządzeń od budynku mieszkalnego, z reguły pozostają w kolizji odnośnie wzajemnego usytuowania wspomnianych obiektów z czynnikami funkcjonalno-użytkowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Poważną rolę przy rozplanowaniu budynków zagrody odgrywają wymagania ochrony przeciwpożarowej. Decydujące znaczenie posiada tu stopień zagrożenia pożarowego, który zależy od stopnia palności materiałów, z jakich budynki są wykonane i jakie w tych budynkach się znajdują oraz od wytrzymałości ogniowej elementów urządzeń technicznych we wspomnianych budynkach (uprawnienia budowlane). Przepisy budowlane uwzględniają zarówno czynnik zdrowotności jak i wymagania ochrony przeciwpożarowej. Ponieważ są one powszechnie znane, pominięte zostały w niniejszym referacie (program egzamin ustny).

Przepisy prawa budowlanego

Pod względem sposobu sytuowania budynków na działce siedliskowej w ramach zagrody można wyróżnić dwa zasadnicze układy, które polegają na:

1. oddzielnym ustawianiu poszczególnych budynków,
2. częściowym lub całkowitym łączeniu budynków’ pod jednym dachem (opinie o programie).

W Polsce istnieje dążność do osobnego stawiania budynków bez względu na wielkość gospodarstwa. Dążność ta wypływa z dawnych tradycji oddzielnego budowania. W przeszłości połączenie części mieszkalnej z inwentarską było synonimem niedostatku i ubóstwa, gdyż w tego rodzaju budynkach zamieszkiwała przeważnie służba folwarczna, wyrobnicy i biedota wiejska. Ponadto powodem oddzielnego sytuowania budynków był ich niski stan pod względem wyposażenia w elementarne urządzenia wewnętrzne. Stopniowe poprawa zaznaczająca się na tym odcinku we współczesnym budownictwie wiejskim osłabia ważkość argumentu odnośnie prymitywizmu urządzeń technicznych budynków, przy rozpatrywaniu zagadnienia sposobu ich usytuowania na działce siedliskowej (segregator aktów prawnych).

Wybór systemu zabudowy zagrody zależy od upodobań właściciela, ilości inwentarza żywego, wielkości gospodarstwa oraz jego możliwości rozwojowych i środków finansowych. Każdy z systemów zabudowy ma swoje zalety i wady. Analiza ich wykazuje, że dla gospodarstw małych charakterystycznych dla polskich stosunków ze względów ekonomicznych i użytkowych odpowiedniejszym jest system łączenia budynków. Pomimo pewnych ujemnych stron, które występują przy łączeniu np. domu mieszkalnego z budynkiem inwentarskim (zapachy, gromadzenie się much, odgłosy), korzyści w postaci zaoszczędzonego materiału budowlanego i wysiłku ludzkiego oraz wygoda w obsłudze i doglądaniu inwentarza przemawiają za zabudową połączoną. Połączenie budynków poprawia ponadto warunki termiczne w pomieszczeniach oraz pozwala na zwiększenie odległości poszczególnych zagród od siebie, co ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe posiada dla całego osiedla (o zabudowie zwartej) duże znaczenie (promocja 3 w 1).

Na razie system łączenia poszczególnych obiektów zagrody pod jednym dachem nie znajduje zwolenników. Głęboko zakorzeniona tradycja i wynikające z niej przesłanki psychologiczne stanowią przeszkodę dla przyjęcia się w szerokim zakresie zwyczaju łączenia ze sobą nawet tylko budynków gospodarczych i inwentarskiego ze składowymi.