Pojęcie wartości użytkowej

W innych, m.in. w pierwszym opracowaniu wykonanym w IMB, zakładano, że w wariantowym rachunku uczestniczy koszt budynku nowego o takim standardzie wartości użytkowej jaki aktualnie występuje w budownictwie miejskim. Równolegle przyjmowano, że stary budynek, nawet po kompleksowej odnowie, prawie zawsze przedstawia niższą wartość użytkową i że trzeba to uwzględniać przy sprowadzaniu wariantowych rozwiązań do porównywalności (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pozostaje sprawą dyskusyjną czy przy inwentaryzacji remontowanego obiektu konieczne jest pracochłonne szacowanie i sumowanie wszystkiego co może składać się na pojęcie wartości użytkowej. Można np. założyć, że po pełnej modernizacji ilość i jakość elementów wyposażenia odpowiadają standardowemu. Wówczas różnice muszą być uwzględniane tylko w przypadkach niepełnej modernizacji. Występują one także i prawie zawsze w tym co wiąże się z otoczeniem i oświetleniem budynku, względnie na odcinku układu mieszkań, który w większości przypadków pozostaje niezmieniony, mimo że z upływem czasu staje się zwykle anachroniczny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeśli przyjąć, że wskaźnik wartości użytkowej standardowego nowego budynku wynosi 1,0 to równoległy syntetyczny wskaźnik dla budynku po remoncie i modernizacji powinien się na ogół wyrażać liczbą ułamkową, przez którą trzeba przemnożyć nakład na nowy budynek aby uzyskać porównywalność obu możliwych rozwiązań (uprawnienia budowlane).

Gospodarka remontowa

Długość dalszej eksploatacji jest jednym z czynników przesądzających o celowości nakładów ponoszonych na odnowę. Szacowanie tego okresu stanowi jednocześnie najtrudniejszą część obliczeń. Proponowane dotychczas sposoby budzą wiele zastrzeżeń. I tak, jeśli oprzeć się na tzw. pełnym okresie użytkowania i odejmować wiadomy okres dotychczasowej eksploatacji, to mechaniczne wyznaczanie szukanej wielkości tą drogą daje wątpliwe wyniki, przede wszystkim dlatego, że pełny okres użytkowania określa się konwencjonalnie, w przewidywaniu nieznanego tempa przyszłego rozwoju zjawisk społeczno-ekonomicznych, które mogą wprowadzać znaczną korektę przyjętego założenia (program egzamin ustny). Drugi zarzut, w odniesieniu do własnej w pewnym stopniu metody, polega na tym, że ten sposób szacowania zawodzi przy budynkach najstarszych, których dotychczasowy okres użytkowania zbliża się do tzw. pełnego okresu, a nawet nieraz przekracza tę wielkość (opinie o programie).

Jeśli opierać się na technicznym zużyciu podstawowych elementów, które może być określane stosunkowo ściśle, to w następnej kolejności trzeba jednak uwzględniać również stan ogólnej wartości użytkowej i ewentualnie redukować wstępną ocenę dalszej trwałości w stopniu dającym wyraz zużyciu niematerialnemu, jeśli oczywiście stwierdzony stan rzeczy tego wymaga.

W gospodarce remontowej każdy przypadek przedstawia indywidualny zespół warunków wpływających na dalszy okres użytkowania, toteż wszelkie sformalizowane rachunki uzależniające tę wielkość od jednego czynnika, lub nawet całego ich zespołu, mogą być zawodne (segregator aktów prawnych). Przy każdej więc zalecanej metodzie, wynik powinien być weryfikowany w oparciu o doświadczenie i tzw. „zdrowy rozsądek”. Jest niesporne, że przyszłe wydatki są oceniane niżej od wydatków, które trzeba ponieść obecnie. Różnica wartości pieniądza w czasie stanowi jak gdyby premię za oszczędność, względnie z tytułu odroczenia konsumpcji.

W rachunkach efektywności nakładów obejmujących okresy wieloletnie, w których występują znaczne różnice wartości pieniądza, bieżąca stopa kredytowa nieraz często zmienna nie może mieć zastosowania. Zalecane jest natomiast posługiwanie się parametrem wynikającym z ogólnych, bardziej stabilnych, wartości makroekonomicznych (promocja 3 w 1). Operowanie stopą procentową związaną przede wszystkim z tempem rozwoju i strukturą inwestycji jest już dość powszechne nie tylko u nas, ale także w Związku Radzieckim i w przemysłowych krajach zachodnich. W literaturze przedmiotu dyskusyjne jest nadal czy te stopy oprocentowania powinny być jednolite dla całej gospodarki narodowej, czy też mogą być zróżnicowane branżowo.