Porowatość ścian drenów

Porowatość ścian drenów uzyskano wykonując je z betonu pozbawionego drobnych cząstek w kruszywie. Z tego też względu niepotrzebne było jakiekolwiek perforowanie ścian tych rur. Rury te tworzą dwa układy, po obu stronach komory odprowadzające wodę do dwu kolektorów wzdłużnych o średnicy 30 cm, połączonych z główną studnią zbiorczą doku, skąd woda dalej jest stale wypompowywana na zewnątrz za pomocą osobnego układu pomp (liczącego również osobne pompy zapasowe awaryjne) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na kolektorach założono studzienki rewizyjne o średnicy 20 cm, z pokrywami na sprężynowych zawiasach. W wypadku awarii (np. zatkania) systemu drenów pokrywy otwierają się samoczynnie. Wodę opadową odprowadzają do studni zbiorczej 4 wzdłużne rynsztoki (otwarte kanały) wyrobione w powierzchni płyty.
Dla lepszego uszczelnienia płyty od spodu, aby nie było przenikania wody z komory, do warstwy filtrującej między tą warstwą a spodem płyty dennej ułożono izolację z folii polietylenowej, która zabezpiecza również system drenów przed napowietrzeniem.

Na zewnątrz komory na wspornikowej części płyty dennej ułożono ponadto, z każdej strony komory dodatkowy dren 0 30 cm dla odwodnienia przyległego zasypu.
Ściany boczne o grubości u podstawy równej ok. 1 m, zwężające się nieznacznie ku górze, betonowano równocześnie z płytą, wykonując również przypory żebrowe grubości ok. 60 cm, rozstawione co ok. 4,50 m. U góry jednej ze ścian wykonano kanał roboczy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Szczególne warunki gruntowe, w jakich posadowiono dok. Warstwa wytrzymałego piasku znajduje się tam dopiero poniżej rzędnej ok. -12-15 m, nad nią zalegały namuły.

Kształt głów doków zależy całkowicie od rodzaju bram, które mogą być:
- dwuskrzydłowe - wsporne lub jednoskrzydłowe,
- przesuwne,
- klapowe,
- pływające (uprawnienia budowlane).

Skrzydło bramy

Każde skrzydło bramy obraca się wokół osi pionowej. Podstawa skrzydła opiera się o łożysko oporowe, a u góry skrzydło zawieszone jest na zawiasach w wyokrąglonej wnęce utworzonej w bocznej ścianie głowy doku. Skrzydła zamknięte tworzą pionowe sklepienie przenoszące osiowo napór wody na ściany głowy, która musi móc przenieść duży rozpór poziomy skrzydeł, prostopadły do osi doku. Wodoszczelność bramy, gdy komora jest osuszona, uzyskuje się za pomocą drewnianych slupów (przylg) osadzonych na krawędziach skrzydeł pionowo w części „kluczowej” sklepienia oraz poziomo wzdłuż progu u podstawy skrzydeł (program egzamin ustny).
Strzałkę luku przyjmuje się zwykle jako równą R (szerokości w wejściu).

Bramę projektuje się jako wypukłą (cylindryczną) od zewnątrz, a łamaną (z dwu płaszczyzn) od wewnątrz komory.
Bramy dawniej z reguły drewniane, dziś wykonywane są ze stali. Niekiedy używa się stopów aluminiowych lub plastyków (opinie o programie).
Dla ułatwienia obrotu bramy montuje się u podstawy skrzydeł, na każdym końcu walki wiodące i w dnie odpowiednie koliste szyny z płaskowników. Obecnie nadaje się bramom zwykle pewną pływalność, przez zastosowanie komór powietrznych w dolnych częściach skrzydeł, przez co zmniejsza się obciążenie wałków.

Bramy jednoskrzydłowe spotykane są jeszcze rzadziej niż dwuskrzydłowe. Można je krótko określić jako pontony pływające osadzone na zawiasach, podobnie jak skrzydła bram wspornych. Tu brama jest płaska, a na głowę przenoszą się tylko siły poziome skierowane równolegle do osi doku (segregator aktów prawnych).
Gdy bramy są przesuwne, głowa doku musi zawierać głęboką wnękę, tzw. komorę bramową (o osi prostopadłej do osi doku), w której może się pomieścić cała brama. Rozwiązanie jest podobne jak w śluzach (rozdz. 2), dla których jest bardziej typowe.

Bramy klapowe, zwane również bramami Boxa (od nazwiska wynalazcy), znalazły rozpowszechnienie w ostatnich latach i w krótkim czasie uznano je za najlepsze ze wszystkich rodzajów bram. Zaletę ich stanowi m. in. fakt, że nie wymagają głębszych wnęk w głowie doku dla ukrycia skrzydeł, gdy brama jest otwarta, i mogą być otwierane na zewnątrz głów, które są tu zwykle krótkie (promocja 3 w 1).