Powierzchnia właściwa

Cementy o zwiększonej powierzchni właściwej wykazują większe zmiany objętości spowodowane wahaniami wilgotności otoczenia, a także szybsze wydzielanie ciepła reakcji, którego większa część wyzwala się w pierwszym etapie hydratacji, co w niektórych przypadkach praktyki budowlanej jest niepożądane, prowadzi bowiem do nadmiernego samoogrzewania się twardniejącego betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zamieszczony wskaźnik K80 stanowi uzupełnienie oceny stopnia zmielenia przedstawionego w postaci powierzchni właściwej wg Elaine’a, a jednocześnie przynosi orientacyjną informację o strukturze ziarnowej cementu. Zdaniem wielu technologów pełne rozpoznanie struktury ziarnowej umożliwia znacznie wszechstronniejsze przewidywalnie właściwości technicznych cementu i dlatego problem ten już od dość dawna był przedmiotem zainteresowania badaczy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nie można tu pominąć dawnych, powszechnie cytowanych prac polskiego badacza Antoniego Eiger a [361, [37]. Prace te doprowadziły Eigera do sformułowania wniosków, które w zasadzie są do chwili obecnej aktualne, toteż wypada je traktować jako klasyczne wskazania technologiczne. Eiger stwierdził, że mielenie cementu do coraz wyższych powierzchni właściwych zapewnia wprawdzie coraz wyższe wytrzymałości w porównywalnych terminach twardnienia, ale w zakresie dużych powierzchni właściwych te przyrosty wytrzymałości są coraz mniejsze. Dlatego zdaniem Eigera wątpliwa jest celowość mielenia cementu do powierzchni powyżej 4000 cm2/g. Innymi słowy, badacz ten przedstawił do dyskusji pojęcie granicznego, ekonomicznie uzasadnionego stopnia zmielenia cementu (uprawnienia budowlane).

Jedno z ważniejszych stwierdzeń cytowanego badacza dotyczy różnic charakterystyki wytrzymałościowej cementów o jednakowym składzie fazowym i o identycznej powierzchni właściwej, ale o różnej strukturze ziarnowej. Ponadto Eiger głosił uzasadniony pogląd, że optymalne wytrzymałości uzyskuje się przez takie zmielenie cementu, aby zawiera! on możliwie mało ziarn najdrobniejszych ((K-10 [xm), a o ile możności dużo frakcji ziarnowej 10-20 jim. Podane przez Eigera graniczne wymiary tych frakcji traktować należy oczywiście jako orientacyjne. Faktem jest jednak, że dobry cement nie powinien mieć luk w swoim składzie ziarnowym, a jego cenne właściwości techniczne są tym wyraźniej zaznaczone, im więcej zawiera on frakcji Określanych potocznie jako frakcje „pośrednie” (program egzamin ustny).

Wytrzymałości cementu

Niezależnie od powyższych ogólnych, stosunkowo mało precyzyjnych stwierdzeń, rozpowszechnione są również poglądy, że o ile powierzchnia właściwa ma wyraźny wpływ na wytrzymałości cementu, to wpływ struktury ziarnowej nie jest jeszcze w pełni rozeznany (opinie o programie).

Grube frakcje cementu, których wymiary orientacyjnie przekraczają 60 [im ocenia się w zasadzie jako materiał obojętny. Niezhydratyzowane relikty tych grubych ziarn zawsze można znaleźć w bardzo starych stwardniałych zaczynach cementowych. Relikty te izolowane są od wody kapilarnej szczelną otoczką żelową, przez co utraciły one szansę na swoją dalszą hydratację i w zasadzie ich potencjalne właściwości hydrauliczne wiązania i twardnienia pozostają niewykorzystane. Najgrubsze frakcje ziarnowe cementu nie wnoszą więc w pełni swego udziału do wytrzymałości mechanicznej stwardniałego zaczynu cementowego (segregator aktów prawnych).

Okoliczność ta spowodowała pojawienie się koncepcji dozowania do młynów cementowych niewielkich ilości naturalnych lub sztucznych, obojętnych hydraulicznie materiałów mineralnych o mielności gorszej niż klinkieru. Materiały te stanowiłyby najgrubsze frakcje ziarnowe i w ostatecznym wyniku otrzymano by cement o niezmienionej wytrzymałości przy jednoczesnym zaoszczędzeniu kilku procent kosztownego klinkieru, którego produkcja wymaga zużycia znacznych ilości paliwa (promocja 3 w 1).

Przedstawionej wyżej koncepcji nie wolno mylić z niekontrolowanym dodawaniem do cementu dowolnych materiałów obojętnych hydraulicznie o nieznanej mielności, co prowadzi najczęściej do równomiernego rozłożenia dodatku we wszystkich frakcjach ziarnowych, a więc do zwykłego rozcieńczenia cementu i do obniżenia jego wytrzymałości.