Poważne niebezpieczeństwa ekonomiczne

Jedna, dążąca do ograniczenia asortymentu produkcji i możliwie długiej jego stabilizacji, druga zaś, do stałego poszukiwania nowych rozwiązań, bardziej postępowych funkcjonalnie, konstrukcyjnie, materiałowo, wreszcie różniących się formą zewnętrzną (program uprawnienia budowlane na komputer). W uproszczeniu pierwszą tendencją byłoby dążenie do budowania jednakowych typowych domów wzajemnie się niczym nie różniących, drugą traktowanie każdego budynku jako indywidualnego rozwiązania. Obie te tendencje są oczywiście skrajne, zawierają w sobie pewne cechy słuszności, lecz obie są nie do przyjęcia ze względów czysto praktycznych i obie kryją w sobie bardzo poważne niebezpieczeństwa ekonomiczne, techniczne i plastyczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na terenie Warszawy wystąpiły w stopniu stosunkowo jaskrawym wszystkie wyżej omówione problemy i tendencje; duże zadania inwestycyjne, duża koncentracja inwestycji w poszczególnych osiedlach, poważny potencjał projektowy (uprawnienia budowlane). W wyniku dały one szereg dobrych rozwiązań osiedlowych, stosujących metody typizacji lokalnej, równocześnie zakłady prefabrykacji czynne na terenie Warszawy lub w jej pobliżu operowały dużym asortymentem elementów, mało stosunkowo różniących się od siebie. Stan ten doprowadził na terenie Warszawy do powstania metody typizacji elementów i budynków określonej jako Unifikacja Warszawska (program egzamin ustny).

Prace unifikacyjne

Unifikacja poprzez analizę istniejących i powszechnie stosowanych:

1. technologii (metod) realizacji budynków,
2. elementów budowlanych (konstrukcyjnych, instalacyjnych, wykończeniowych, wyposażeniowych) i ich zestawów,
3. elementów funkcjonalnych (rozwiązań jednorodnych funkcjonalnie) i ich zestawów (mieszkania, sekcje, segmenty, budynki), dąży do określenia minimalnej ilości elementów i ich zestawów, pozwalających na tworzenie z nich dobrych i możliwie różnorodnych (zaspokajających różne potrzeby) rozwiązań funkcjonalnych mieszkań, sekcji, segmentów i budynków o możliwie zróżnicowanej formie architektonicznej (opinie o programie).

Unifikacja jako metoda typizacji może mieć sens jedynie w odniesieniu do budownictwa o charakterze masowym i tylko wtedy, gdy w jej wyniku będzie możliwe zwiększenie i potanienie produkcji budowlanej przez ograniczenie asortymentu produkcji zakładów prefabrykacji elementów lub stypizowanie metod wykonania, sprzętu, oprzyrządowania itp. Warunkiem oczywistym jest przy tym możliwość uzyskania rozwiązań funkcjonalnych i plastycznych o odpowiednim poziomie (segregator aktów prawnych).

Przedmiotem prac unifikacyjnych mogą być więc:

• metody realizacji (technologie budowlane), to jest określenie, wybór i ujednolicenie najkorzystniejszych w danych warunkach sposobów realizacji poszczególnych faz budowy (roboty fundamentowe, stan „0”, stan „surowy”, roboty wykończeniowe, instalacyjne itd.);
• poszczególne elementy lub ich grupy (konstrukcyjne, instalacyjne, wyposażeniowe itd.);
• zestawy elementów (węzły konstrukcyjne, detale budowlane itd.);
• elementy funkcjonalne (kuchnie, łazienki, pralnie, suszarnie itp.);
• układy funkcjonalne (mieszkania, segmenty, budynki);
• forma dokumentacji projektowej (ujednolicone opisy, zestawienia, metody obliczeń itd.);
• sprzęt, narzędzia, formy, szalunki oraz zabezpieczenia montażowe.

Metoda unifikacji łączy się z poszukiwaniem rozwiązań optymalnych w danych warunkach. Optymalizacja rozwiązania powinna dotyczyć całego kompleksu zagadnień związanych z określonym zadaniem i wcale nie stanowi i nie musi stanowić sumy rozwiązań optymalnych dla poszczególnych elementów składowych tego zadania (promocja 3 w 1). Unifikacja musi więc często polegać na dokonaniu właściwego wyboru i kompromisie między szeregiem, niekiedy sprzecznych między sobą, tendencji i interesów. W pojęciu metody zawierają się trzy fazy działania.

Pierwsza faza zajmuje się analizą pewnego określonego stanu istniejącego i kierunków spodziewanego jego rozwoju. Poprzez analizę występujących na określonym terenie:

1. programu i potrzeb inwestycyjnych,
2. bazy materiałowej, możliwości produkcyjnej zakładów prefabrykacji, możliwości wykonawczych przedsiębiorstw budowlanych, ich usprzę- towienia i wyposażenia oraz sytuacji kadrowej,
3. stosowanych rozwiązań technicznych i projektowych.

dąży ona do wyboru podobnych rozwiązań i określenia sumy cech, jakim przyszłe rozwiązania powinny odpowiadać. W wyniku prowadzi do sformułowania założeń dla określonego etapu unifikacji.