Postmodernistyczny bezkształt

Jeszcze raz wrócę do świetnych Wściekłych psów. Bohaterowie tego filmu nie tylko są gangsterami. Oni grają gangsterów. Wcielają się w dostarczone przez kulturę masową wyobrażenia. Jedyne, jakie znają i na jakich się wychowali. Oczywiście, odgrywane przez nich postacie Clinta Eastwooda czy Charlesa Bronsona są tylko niezdarną repliką. Ich ciągle przywoływany profesjonalizm jest karykaturą. Z tym, że we Wściekłych psach ich rozpaczliwe usiłowania, aby sprostać heroicznym wzorcom, bywają żałośnie patetyczne. W Pulp fiction są nieomal wyłącznie śmieszne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Akceptując postmodernistyczny bezkształt, Tarantino świadomie banalizuje sytuacje i postacie wykreowane przecież w masowej kulturze jako zaprzeczenie zwykłości. Zawodowy morderca nie należy do tuzinkowych zawodów, realizacja jego zadań nie jest rzeczą codzienną, a przecież zawodowi mordercy w Pulp fiction tuż przed zabiciem czterech ludzi wykłócają się o głupstwa i zachowują się jak inkasenci gazowi przed sprawdzeniem licznika. Zabójstwo może przysparzać kłopotów, ale wyłącznie technicznej natury (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po - przypadkowym zresztą - odstrzeleniu głowy przymusowego pasażera bohaterowie Pulp fiction zajmują się tym, jak doprowadzić do ładu siebie i samochód (uprawnienia budowlane). Podstawowym problemem staje się czas. bowiem do mieszkania wrócić ma żona znajomego, u którego zatrzymali się pechowi mordercy, a ona nie zaakceptuje bałaganu, który przynieśli ze sobą. Super- specjalista przysłany przez gangsterskiego patrona ma więc zająć się wyczyszczeniem samochodu i załatwieniem nowych ubrań dla zabójców i mógłby być równie dobrze agentem chemicznej pralni. Gangsterski świat zostaje zbanalizowany do krańca możliwości (program egzamin ustny).

Skorupy rozbitej kultury

Bohaterowie Tarantino bez przerwy gadają. Plotą, pokrzykują, gaworzą i szczebioczą. Gadają o niczym, a ich wtórna interpretacja świata oddziela ich tylko od niego. Prawie wszystkie kadry Tarantino są bliskie. Zamykają one postacie i oddzielają je od świata. Bohaterowie są sami lub wyłącznie w towarzystwie rozmówców. Gadanie spowija ich jak kokon. Świat większej zbiorowości, interakcji między ludźmi prawie nie istnieje. Bohaterowie są zamknięci w swoich monadach, autystycznych światach monologów czy dialogów. Wszystko jest tylko tu i teraz (opinie o programie).

Może jedną z najbardziej niezwykłych i znaczących scen Pulp fiction jest moment aplikowania sobie narkotyku przez Vincenta Vegę (wspaniały John Travolta), jednego z dwóch zabójców, który chce się zabawić. Kolega Vincenta, narkotykowy dealer, w znamienny sposób zachęca go do heroiny  (kokaina przestała być modna) i w rytm ostrej rockowej muzyki oglądamy serię zbliżeń, które są szeregiem pięknych animowanych martwych natur: metalowa łyżka nad płomieniem, igła wbija się w żyłę, strzykawka aspiruje kłęby krwi, które w zbliżeniu wypełniają ekran zanim tłok nie wepchnie narkotyku w żyłę. Potem w nocy. w samochodzie twarz Travolty, w której odbijają się światła miasta. Twarz człowieka pogrążonego w nieprzytomnym autystycznym zadowoleniu, który mozolnie usiłuje nawiązać kontakt z umykającą rzeczywistością (segregator aktów prawnych).

Nasz świat zwariował. Jest to świat narkotycznego bełkotliwego obłędu, w którym usiłujemy odnaleźć się w podsuwanych nam bez końca i powielających się wzorach, skorupach rozbitej kultury. Świat poszukiwania natychmiastowych spełnień, momentalnej ekstazy, gdzie wszystko uległo niwelującej banalizacji. Świat, w którym zatraciły się hierarchie i znaczenia, a wszystko jest co najwyżej śmieszne. Pulp fiction to seria najbardziej nieprawdopodobnych przypadków. Wydawałoby się, że doskonale mieści się on w definicji bytu niekoniecznego, pośledniego, pozbawionego sensu i jakiegokolwiek organizującego ładu. Jeden z bohaterów ginie w sposób absolutnie przypadkowy, inny - bokser - ratuje się w sposób równie absurdalny (promocja 3 w 1). Ich los zależny jest od przypadku, a więc i wybory ich wydają się nieistotne i niezależne od nich. A jednak…