Podpory rurociągów stalowych

Napowietrzne rurociągi stalowe układa się na podporach stałych i podporach przelotowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Podpory stałe rozmieszcza się wzdłuż trasy rurociągu w punktach, w których następuje zmiana kierunku osi rurociągu, zaś w przypadku prostoliniowego przebiegu trasy w odstępach od 100 do 250 m w zależności od sposobu ułożenia, średnicy rurociągu i umiejscowienia jego dylatacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zadanie podpór stałych polega na przekazaniu na podłoże wypadkowych sił od rurociągu lub też na przeciwstawieniu się siłom odrywającym rurociąg od podłoża. Jeśli bowiem rurociąg zmienia kierunek bądź też pochylenie, gdy następuje zmniejszenie jego spadku (postępując od dołu do góry), będzie on przyciskany do podłoża, a jeśli następuje zwiększenie spadku, to będzie on odrywany od podłoża.
Podpora stała, z którą rurociąg jest sztywno związany, powinna więc oddziaływaniem swej masy zapewnić stateczność rurociągu, zabezpieczając go przed oderwaniem od podłoża lub przekazując siły na podłoże z zachowaniem dopuszczalnych nacisków (uprawnienia budowlane).

Pomiędzy podporami stałymi rozmieszcza się w regularnych odstępach - wynoszących od kilku do kilkunastu metrów - podpory przelotowe, których zadanie polega na swobodnym wsparciu rurociągu pomiędzy punktami jego sztywnego umocowania. Podpory przelotowe zabezpieczają rurociąg wyłącznie przed nadmiernym ugięciem i umożliwiają przez jego umieszczenie nad podłożem prawidłową konserwację na całym obwodzie rury. Przy obliczaniu podpór stałych należy uwzględniać siły działające na betonowy blok podpory.

Warto przy tym zwrócić uwagę, że rurociąg można układać tak, aby pomiędzy punktami jego sztywnego umocowania nie umieszczać żadnych dylatacji; doprowadza to do rozmieszczenia wzdłuż jego trasy wyłącznie podpór stałych, co jest możliwe jedynie wówczas, gdy zmiany temperatur są niewielkie. Będą to więc przypadki dotyczące rurociągów krytych umieszczonych w sztolniach lub pokrytych gruntem (program egzamin ustny).

Rurociągi stalowe odkryte

Rurociągi stalowe odkryte, narażone na większe zmiany temperatur, dla zmniejszenia naprężeń osiowych wykonywa się z dylatacjami pomiędzy podporami stałymi. Podpory stałe rozmieszcza się wówczas w znacznych, podanych powyżej odstępach lub też w punktach zmiany kierunku osi (opinie o programie). Przy tym rozwiązaniu stosuje się oczywiście podpory przelotowe.
Na podporę stałą działają - postępując od góry do dołu - następujące siły, które przyjmuje się jako dodatnie, jeśli są skierowane zgodnie z kierunkiem ruchu wody (a więc ku podporze) i jako ujemne, jeśli ich kierunek działania jest przeciwny do kierunku ruchu wody.

Znak plus występuje przy wzroście temperatury ponad obliczeniową temperaturę ułożenia rurociągu, znak minus - przy spadku temperatury poniżej temperatury obliczeniowej.
Oprócz wymienionych wyżej sil na podporę działają od góry jeszcze siły od tarcia na złączu dylatacyjnym i siła od tarcia wody o ścianki przewodu; siły te są jednak na tyle nieznaczne w porównaniu z poprzednio wymienionymi, że można je w obliczeniach pominąć (segregator aktów prawnych).
Postępując od dołu do góry na podporę działają następujące siły, które oznacza się znakiem plus, jeśli działają one w kierunku przeciwnym do ruchu wody.

Siłę od ciężaru własnego i tarcia w dolnym odcinku przewodu zazwyczaj można pominąć, gdyż w praktyce umieszcza się dylatacje z reguły poniżej podpór stałych i bardzo blisko tych podpór. Również pozostałe siły działające poniżej podpory i identyczne z siłami wymienionymi przy omawianiu sił działających do góry podpory, można w obliczeniach pominąć.

Wszystkie wybrane do obliczeń siły działają wzdłuż jednej z osi rurociągu lub też z dostateczną dokładnością można im przypisać taki kierunek i położenie.
Działające w dwóch kierunkach siły sumuje się algebraicznie, a następnie oblicza ich sumę wektorową P = P’+P", która łącznie z ciężarem własnym GB przyłożonym do środka ciężkości bloku podpory, daje siłę wypadkową R (promocja 3 w 1).