Połączenie płyty ze słupem

Zamiast wsporników żelbetowych mogą być stosowane również wsporniki stalowe. Wysokość słupa nie jest tu związana z wysokością kondygnacji i wsporniki stalowe mogą być przyspawane do słupa już po jego wykonaniu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Połączenie płyty ze słupem można wykonać również za pomocą stalowego elementu wspornikowego osadzonego w płycie i łączonego z odpowiednimi blachami wypuszczonymi ze słupa. Schemat pracy takiego elementu poddanego zginaniu i ścinaniu. Przekazanie sił na beton płyty następuje tu przez rozciągane strzemiona i docisk do betonu na końcu elementu. Cała siła poprzeczna występująca w połączeniu musi być przeniesiona przez strzemiona i doprowadzona do zakotwionego zbrojenia dolnego płyty (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dociski na końcu elementu można rozkładać na większą powierzchnię betonu za pomocą dospawanej blachy poziomej.

Kłopotliwego układania zbrojenia w strefie przypodporowej płyt uniknięto w rozwiązaniu zrealizowanym w Czechosłowacji. Zastosowano tu specjalne sprężone obwodowo i ukryte w płycie głowice prefabrykowane; przy większych obciążeniach głowice mogą mieć kształt stożkowy (uprawnienia budowlane).

Do opierania płyt stropowych w budynkach realizowanych metodą podnoszonych stropów (lift slab) stosuje się najczęściej stalowe kołnierze spawane, kotwione w otworach płyt (program egzamin ustny). Rozwiązanie kołnierza zależy od metody podnoszenia stropów i sposobu podparcia na słupie. Przy takim rozwiązaniu zabezpieczenie to spełnia w zupełności beton wypełniający złącze. Zaletę tę posiada również połączenie za pomocą klinów i podkładek blokujących. Wspornikowe elementy złącza płyta stropowa-słup (głowice, krótkie wsporniki) należy obliczać i konstruować podobnie jak w przypadku podobnych elementów w złączach słup-rygiel.

Ściany usztywniające konstrukcję szkieletową

Z uwagi na bliskie punktowemu podparciu podparcie płyt stropowych w złączu, co powoduje dużą koncentrację sił w tym miejscu, płyta powinna być sprawdzona na przebicie. Polska norma PN-76/B-03264, poza warunkiem sprawdzenia stóp fundamentowych na przebicie, nie zawiera odpowiednich przepisów w tym względzie, dlatego też przy sprawdzaniu płyty na przebicie korzystamy z zaleceń normy amerykańskiej ACI 318-71, adaptowanych do wymagań polskich (opinie o programie).

Ściany usztywniające konstrukcję szkieletową mogą występować samodzielnie lub być połączone ze słupami. W pierwszym przypadku ściany są konstruowane i obliczane podobnie jak w monolitycznych i prefabrykowanych budynkach ściennych. W przypadku drugim, specyficznym dla budownictwa szkieletowego, ważnym elementem konstrukcyjnym stają się złącza pionowe łączące przepony ze słupami. Złącza te, przenoszące siły rozwarstwiające wywołane pionowymi i poziomymi obciążeniami, decydują o sztywności budynku i dlatego muszą charakteryzować się odpowiednią nośnością i sztywnością (segregator aktów prawnych).

Konstrukcja złączy zależy od rodzaju ścian usztywniających (ściany mogą być monolityczne lub prefabrykowane) oraz od wielkości występujących sił rozwarstwiających. Łączenie monolitycznych przepon ze słupami realizuje się najczęściej za pomocą kotwi umieszczonych w betonie przepony i dospawanych do blach zakotwionych w słupach. Liczba połączeń na wysokości kondygnacji zależy od wartości siły rozwarstwiającej występującej na tym odcinku ściany i nośności pojedynczego połączenia. Siła rozwarstwiająca przenoszona jest przez odpowiedni przekrój prętów kotwy i spawów łączących, identycznie jak w przypadku bezdyblowych płaskich złączy pionowych (promocja 3 w 1). Jeżeli słupy mają krótkie wsporniki służące do oparcia rygli, jak np. w systemie SBO, mogą być one również wykorzystane jako elementy łączące przeponę ze słupami. Z uwagi na zmienny kierunek działania sił rozwarstwiających wykorzystywane w tym celu wsporniki muszą mieć główne zbrojenie rozciągane u góry i u dołu przekroju.