Porcelana twarda

Masa obecnej porcolany twardej zawiera kwarc, skaleń (jako topnik), a z surowców ilastych w skład jej wchodzą kaolin i glina plastyczna. Porcelanę taką nazywa się skaleniową. Skład masy twardej porcelany klasycznej: 25% kwarcu, 25% skalenia i 50% kaolinu i gliny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wzór tlenkowy twardej porcelany odznacza się nieznaczną zawartością tlenków zasadowych: (0,184-0,2)RO • 1A1₂0₃ • (3,54-4)Si0₂. Jeżeli przyjąć zawartość RO równą l, wzór przyjmie taką postać: 1 RO • 5,0Al₂O₃ • (17,54-20,0)SiO₂. Wzór tlenkowy porcelany o odpowiednim składzie: 55% substancji ilastej (A1₂0₃ • •2Si0₂ • 2H₂0) i po 22,5% kwarcu i skalenia, przy stosowaniu kaolinu głuchowieckiego, skalenia potasowo-sodowego i kwarcu naturalnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Białość porcelany ocenia się za pomocą fotometru. Według OST 17-84-71 stopień białości porcelanowych naczyń stołowych pierwszego gatunku powinien być nie mniejszy niż 63%, drugiego gatunku nie mniejszy niż 60% i trzeciego gatunku nie mniejszy niż 55%. Według OST 17-9-70 stopień białości porcelanowych naczyń do herbaty i kawy pierwszego gatunku powinien wynosić 68%, drugiego 65%, trzeciego 60%. Obowiązująca metoda oznaczania białości jest podana w BN-73/7041-02-12 (uprawnienia budowlane).

Twardość zwykłej porcelany według skali Mohsa powinna być bliska 7, lecz przy zwiększonej zawartości mulitu wzrasta do 8. Twardość szkliwa na porcelanie wynosi 6-6,5. Porcelana jest nieprzepuszczalna dla gazów do temperatury 1300°C; porcelana berylowa izoluje próżnię do temperatury 1500°C (program egzamin ustny).

Porcelanę twardą pokrywa się trudno topi i wy m szkliwem, które pod względem swego składu i właściwości jest podobne do tworzywa porcelanowego i dlatego praktycznie nic daje włoskowatych pęknięć. Wysoka odporność twardej porcelany na działanie kwasów (oprócz fluorowodorowego i fosforowego) i roztworów alkaliów podczas gotowania pozwala stosować ją w szerokim zakresie w przemyśle chemicznym i w laboratoriach. Skurczliwość suszenia masy porcelanowej w temperaturze 110°C wynosi od 3,3 do 4,8%, ogólna skurczliwość po wypaleniu w temperaturze 1380°C wynosi 12,8-14,5% (opinie o programie).

Porcelana miękka

Możliwość zdobienia twardej porcelany farbami podszkliwnymi jest bardzo ograniczona, ponieważ tylko niektóre farby nieorganiczne mogą wytrzymać działanie wysokich temperatur, w których wypala się wyroby ,,na ostro” ze szkliwem (1350 -1450°C). Nie odznacza się ona również wysokim stopniem przeświecałności, która nadaje wyrobom rzeźbiarskim specyficzne „ciepło”. Pomimo to, twardą porcelanę stosuje się również do wyrobów artystyczno-dekoracyjnych. Na przykład dużą popularnością cieszy się twarda porcelana kopenhaska (duńska), wyróżniająca się wyszukaną prostotą kształtów i miękkimi odcieniami podszkliwnego rysunku. Dobrze znane są serwisy z twardej porcelany miśnieńskiej, sewrskiej i czechosłowackiej (segregator aktów prawnych).

Masy miękkiej porcelany odznaczają się znaczną zawartością topników: skalenia, marmuru, dolomitu, magnezytu, palonych kości lub fosforytu, talku, jak również fryty z piasku, sody, saletry, gipsu, soli kuchennej i nawet szkła zawierającego tlenek ołowiowy. W miarę powiększania zawartości topnika wzrasta ilość szkła i polepsza się przeświecalność, ale zmniejsza wytrzymałość i odporność termiczna (promocja 3 w 1).

Temperatura wypalania porcelany miękkiej jest niższa niż porcelany twardej i wynosi 1200 1280°C. Miękką porcelanę stosuje się powszechnie do produkcji zdobionych wyrobów stołowych i zestawów do herbaty. Wzory tlenkowe miękkiej porcelany charakteryzują, się zwiększoną zawartością tlenków zasadowych, na przykład: (0,3-yO,4)RO • 1R₂0₃ • (5,5-y6,0)Si0₂

Do miękkiej porcelany zalicza się porcelanę frytowaną produkowaną we Francji. Zawiera ona 30-50% kaolinu, 25-35% kwarcu, 25-35% bogatej w alkalia fryty szklanej, częściowo zastępowanej niekiedy skaleniem, i jest dobrze przeświecalna. Produkcję tej porcelany zaczęto w 1738 r.