Postęp jakości

Postulując postęp tej jakości, wymagając bardziej konsekwentnych rozwiązań założeń śródmiejskich, podnosimy zarazem dorobek ubiegłycłi lat. Dotychczasowy rozwój koncepcji śródmieścia Warszawy wykazuje m.in. stopniowe przezwyciężenie tendencji wzajemnego izolowania i wyodrębniania ośrodków historycznych od nowych, wykuwanie metod powiązań odbudowywanych zespołów zabytkowych z kreowanymi od podstaw założeniami Warszawy nowoczesnej. Należy przypuszczać, że ta tendencja rozwojowa doprowadzi do powstania nowych rozwiązań wzbogacających metodę jedności kompozycyjnej starego i nowego w układzie założeń śródmiejskich socjalistycznej stolicy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warszawa jest najwybitniejszym przykładem wyzyskania w urbanistyce polskiej praw jedności kompozycyjnej starego i nowego w zespole odbudowywanego śródmieścia, jest miastem, które nie tylko podjęło trudny problem stosunku do swego dziedzictwa, ale w toku jego rozwiązywania wzbogaciło o nowe zagadnienia i rozwiązania istniejącą praktykę urbanistyki socjalistycznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Problemy dziedzictwa wyrastają do znaczenia kluczowych również w toku odbudowy i przebudowy innych miast polskich. Stają się one tym aktualniejsze, tym powszechniejsze, im szerzej rozlewa się fala przeobrażeń przerywająca dziś treść miast polskich, pomnażająca ich skalę, zmieniająca do głębi ich formę (uprawnienia budowlane).

Problemy miasta

Doba obecna przejdzie do historii m. in. jako era socjalistycznej urbanizacji Polski, jako era, w której rozwiązanie problemów miasta i gospodarki miejskiej w ogromnym stopniu decyduje o wytworzeniu najlepszych warunków i ram życia ogromnej i stale rosnącej części narodu (program egzamin ustny). Potężne sprężyny naszego życia - polityka uprzemysłowienia kraju i równomiernego rozmieszczenia sił wytwórczych na jego terenie wywołują przewrót w układzie ludnościowym i strukturze osiedleńczej. W ślad za lokalizacją nowych ośrodków przemysłowych aktywizujących zaniedbane niegdyś obszary kraju i podupadłe miasta przedwojennej „prowincji" mnożą się nowe osiedla i miasta, pęcznieją miasta istniejące. Ludność miejska wynosząca w Polsce u progu odbudowy, w r. 194G-7,5 min wzrosła już niemal półtorakrotnie osiągając w r. 1953-10,8 min (opinie o programie).

O dalszym tempie i skali tego procesu, który trwać będzie nadal z różnym nasileniem, da nam pewne pojęcie przypomnienie liczb analogicznych przemian. W ciągu 13 lat socjalistycznego uprzemysłowienia ludność miast Związku Radzieckiego powiększyła się przeszło dwukrotnie, wzrastając z 26 min w r. 1926 do 56 min w r. 1939. W r. 1953 ludność miast radzieckich przekroczyła 80 min. Mówiąc o skali przeobrażeń naszych miast i powstających na tym tle problemach dziedzictwa musimy zdać sobie sprawę z powszechnego i trwałego charakteru głównych sprężyn tych przeobrażeń, sprężyn potęgujących stale swe napięcie i wywołujących w ostatecznym wyniku gwałtowne narastanie zabudowy. Dla ludności napływającej do naszych miast i osiedli robotniczych zbudowano w okresie powojennym półtora miliona izb mieszkalnych (segregator aktów prawnych).

W jednym tylko roku 1953 oddano do użytku 135 tys. izb, a więc kubaturę mieszkaniową równoważną zabudowie miasta wielkości Stalinogrodu. Miasta nasze stają się widownią brzemiennego w skutki wyścigu napływającej ludności i nowowznoszonej kubatury mieszkaniowej. W latach ubiegłych procesy urbanizacyjne dystansowały nawet tak potężny wysiłek inwestycyjny: w 17 większych miastach polskich na każdą nowozbudowaną izbę przypadał wzrost ludności o ponad 3 osoby, co przekracza średnią gęstość na izbę w domach istniejących. Uchwały 11 zjazdu PZPR stawiają zadanie wzniesienia w ciągu lat 1954-1955 300 tys. izb, tj. w r. 1955 przekroczenia liczby 1G0 tys. izb budowanych w całym kraju. „Taka liczba - pisali kierownicy resortu budownictwa - kończąca plan sześcioletni umożliwia osiągnięcie w planie następnego 5-lecia około 300 tys. izb budowanych co rok, tzn. w ogólnej sumie 1,2-1,5 min izb w pięcioleciu (promocja 3 w 1).