Połączenia montażowe

W krajach zachodnich dość znaczne zastosowanie do połączeń warsztatowych znalazły śrubonity (,,rivelon”). Są to łączniki podobne do nitów, których trzpień ma jednak poprzeczne rowki i ostre zwężenie. Po włożeniu w otwór koniec śrubonitu zostaje uchwycony urządzeniem hydraulicznym i naciągnięty aż do zerwania w miejscu przewężenia, z tym że równocześnie zostaje zaciśnięta specjalna ,.nakrętka”, która utrzymuje na stałe stan sprężenia śrubonitu. Wielkość siły sprężającej wynika z nośności trzpienia w miejscu zwężenia (program uprawnienia budowlane na komputer).

W kraju śrubonity nie znalazły dotąd zastosowania.
Podobnie ma się rzecz ze zgrzewaniem iskrowym i punktowym. Ze względu na znaczne zapotrzebowanie energii, krajowe wytwórnie konstrukcji stalowych nie są wyposażone w zgrzewarki dużej mocy. Planuje się natomiast wprowadzenie zgrzewania tarciowego do masowej produkcji zakotwień.
Połączenia montażowe elementów konstrukcji szkieletowych (prętowych i belkowych) wykonuje się przede wszystkim jako skręcane na śruby, a nie spawane, ze względu na znaczną pracochłonność spawania w warunkach budowy. Najczęściej stosuje się połączenia śrubowe zwykłe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Połączenia śrubowe pasowane stosuje się w stykach montażowych głównych elementów silnie obciążonych konstrukcji, zwłaszcza konstrukcji obciążonych dynamicznie (dźwigary mostowe, suwnice, ciężkie belki podsuwnicowe itp.). Ich zaletą w porównaniu z połączeniami zwykłymi jest większa nośność i mniejsza odkształcalność, zaś wadą znaczna pracochłonność (uprawnienia budowlane).
Połączenia sprężane śrubami wysokiej wytrzymałości stosuje się w stykach głównych elementów silnie obciążonych konstrukcji inżynierskich i budynków przemysłowych. Zaletą tych połączeń w porównaniu z połączeniami zwykłymi jest zmniejszenie wymiarów złącza i liczby śrub, praca całego przekroju (bez potrącania otworów) oraz możliwość dość znacznego niwelowania odchyłek wykonania elementów wskutek zwiększonych luzów w otworach.

Segmenty wysokich masztów

Do wad tych połączeń należy zaliczyć większy nakład robocizny warsztatowej na przygotowanie powierzchni stykowych złączy ciernych i na przyspawanie blach czołowych i usztywnień w złączach doczołowych, jak również konieczność kontrolowanego sprężania przy użyciu kluczy dynamometrycznych na montażu (program egzamin ustny).
Szczegóły kształtowania połączeń śrubowych znane są z podręczników i wytycznych.
Bardzo ważnym zagadnieniem jest unifikacja połączeń śrubowych (opinie o programie). Należy dążyć do stosowania jednolitych średnic śrub i otworów, identycznych odległości otworów od brzegów kształtowników i odstępów między otworami, wycięć itp. w poszczególnych częściach i stykach. Dzięki temu zmniejsza się znacznie pracochłonność przygotowania wzorników i matryc oraz składania części w wytwórni. W kraju wprowadza się katalogową unifikację połączeń, która powinna być ściśle przestrzegana w projektowaniu.

W celu zmniejszenia liczby śrub w połączeniach elementów prętowych i belkowych, przenoszących znaczną siłę poprzeczną lub siłę osiowo ściskającą, celowe jest przeniesienie jej przez bezpośredni docisk części stalowych. W tego rodzaju połączeniach dociskowych śruby spełniają rolę konstrukcyjną, ustalając wzajemne położenie elementów montażowych. Obniża to pracochłonność montażu (segregator aktów prawnych).

Jedynie w szczególnych przypadkach, jak: konieczność scalania na montażu elementów o bardzo dużych przekrojach (np. słupy stalowni) oraz scalania dużych niegabarytowych elementów z rur (segmenty wysokich masztów) może być celowe wykonanie dużej ilości styków spawanych w warunkach skoncentrowanej i dobrze zorganizowanej budowy. W tych przypadkach jednak oprócz nośnych spoin powinny być przewidziane pomocnicze połączenia śrubowe dla ułatwienia naprowadzenia i scalania elementów wysyłkowych w zespół montażowy (promocja 3 w 1).