Powierzchnie kamienne

Stosunkowo tanio można hydrofobować powierzchnie kamienne i betonowe mydłami opartymi na węglowodorach, jeżeli są one użyte w postaci emulsji.
Jako przykład takiego hydrofobowania może posłużyć powlekanie emulsją parafinową o stężeniu 2-5%. Dla otrzymania takiej emulsji przygotowuje się w dużej ilości 2% roztwór mydła w temp. 80°C (program uprawnienia budowlane na komputer). Osobno przygotowuje się 20% roztwór parafiny w benzynie (roztopioną parafinę wlewa się strumieniem do benzyny z jednoczesnym mieszaniem). Następnie gorący mydlany roztwór wlewa się strumieniem do roztworu benzynowego parafiny, mieszając w dalszym ciągu bez przerwy.

Mieszanie emulsji powinno trwać 1 godzinę. Stosuje się dwukrotne powlekanie emulsją chronionych powierzchni. Ten sposób hydrofobowania również stosowany w praktyce daje dobre rezultaty.
Wszystkie wymienione wyżej sposoby hydrofobowania wymagają znacznej staranności w wykonaniu, w przeciwnym bowiem razie po 3-5 latach dają się zauważyć oznaki osłabienia działania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Hydrofobowanie nadaje się zarówno do utrwalania powierzchni kamiennych, jak też do betonów, tynków i niewyprawionych ścian z cegły. Jednakże należy strzec się przed nadmiernym zatykaniem porów w tych materiałach, dobierając odpowiednie dla danego przypadku preparaty.

Do skutecznych środków hydrofobowych należą metylosilikoniany; są to 20-procentowe roztwory wodne soli sodowej lub potasowej kwasu metylosilikonowego. Noszą one u nas nazwy handlowe:
- Ahydrosil (metylosilikonian sodu),
- Ahydrosil K (metylosilikonian potasu).
Ahydrosil i Ahydrosil K są to ciecze o zabarwieniu żółtawym, o silnie alkalicznym odczynie (pH = 13). Gęstość roztworów w 20°C wynosi 1,2 glcm8 (uprawnienia budowlane).
Powłoka silikonowa uzyskana przez zaimpregnowanie powierzchni materiału Ahydrosilem jest cienka, bezbarwna, niewidoczna i wykazuje silne właściwości hydrofobowe, tzri. jest niezwilżalna wodą (woda spływa po niej nie wsiąkając w głąb materiału). Powłoka silikonowa nie stanowi błony ciągłej, nie zasklepia porów materiału, jest porowata i przepuszczalna dla gazów i pary wodnej. Powłoka silikonowa czyni powierzchnię impregnowanego materiału bardziej odporną na wszelkiego rodzaju zabrudzenia.

Impregnacja

Ahydrosil i Ahydrosil K działają korodująco na szkło i niszczą połysk części metalowych (program egzamin ustny).
Ahydrosil i Ahydrosil K stosuje się do impregnacji powierzchniowej tynków cementowych, cementowo-wapiennych, gipsowych i estrichgipsowych, kamieni naturalnych, powierzchni betonowych itp. dla uodpornienia ich na działanie czynników atmosferycznych.

Nie mogą być stosowane do uszczelniania fundamentów, zbiorników na wodę oraz wszędzie tam, gdzie przewidziane jest stałe działanie wody, szczególnie pod ciśnieniem.
Impregnacja tymi preparatami zabezpiecza powierzchnię na okres 3-5 lat (opinie o programie).
Do impregnacji powierzchni stosuje się roztwory metylosilikonianów o zawartości substancji silikonowej 3-5%. Produkty handlowe - Ahydrosil i Ahydrosil K należy rozcieńczać przez dodanie odpowiedniej ilości wody, po czym całość wymieszać.
Impregnację wykonuje się za pomocą pędzla ławkowca lub pistoletu natryskowego, pokrywając powierzchnię dwukrotnie, w odstępie czasu nie dłuższym niż 10-15 minut.
Zużycie - ok. 600 g roztworu o zawartości 3% substancji silikonowej na 1 m powierzchni, przy dwukrotnej impregnacji.

Ahydrosil i Ahydrosil K pakowane są po 10 i 20 kg w hermetycznie zamykane naczynia (segregator aktów prawnych).
Niedopuszczalne jest składowanie oraz przechowywanie Ahydrosilu i Ahydrosilu K w czasie pracy w naczyniach z ołowiu, cynku lub cyny. Nie ma specjalnych wymagań odnośnie temperatury przechowywania Ahydrosilu.

Ze względu na silnie alkaliczny odczyn i żrące działanie roztworów Ahydrosilu i Ahydrosilu K, pracowników zatrudnionych przy tych pracach należy zaopatrzyć w rękawice i okulary ochronne. Miejscowe zanieczyszczenia skóry należy natychmiast zmyć obficie wodą (promocja 3 w 1).

W celu zwiększenia szczelności warstwy zewnętrznej betonu (bez obniżenia jego wytrzymałości) lub też zwiększenia wytrzymałości warstwy zewnętrznej (przy wykonaniu elementów konstrukcyjnych z chudego betonu) stosuje się tzw. betony licowe.