Podstawy ściany

W innym sposobie dąży się, aby stosunek momentu utrzymującego do momentu wywracającego był większy lub co najmniej równy 1,5. Ten ostatni warunek przedstawia w rzeczywistości współczynnik bezpieczeństwa na wypadek niewłaściwego obliczenia parcia czynnego. Ściana przedstawiona w przykładzie spełnia oba warunki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z kolei rozstrzyga się kwestię, czy piasek rodzimy jest w stanie przejąć pionową sił N. Na to pytanie będziemy mogli odpowiedzieć wyczerpująco dopiero po omówieniu w rozdziale 14 sprawy nośności gruntu. Wartość średnia nacisku na grunt około 1,05 kG/cm² zwykle będzie dopuszczalna. Ponieważ jednak wypadkowa N nie działa dokładnie w środku podstawy ściany, maksymalny nacisk na grunt pod krawędzią przednią jest większy od nacisku średniego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jeśli siła N działa w rdzeniu podstawy ściany, co omawia się w rozdziale 14, to maksymalny nacisk na grunt będzie mniejszy niż dwukrotny nacisk średni i można go również przyjąć za dopuszczalny.

Istnieje również kilka sposobów pozwalających sprawdzić opór na poślizg (uprawnienia budowlane). W jednym z nich bierze się pod uwagę parcie bierne, przy czym łączna wartość oporu na poślizg i parcia biernego powinna przewyższać wartość poziomej składowej parcia czynnego pomnożonej przez współczynnik bezpieczeństwa równy dwa lub ponad. Natomiast w drugim i powszechniej stosowanym sposobie pomija się parcie bierne i wtedy stosunek oporu na poślizg do poziomej składowej parciaczynnego powinien wynosić co najmniej 1,5. Ściana oporowa jest zaprojektowana właściwie, jeżeli spełnia drugi z tych warunków (program egzamin ustny). W tym przykładzie ustalone współczynniki bezpieczeństwa wyrażają niedokładność metod, na podstawie których wyznaczamy różne siły i opory. Stosując tego rodzaju kryteria można uważać ścianę oporową za dostatecznie pewną. Jednakże w szczególnych przypadkach, w zależności od okoliczności można wymagać większych wartości współczynników bezpieczeństwa. W pozostałej części tego punktu omówimy kilka zasadniczych kwestii (opinie o programie).

Pomiary ścian

W początkowych punktach tego rozdziału wskazaliśmy, że parcie czynne jest najmniejszym możliwym parciem, jakie grunt może wywierać na ścianę oporową. W związku z tym nasuwa się pytanie: czy nie należałoby projektować ścian oporowych na działanie większego parcia (segregator aktów prawnych)?

Po pierwsze należy zauważyć, że w przypadku gdy zasypka składa się z suchego gruntu ziarnistego, którego kąt tarcia jest znany, to na ogół parcie na ścianę oporową masywną równa się teoretycznemu parciu czynnemu. Słuszność tego poglądu wykazał Terzaghi w latach 1920. na podstawie bardzo dokładnie przeprowadzonych badań. W trakcie tych badań dokonywano pomiarów parcia na ściany, gdy nie zachodziła możliwość przesunięć poziomych podczas wykonywania zasypki. Zgodnie z przewidywaniami wartość pomierzonego parcia była większa niż parcie czynne. Następnie usuwano podpory, aby ściany mogły swobodnie się przesuwać poziomo lub obracać. Po przesunięciu górnej części ściany tylko o 0,001 jej wysokości wartość parcia malała do wartości teoretycznej parcia czynnego”. Jest to bardzo małe przesunięcie (kąt obrotu wynosi jedynie 0,06°) i dlatego należy się spodziewać, że masywna ściana oporowa dozna większego obrotu podczas jej zasypywania.

Gdyby nawet w szczególnych przypadkach parcie na ścianę oporową było większe niż parcie czynne, nie oznaczałoby to niebezpieczeństwa dla jej stateczności(promocja 3 w 1). Przeciwnie, oznaczałoby to, że grunt znajdujący się pod fundamentem ściany jest bardziej wytrzymały, niż to jest potrzebne. Na długo przed utratą stateczności ściany musi nastąpić jej przesunięcie o tyle, ażeby wzbudzić wytrzymałość gruntu na ścinanie, co oznacza zmniejszenie parcia do wartości parcia czynnego. Innymi słowy, wytrzymałość zasypki znajdującej się poza ścianą oporową będzie ujawniona na długo przed wzbudzeniem wytrzymałości na ścinanie gruntu w podłożu fundamentu ściany. W takich okolicznościach wydaje się uzasadnione projektowanie ścian oporowych na parcie czynne i stosowanie współczynnika bezpieczeństwa do wartości, która przynajmniej jest znana, tj. nośności gruntu stanowiącego podłoże ściany.