Podział instalacji elektrycznych

Instalacje elektryczne stosowane w budownictwie mieszkaniowym pod względem technicznym można podzielić na: energoelektryczne, dźwigowe, teleelektryczne i piorunochronne. W skład instalacji energoelektrycznej wchodzi instalacja oświetleniowa, siłowa i uziemień ochronnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

W sieciach instalacji energoelektrycznych spotkać się można z czterema różnymi układami napięć. Powszechnie stosowany jest obecnie układ 380/220 V, co w praktyce oznacza, że elektryczna linia zasilająca (kablowa lub napowietrzna) jest linią czteroprzewodową, a więc składająca się z czterech odizolowanych od siebie żył metalowych (miedziane, aluminiowe lub stalowe), z których trzy nazwano przewodami fazowymi, czwarta zaś - przewodem zerowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Między dwoma dowolnymi przewodami fazowymi istnieje napięcie, tzw. międzyprzewodowe, wynoszące 380 V, natomiast między dowolnym przewodem fazowym i zerowym - napięcie tzw. fazowe wynoszące 220 V. Przewód zerowy jest zazwyczaj cieńszy (o mniejszej średnicy) niż przewody fazowe, które w danej linii mają przekroje o jednakowej wielkości. Analogiczna sytuacja zachodzi w układzie napięć 220/120 V, z tą jedynie różnicą, że w tym przypadku napięcie międzyprzewodowe wynosi 220 V, a fazowe 120 V. Układ napięć 3 X 220 V, stosowany obecni^* coraz rzadziej, oznacza, że elektryczna linia zasilająca składa się z trzech przewodów fazowych i że między dwoma dowolnymi przewodami fazowymi istnieje napięcie 220 V.

W układzie napięć 3 X 120 V, który spotyka się bardzo rzadko, napięcie międzyprzewodowe wynosi 120 V (uprawnienia budowlane).

Instalacje stosowane w budownictwie mieszkaniowym są jedno- lub trójfazowe. Instalacja jednofazowa składa się z dwóch przewodów. W zależności od zastosowanego układu napięć obydwa przewody są przewodami fazowymi lub też jeden przewód jest fazowy, a drugi zerowy. Instalacja trójfazowa może być w zależności od układu napięć - trzy- lub czteroprzewodowa. Instalacja oświetleniowa może być wykonana: w rurkach izolacyjnych płaszczowych, w rurkach izolacyjnych stalowych, przewodami kabelkowymi typu KGao, KGo, KGp, przewodami płaszczowymi typu P, AP lub przewodami wtynkowymi typu DYt (program egzamin ustny).

Prawie wyłącznie stosowane w budownictwie mieszkaniowym są instalacje w rurkach izolowanych płaszczowych (tzw. bergmanowskich) w wykonaniu podtynkowym. Są one najwłaściwsze, gdyż rurki i sprzęt instalacyjny, z wyjątkiem łączników i gniazd wtykowych, ukryty jest w ścianach i nie szpeci wnętrza pomieszczeń. Po otynkowaniu pomieszczenia przez rurki przeciągane są przewody typu DG, LG, ADG, ALGr DY i ADY.

Instalacje natynkowe

Instalacje natynkowe spotyka się w starych domach, w których instalacja oświetleniowa wykonana była po oddaniu domów do użytku, lub też w budynkach drewnianych i innych, w których ze względów konstrukcyjnych lub ze względów na bezpieczeństwo pożarowe nie można instalować rurek pod tynkiem. Instalacje w rurkach izolacyjnych stalowych stosowane są tylko w niektórych specjalnych pomieszczeniach, gdzie instalacja oświetleniowa z uwagi na charakter wykonywanych prac musi być zabezpieczona od uszkodzeń mechanicznych, np. w garażach, kotłowniach, składach opału, warsztatach mechanicznych itp (opinie o programie).

Z reguły instalacje oświetleniowe w rurkach stalowych wykonywane są jako natynkowe; w wyjątkowych przypadkach przewidzianych specjalnymi przepisami stosuje się instalowanie rurek stalowych pod tynkiem. Do instalacji w rurkach stalowych stosuje się specjalne stalowe puszki rozgałęźne, stalowy osprzęt (wyłączniki i gniazda wtykowe) i specjalne szczelne oprawy oświetleniowe. Instalacje oświetleniowe z przewodami kabelkowymi typu kGao, KGap znajdują zastosowanie w pomieszczeniach wilgotnych, np. w pralniach, kuchniach, natryskach itp.

Przewody kabelkowe typu KGa i KCp znajdują zastosowanie w pomieszczeniach suchych, zwykle tam gdzie nie może być zastosowana instalacja podtynkowa w rurkach izolacyjnych płaszczowych. Instalacja wtynkowa z przewodami kabelkowymi typu DYt jest obecnie stosowana na szeroką skalę w budynkach nowo budowanych (segregator aktów prawnych).

Instalacje oświetleniowe mieszkaniowe są z reguły jednofazowe dlatego, żeby napięcie doprowadzane do wnętrza mieszkań nie przekraczało nigdy 220 V. Instalacja siłowa jest przeznaczona do zasilania w prąd silników elektrycznych i przebiega zazwyczaj przez pomieszczenia wilgotne lub takie, w których narażona jest na uszkodzenia mechaniczne; z tego powodu wykonywana jest najczęściej w rurkach izolacyjnych, stalowych lub przewodami kabelkowymi.

Jedynie piony siłowe dla dźwigów elektrycznych, których maszynownie są montowane na poddaszu, lub linie zasilające do wentylatorów, zainstalowanych przy wylocie wyciągowych kanałów wentylacyjnych, prowadzi się zazwyczaj w rurkach izolacyjnych płaszczowych pod tynkiem.

Instalacja siłowa w odróżnieniu od oświetleniowej - jest prawie wyłącznie trójfazowa, trójprzewodowa, tzn., że bez względu na istniejący w linii zasilającej układ napięć składa się z trzech przewodów fazowych, między którymi panuje napięcie międzyprzewodowe o wielkości zależnej od zastosowanego układu. Silniki elektryczne, które stosowane są w budownictwie mieszkaniowym do dźwigów, pomp cyrkulacyjnych centralnego ogrzewania, hydroforów lub wentylatorów budowane są dla napięć: 220/380 V, 380/660 V, i 120/220 V (bardzo rzadko) (promocja 3 w 1).

Silnik o typie napięcia 220/380 V może być przyłączony do sieci, w której napięcie międzyprzewodowe wynosi 380 lub 220 V. W zależności od wielkości napięcia między przewodowego uzwojenie silnika należy połączyć we właściwy sposób (w gwiazdę lub trójkąt). Analogiczna sytuacja zachodzi przy silnikach o typie napięcia 120/220 V. Silnik o typie napięcia 120/220 V nie może być przyłączony do sieci o układzie napięć 220/380 V.