Posiadłość kolonialne

Do antagonistycznego bloku tzw. państw centralnych, obok Niemiec i Austro- -Węgier, przystąpiły Bułgaria i Turcja. U schyłku wojny w wielu krajach środk. i wsch. Europy nasiliły się dążenia niepodległościowe oraz ujawniły tendencje rewolucyjne, rozbudzone przez rosyjskie rewolucje 1917 roku, podczas których obalony został carat, a władza przeszła w ręce bolszewików (w wyniku trwającej następnie kilka lat wojny domowej powstało pierwsze w Europie państwo komunistyczne, od 1922 pod nazwą Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich). Szalę zwycięstwa na stronę państw Ententy przechyliło dopiero przystąpienie do wojny w 1917 Stanów Zjednoczonych (program uprawnienia budowlane na komputer).

W wyniku wojny został ostatecznie zburzony utrzymujący się od stulecia system równowagi europejskiej. Podpisany przez Niemcy wersalski traktat pokojowy 1919, a także traktaty zawarte 1919-1920 z pozostałymi państwami centralnymi, stworzyły nowy ład powojenny, zwany systemem wersalskim. Zasadniczej zmianie uległa struktura terytorialna a w ich miejsc e powstały niepodległe państwa narodowe, m.in.: Polska, Czechosłowacja, zjednoczona Rumunia, Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców (od 1929 pod nazwą Jugosławia), Litwa, Łotwa i Estonia; większość z nich wprowadziła ustrój republikański (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Także w starych europejskich monarchiach konstytucyjnych zapanowały faktycznie rządy demokraty. Na straży światowego pokoju postawiono Ligę Narodów, która nie zdołała jednak wypracować skutecznego mechanizmu przeciwstawiania się agresji, a podejmowane przez nią w okresie międzywojennym inicjatywy rozbrojeniowe nie przyniosły poważniejszych rezultatów. W niedługim czasie została ona zdominowana przez Wielką Brytanię i I ranę, które poszerzyły swoje posiadłości kolonialne, obejmując jako mandatowe Ligi byłe kolonie niemieckie oraz azjatyckie obszary imperium tureckiego (uprawnienia budowlane).

Największe jeziora polodowcowe

Akumulacyjna rzeźba polodowcowa, ( barakterystyczna dla obszaru Niżu Europejskiego i przedgórza Alp, występuje w dwóch pasach, różniących się stopniem jej zachowania. Obszar ostatniego zlodowacenia, obejmujący pojezierza wokół Bałtyku oraz nizinne obszary nad Morzem Barentsa i na Wyspach Brytyjskich cechuje się świeżością form polodowcowych i znacznymi deniwelacjami (program egzamin ustny). Największe jeziora polodowcowe: Ladoga, Onega, Wener, Wetter, Melar, Imandra zajmują zapadliska tektoniczne. Również Cieśniny Duńskie: Kattegat i Skagerrak są założone na uskoku. Także wielkie jeziora polodowcowe na przedpolu Alp: Genewskie, Bodeńskie, Garda, Maggiore, Como, wypełniające zagłębienia końcowe lodowców piedmontowych, posiadają predyspozycje tektoniczne. Formy glac jalne tworzą wybrzeża klifowe* Bornholmu i Morza Barentsa, riasowe Irlandii lub wynurzone: Ijardowe i skierowe wysp i pn. wybrzeży Morza Bałtyc kiego. Natomiast wybrzeża zatopione (obiciowe - charakterystyczne są dla obszaru Cieśnin Duńskich. Wąskie niziny nadbrzeżne, mierzejowe, przybrzeżnymi jeziorami, występują wzdłuż pd. wybrzeży Morza Bałtyckiego, na Półwyspie jutlandzkim i nad Zatoką Bolnicką (opinie o programie).

Obszar o rzeźbie polodowcowe), związanej ze starszymi zlodowaceniami, ciągnący się od Wysp Brytyjskich po Ural, cechuje się znacznym zatarciem i złagodzeniem form polodowcowych, z których najbardziej charakterystyczne są pradoliny, przeważnie zwydmione, o podmokłych dnach. Bagna i torfowiska występują także na rozległych obszarach Europy Wschodniej - na Polesiu i Niżu Wschodnioeuropejskim, rozciętych korytami meandrujących rzek. Obszary akumulucji lodowcowej nad Morzem Barentsa i na Wyspach Fryzyjskich tworzą niski, narastający typ wybrzeży (segregator aktów prawnych).

W marginalnej strefie zlodowaceń plejstoceńskich, na pograniczu Niżu Europejskiego z pasem starych gór i wyżyn, występują obszary lessowe. Na zach. Europy lessy tworzą odosobnione płaty w Pikardii, na obszarze Śrecłniogórza Niemieckiego, Masywu Czeskiego, na Wyżynie* Małopolskiej, przechodząc następnie poprzez Wyżyny Czarnomorskie ku wsch. w zwarte, rozległe obszary na Nizinie Czarnomorskiej i Wyżynie Środkoworosyjskiej. Występuje tam szereg wysoczyzn, gęsto porozcinanych dolinami rzecznymi i denudacyjnymi na płaskie garby. Rzeźba obszarów lessowych występuje również na obszarach nizin nadrzecznych: na Nizinie Węgierskiej, Wołoskiej, w Obniżeniu Kumsko-Manyckim oraz na Zawołżu (promocja 3 w 1).