Podstawa gałęzi

Długo utrzymująca się przy pniu podstawa gałęzi nie tylko powoduje powstanie sęka nie zrośniętego, lecz stanowi również swego rodzaju ranę
na powierzchni pnia. Rana ta może zostać zakażona przez zarodniki grzybów pasożytniczych, które przedostawszy się do wnętrza pnia powodują jego zgniliznę (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z tych względów pożądane jest obcinanie obumarłych gałęzi, określane mianem okrzesywania. Należy jednak zauważyć, że okrzesywanie żywych gałęzi może wobec niewytworzenia warstwy ochronnej również doprowadzić do powstania zgnilizny. Wskutek podrażnienia żywych jeszcze tkanek może też nastąpić gwałtowny ich przerost i wywołać lokalne obrzmienia, zniekształcające pień w stopniu daleko większym, aniżeli guzy, powstające przy naturalnym oczyszczaniu się drzewa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Rozmieszczenie sęków i kierunek ich przebiegu związane są z gatunkiem drzewa. U drzew iglastych sęki rozmieszczone są wzdłuż pnia w regularnych zgrupowaniach, zwanych okółkami (rys. 115); wyjątek stanowią cis i jałowiec, u których sęki rozmieszczone są nieregularnie. Modrzew, oprócz dużych sęków, rozmieszczonych okółkowo, ma też dość liczne sęki o mniejszych wymiarach, występujące pomiędzy okółkami.

Sęki ustawione są w stosunku do rdzenia pod kątem ostrym; jedynie świerk ma prawie poziomy przebieg sęków, co wiąże się z układem jego gałęzi. U gatunków liściastych sęki są rozmieszczone nieregularnie; wyjątek stanowi olcha, która wykazuje tendencję do tworzenia okółków, oraz jesion, mający duże sęki rozmieszczone parami (uprawnienia budowlane). Ogólnie rzecz biorąc największa liczba zewnętrznych sęków przypada na jednostkę długości w wierzchołkowej części pnia, najmniejsza zaś - w odziomkowej; drzewa wyrosłe w zwartym drzewostanie są mniej sękate od drzew wyrosłych w odosobnieniu lub w luźnym zwarciu.

Drobne sęczki szpilkowe

Wpływ sęków na techniczne własności drewna. Wpływ ten zależy od ich liczby, wymiarów, związania z otaczającym drewnem, od stanu zdrowotnego i od rozmieszczenia w sortymencie (program egzamin ustny).
Sęki są wadą, której nasilenie i wymiary stanowią jeden z najważniejszych czynników jakościowej klasyfikacji drewna. Wyjątek stanowią sęki traktowane jako element estetyczny (np. w drewnie czeczotowatym).

Pojedyncze drobne sęczki szpilkowe i perłowe na ogół nie stanowią wady. Bardzo małe natomiast sęki (szpilkowe i perłowe), występujące w zgrupowaniach, czyli w tzw. skupieniach, traktuje się jako wadę, która wpływa ujemnie na wytrzymałość drewna i utrudnia jego obróbkę (opinie o programie).
Wielkość sęków odgrywa poważną rolę w jakościowej klasyfikacji drewna. Dopuszczalna średnica sęka w tarcicy zależy od jego położenia i od rodzaju sortymentu; w grubszych sortymentach dopuszcza się sęki o większej średnicy.

Zależnie od wymaganej jakości tarcicy dopuszcza się występowanie sęków tylko na jednej stronie sortymentu (sęki nie przechodzące) lub na obydwóch stronach (sęki przechodzące), na określonej części długości lub na całej długości sortymentu (segregator aktów prawnych). Liczbę dopuszczalnych sęków określa się w stosunku do 1 m długości sortymentu. Rozmieszczenie dopuszczalnych sęków uzależnione jest od przeznaczenia sortymentu. W podkładach kolejowych np. dopuszczalne są sęki zdrowe poza miejscem przymocowania szyn. W deskach i balach przeznaczonych do strugania sęki położone na krawędziach i bokach stanowią dużą wadę, gdyż przy struganiu wypadają; sęki na płaszczyznach są dopuszczalne w różnym stopniu, zależnie od klasy jakości tarcicy i od jej przeznaczenia.

Wpływ sęków na trwałość drewna zależy od ich stanu zdrowotnego i gatunku drzewa. U gatunków beztwardzielowych sęki zepsute (zgniłe) mogą spowodować zgniliznę otaczającego drewna, w gatunkach zaś twardzielowych zgnilizna sęków na ogół nie przenosi się na drewno. Wyjątek pod tym względem stanowi drewno jodłowe (promocja 3 w 1).