Podpory i fundamenty

Estakady są posadowione na palach Raymonda, wbitych w grunt nośny zalegający na głębokościach 3,0-4-6,0 m. Pod każdą podporę wbito 56 pali długości 11,0 m o głowicach ujętych ławą o szerokości 3,4, długości 14,0 m i o grubości 1,2 m. Ławy połączono parami za pomocą belek (program uprawnienia budowlane na komputer).
Konstrukcja. Estakady składają się z płyt ustawionych na słupach zakończonych głowicami zbieżnymi ku dołowi.

Grubość płyty wynosi 0,55 m. rozpiętość około 6,0 m, szerokość około 14,0 m. Każda podpora składa się z trzech okrągłych słupów o średnicy 1,10 m i o wysokości 12,0 m. Rozstaw słupów wynosi około 5,50 m. Słupy wykonano w formach stalowych dwudzielnych cylindrycznych, powiązanych między sobą stalowymi stężeniami (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Różnice w wysokości słupów wynikające ze spadków płyty wyrównano przez nakładanie dodatkowych krótkich odcinków form o zmiennej długości. Budowę wykonano za pomocą dwunastu form przenoszonych w miarę postępu robót. Po zdjęciu form słupy powlekano emulsją asfaltową. Aby nie wykonywać wysokich rusztowań, deskowanie płyty ułożono na stalowym ruszcie zawieszonym na stalowych wspornikach przymocowanych do głowic słupów. Po zabetonowaniu płyty wsporniki te usuwano przez obcięcie bolców, a ruszt opuszczano na linach.

Betonowanie estakad. Materiały budowlane dowożono koleją na oba brzegi rzeki. Składy materiałów i betoniarnie znajdowały się na końcach estakad przy nasypach. Masę betonową dowożono samochodami-wywrotkami do dźwigów na gąsienicach. Dźwigi o wysięgnikach długości do 18 m podnosiły pojemnik do podawania betonu na pomost. Część ponad terenem niedostępnym dla samochodów betonowano podając masę betonową z wózków zawieszonych na linach (uprawnienia budowlane).
Betonowanie słupów było trudne ze względu na ich wysokość i uzwojenie. Do betonowania używano kubłów cylindrycznych o średnicy 0.45 m z otwieranym dnem. Masa betonowa spływała z niewielkiej wysokości i nie ulegała dezagregacji.

Wielkość ziaren kruszywa

Wielkość ziaren kruszywa użytego do betonowania słupów nie przekraczała 18 mm. Formy stalowe opukiwano, z zewnątrz młotkami w celu zapewnienia gładkiej powierzchni słupów. Budowę wykonano w ciągu dwunastu miesięcy (program egzamin ustny).
Pierwszy wiadukt o konstrukcji grzybkowej zbudowano w USA w Orange w stanie New Jersey około 1922 roku w związku z przebudową skrzyżowań jednopoziomowych na dwupoziomowe. Jest to wiadukt miejski.
Szerokość ulicy wynosi 30,0 m. Słupy podpór ustawione są w trzech rzędach - wzdłuż osi ulicy i wzdłuż krawężników po obu stronach.

Rozpiętość przęseł środkowych mierzona między osiami słupów wynosi około 8,40 m (opinie o programie).
Płyta ma grubość 60 cm. Przyczółki zastąpiono ścianami oporowymi wykonanymi pomiędzy słupami skrajnego przęsła. Głowice słupów ścięto ukośnie dla dostosowania ich kształtu do skrajni. Trzonom słupów nadano przekrój kołowy.
W East Orange wykonano cztery mosty różniące się rozstawami słupów i kątami skrzyżowań. Płyty tych mostów miały nieregularny kształt.
Siły wewnętrzne w płytach wyznaczono uwzględniając różne schematy obciążeń oraz wpływ głowic na zmniejszenie rozpiętości i dwukierunkowy rozkład obciążenia (segregator aktów prawnych).
Mosty ukośne. W konstrukcjach grzybkowych szczególnie dogodny jest kąt skrzyżowania równy 45°, gdyż umożliwia stosowanie płyt o polach kwadratowych, z wyjątkiem skrajnych pól. Taki układ miały dwa mosty w Passaic i w Clifton w stanie New Jersey wykonane w 1932 r.

Oba mosty przechodzą nad ulicami o szerokości około 20,0 m, w tym szerokość jezdni wynosi około 12,0 m. Przęsła środkowe mają rozpiętość około 6,5 m. Grubość płyty pod jezdnią wynosi 53 cm, grubość płyt głowicowych 25 cm. Średnica słupów wynosi 83 cm.
Wiadukty drogowe nad liniami kolejowymi. Przykładem zastosowania konstrukcji grzybkowej w wiaduktach nad liniami kolejowymi jest most w Kearney w stanie New Jersey, wykonany w r. 1919, który zastępuje jednopoziomowe skrzyżowanie z drogą miejską (promocja 3 w 1)..