Pokrywy obu skrzynek

Spłonki są ładowane w blaszane lub tekturowe pudełka po 25, 50 i 100 sztuk, a te znowu umieszcza się w grubościennych podwójnych skrzynkach drewnianych, między którymi przestrzeń wypełniona jest trocinami, wiórami lub innymi materiałami dla załagodzenia wstrząsów w czasie przewozu. Pokrywy obu skrzynek są umocowane śrubami i łatwo odkręcają się śrubokrętem. Wolna od ładunku część łuski jest wypełniona trocinami, które do pewnego stopnia chronię spłonki przed zawilgoceniem (program uprawnienia budowlane na komputer). Wydmuchiwanie tych trocin jest wzbronione ze względu na niebezpieczeństwo zawilgocenia ślinę spłonki.

W porównaniu z lontami mają zapalniki elektryczne następujące zalety:

• zapalać przez nie można z dowolnej nawet największej odległości (należy tylko uwzględnić w obliczeniu opór przewodów elektrycznych). Praktycznie można zapalać ze schronu przeciwwybuchowego,
• przy ich użyciu (oczywiście w założeniu należytego technicznego wykonania) wykluczone są. przedwczesne lub opóźnione wybuchy (program uprawnienia budowlane na ANDROID),
• jest to jedyny sposób pozwalający zupełnie pewnie i dokładnie jednocześnie zapalić wielką ilość ładunków. Przy należytym rozmieszczeniu otworów wiertniczych można tym sposobem uzyskać duże oszczędności na ich wierceniu i rozchodzie materiału wybuchowego, a nawet można przy umiejętnym zwalaniu całych ścian otrzymać duże bloki.
• pozwalają one na wykonanie strzału w ściśle określonej chwili, co jest cenne z uwagi na:
• małą stratę czasu wszystkich zatrudnionych na udawanie się do schronu przeciwwybuchowego i mniejsze niebezpieczeństwo nieszczęśliwych wypadków (uprawnienia budowlane),
• możność stosowania zapalania ze zwłoką i osiągania określonej kolejności poszczególnych strzałów.
• Przy strzelaniu podziemnym odpada przykre i szkodliwe wydzielanie się gazów i dymu od palącego się lontu (program egzamin ustny).

Zapalnik elektryczny

Wadą zapalania elektrycznego jest dość skomplikowana aparatura, gdyż wymagają one:

1. specjalnie wykonanych zapalników,
2. specjalnych przewodów,
3. źródła prądu i
4. przyrządów pomocniczych i kontrolnych do sprawdzenia należytego działania powyższych urządzeń (opinie o programie).

Zapalnik elektryczny składa się z izolowanych przewodów, nie krótszych jak 1.5 do 2 m, z główki (masy zapalczej) względnie proszku palnego oraz z otuliny (zwykle papierowej, rzadziej - metalowej), w której jest umieszczona główka lub proszek palny. Główka w postaci główki zapałki razem z końcami drutów umocowana jest w otulinie przy pomocy masy uszczelniającej, np. siarki. Zależnie od sposobu przekształcenia energii elektrycznej na cieplny, i zapalenie masy zapalczej rozróżniamy cztery zasadnicze typy zapalników: a) mostkowe, b) szparowe, c) bocznikowe i d) iskrowe.

Zapalniki mostkowe oparte są na rozżarzaniu bardzo cienkiego drucika metalowego (mostka), otoczonego masą. zapalczą o niskiej temperaturze zapłonu, a więc są one zapalnikami żarowymi. Opór tych zapalników jest bardzo mały 1,2 do 2 o mów, a razem z drutami zapalnika - 3 do 3,5 omów; dla rozżarzenia cienkiego mostka potrzebne jest stosunkowo niskie napięcie prądu (0,5 do 2V) przy natężeniu o- koło 0,3 A. Posiadają one tą zaletę, że można przy ich pomocy odpalać duże serie strzałów. Zapalniki te są najczęściej stosowane (segregator aktów prawnych).

 Główną zaletę zapalników mostkowych stanowi to, że opór drucika mostkowego daje się przy odpowiedniej fabrykacji utrzymać jednakowy dla wszystkich zapalników z bardzo nieznacznymi wahaniami; bywa też utrzymywany przez wszystkie prawie fabryki w wysokości 1.5 oma.

Prócz tego zapalniki pakowane w paczki bywają jeszcze dobierane pod względem wielkości oporów tak, że w jednej paczce znajdują się tylko zapalniki o jednym oporze (z bardzo małymi odchyleniami nie mającymi praktycznego znaczenia) (promocja 3 w 1). Przy równoczesnym odstrzeliwaniu większej ilości strzałów należy więc baczyć, aby użyte zapalniki pochodziły z jednej paczki. Wtedy połączone w szereg na jednym przewodzie dają dokładny, równoczesny odstrzał.