Podstawowe brzegi

W obydwu przypadkach, wprowadza się do pasma pewną siłę wzdłuż Q_XQ₂, która pojawia się na jego drugim końcu Q₂ jako siła zewnętrzna (program uprawnienia budowlane na komputer). W podobny sposób postępujemy we wszystkich punktach na AB_X i BA_X i otrzymujemy dodatkowe siły na B_tA₂ i A₁B₂. Postępowanie to można kontynuować aż do wtórnego brzegu CD, ale nie dalej, ponieważ każda dodatkowa siła tu przyłożona „powróciłaby” na inne brzegi powłoki. Wynika stąd, że brzeg CD musi mieć pełną podporę, która poza siłami ścinającymi N_xy może przenieść parcie N_x.

Za pomocą powyższego postępowania wyznaczyliśmy układ warunków brzegowych, które niezależnie od długości tego rodzaju powłoki, zawsze mogą być zrealizowane, a mianowicie: jeden wtórny brzeg AB jest całkowicie wolny od sił zewnętrznych, drugi jest całkowicie zamocowany, podczas gdy podstawowe brzegi albo spoczywają na płaskich przeponach przenoszących tylko ścinanie, albo jeśli wolimy mają podpory przenoszące parcie N_y, ale nie przenoszą siły ścinającej N_xy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metoda zastosowana przez nas do przerzucenia sił brzegowych z jednego brzegu na drugi może być użyta także do pewnej modyfikacji tych warunków brzegowych. Na przykład, można uwolnić brzeg CD od sił, jeśli poza ścinaniem dopuścimy istnienie parcia N_y na pewnych częściach podstawowych brzegów AD i BC. Większość z nich wygląda dość dziwnie (uprawnienia budowlane).

Czy uda nam się, czy też nie, znaleźć spośród nich warunki o bezpośrednim praktycznym znaczeniu, zależy od łańcucha tworzących A, A,,A₂… wychodzących z jednego z naroży. Widać to natychmiast, gdy zastanowimy się czy możliwe jest zastąpienie parcia na CD przez ścinanie na AB otrzymując w ten sposób układ warunków brzegowych odpowiadający podparciu powłoki przez cztery przepony wzdłuż jej czterech brzegów (program egzamin ustny).

Rozpatrzmy to zagadnienie na przykładzie dwóch powłok przedstawionych na rys. 4-15a i b. Na pierwszym z nich łańcuch tworzących wychodzących z A kończy się w narożu C. W tym przypadku dwa łańcuchy wychodzące z dowolnego punktu E lewej krawędzi spotykają się w jednym punkcie F na krawędzi prawej. Ażeby znieść parcie w punkcie E, należy przyłożyć w tym punkcie parcie dodatkowe jak na rysunku (opinie o programie).

Rzeczywiste znaczenie przekształcenia afinicznego

Przenosząc to ostatnie poprzez powłokę i dopuszczając jedynie dodatkowe ścinanie na podstawowych brzegach znajdujemy, że siły wytworzone w punkcie F dają razem właśnie parcie o tej samej wielkości. Niemożliwe jest więc zastąpienie parcia na krawędzi lewej przez ścinanie na prawej. Powłoka zachowuje się zupełnie inaczej. Tutaj dwa łańcuchy tworzących wychodzących z punktu E_. Jesteśmy już w posiadaniu wszystkich wzorów dla rozpatrywanego typu przekształcenia afinicznego, możemy je więc przedyskutować i zastosować do różnych zagadnień szczegółowych (segregator aktów prawnych).

Gdy powłoka S jest zbiornikiem lub naczyniem ciśnieniowym, zastosowanie przekształcenia afinicznego nie ma większych zalet. W takim przypadku pozioma i pionowa składowa ciśnienia p byłyby pomnożone przez różne czynniki i wypadkowe obciążenie na powłokę S* nie byłoby prostopadłe do ściany. Korzyść z zastąpienia, powiedzmy, elipsoidy S przez kulę S* jest zniweczona na skutek bardziej skomplikowanego rozkładu obciążenia.

Jeśli powłoka jest kopułą, sytuacja jest bardziej korzystna dla zastosowania przekształcenia afinicznego, ponieważ ważne obciążenia (ciężar własny, obciążenie śniegiem) są w tym przypadku pionowe. Tym niemniej, w dalszym ciągu nie ma większego sensu wykorzystywania rozpatrywanego przekształcenia w zagadnieniu naprężeń, ponieważ bezpośrednią metodę rozwiniętą bez trudu stosuje się do powłok o dowolnym kształcie południka (promocja 3 w 1).

Rzeczywiste znaczenie przekształcenia afinicznego polega na zastosowaniu do rozwiązaniu. Mieliśmy tam proste i ważne wzory dla powłoki kulistej i jesteśmy teraz w stanic przez dokonanie w nich niewielkich zmian wykorzystać je do elipsoidy obrotowej. Postępowanie to zastosujemy do wzorów opisujących wpływ obciążenia brzegowego na dwóch brzegach (f) = const powłoki kulistej.