Polska norma

Polska norma PN-57/B-03320 przewiduje następujące minimalne grubości elementów:
dla strunobetonu - 3 cm w środnikach i stopkach, 2 cm w płytach, deskach i płytach żebrowych (panwiach);
dla kablobetonu - 3 cm przy kablach wyprowadzonych na zewnątrz przekroju (przy zapewnieniu na czas sprężania odpowiedniej sztywności i stateczności elementu, np. za pomocą żeber i skosów), 6 cm przy kablach prowadzonych wewnątrz przekroju (program uprawnienia budowlane na komputer).

Oczywiście równocześnie musi być zawsze spełniony warunek minimalnej grubości otulenia, o którym będzie mowa niżej. Rozmieszczenie uzbrojenia sprężającego wynika z obliczenia statycznego, przy czym projektując w oparciu o teorię liniową ograniczamy się z reguły do wyznaczenia położenia środka ciężkości uzbrojenia, podczas gdy przy określeniu nośności granicznej gra rolę również usytuowanie poszczególnych cięgien. Prócz tego należy brać pod uwagę względy wykonawtze, w szczególności niezbędne odstępy i grubości otulenia stali, rozmieszczenie odgięć kabli i zakotwień, łatwość formowania i wibrowania (zwłaszcza przy wibratorach wgłębnych) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z uwagi na znaczne siły sprężające działające na niewielkich mimośrodach wymagana jest znaczna dokładność w usytuowaniu tras cięgien: dla strun i prętów indywidualnych z tolerancją do 1 mm; dla kabli o elementach większych najwyżej do 0,5 cm.

Niektórzy autorzy żądają usytuowania tych tras z dokładnością do ±1/200 wysokości belki. Odstępy cięgien uzależnia się od wymiarów największych ziarn kruszywa w betonie. Norma PN-57/B-03320 przewiduje dla strunobetonu w kierunku układania betonu co najmniej odstęp równy 1,25-krotnej średnicy największych ziarn (wg sit przesiewu) i jednocześnie nie mniej niż 10 mm (uprawnienia budowlane). Minimalne grubości otulenia i wzajemne odstępy strun pojedynczych i splatanych oraz uzbrojenia pomocniczego w elementach strunobetonowych. Dla ustrojów kablobetonowych norma przewiduje najmniejszy odstęp między kablami (we wszystkich kierunkach) równy 1,25-krotnej średnicy największych ziarn kruszywa i jednocześnie 2,5 cm (niektórzy autorzy żądają 3 cm). Grubości warstwy otulenia dla różnych typów konstrukcji kablobetonowych według normy polskiej (program egzamin ustny).

Wyprowadzenia odgięć

F. Leonhardt zaleca minimalny odstęp rurek ochronnych kanałów od spodu belki równy 40 mm. Według tego autora dla kabli o przekroju prostokątnym przyjmuje się odstępy od dolnej krawędzi belki 0,5 b, między kanałami 0,6 b, a od krawędzi bocznych 8-10 cm, gdzie b oznacza szerokość kanału (opinie o programie). Jeśli kable odgięte biegną nad sobą, to należy zastosować taki ich wzajemny odstęp, by nie zachodziło niebezpieczeństwo przecięcia warstwy betonu rozdzielającej otwory; warunek ten może okazać się istotny przy kablach o dużej mocy, lecz o płaskim układzie (jak np. w systemie „Leoba”), względnie przy znacznych krzywiznach trasy.

Niekiedy zachodzi, konieczność zakładania kabli w lekkich lukach poziomych (np. w celu wyprowadzenia odgięć przez środnik). W takim przypadku należy dążyć, by odgięcia symetrycznie ułożonych kabli wzajemnie się równoważyły, w przeciwnym razie mogą powstać szkodliwe (niekiedy znaczne) momenty skręcające. W częściach przygłowicowych odstępy kabli są uwarunkowane rozmieszczeniem zakotwień (segregator aktów prawnych).

Może się zdarzyć, że prócz zakotwień „czynnych” znajdują się również zakotwienia „ślepe”; wówczas z uwagi na oszczędność miejsca i stopniowe wprowadzenie sił może okazać się korzystne pewne odsunięcie zakotwienia od czoła elementu.

Przy formowaniu belki należy mieć na uwadze dobre doprowadzenie betonu do wszystkich jej części (w szczególności do stopki dolnej) oraz możliwość zanurzenia wibratora (jeśli stosuje się wibrowanie wgłębne), co wymaga niekiedy pewnego rozsunięcia kabli (promocja 3 w 1).