Powierzchnie minerałów

Woda i inne substancje są przyciągane przez powierzchnie minerałów, gdzie są adsorbowane i działają podobnie jak warstwa zanieczyszczenia. Jeśli takie dwie zanieczyszczone powierzchnie przyłożyć do siebie, liczba rzeczywistych styków między ciałami będzie zależeć od rodzaju i ilości materiału adsorbowanego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najważniejszym skutkiem zanieczyszczenia powierzchni jest osłabienie połączeń na ścinanie w stosunku do litej masy. Jeśli usunie się zanieczyszczenia z powierzchni, np. przez wyżarzenie powierzchni w komorach wysokopróżniowych, wytrzymałość połączeń na ścinanie zbliży się do wytrzymałości litej masy, co spowoduje zwiększenie wartości współczynnika tarcia. W takich warunkach metale ciągliwe poddawane są procesowi prowadzącemu do zwiększenia wytrzymałości połączeń, gdyż stykające się chropowatości ulegają odkształceniom plastycznym na wielką skalę (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Powstaje zjawisko znane pod nazwą spajania na zimno, podczas którego wyzyskuje się niezwykle duży współczynnik tarcia. Minerały oraz inne kruche ciała nie wykazują dużych odkształceń plastycznych pod wpływem naprężeń ścinających, koniecznych do wywołania zwiększenia wytrzymałości połączeń i dlatego nie wykazują zdolności do spajania na zimno.

Teoria adhezji zakłada, że tarcie jest niezależne od szorstkości powierzchni. Słuszność tego udowodniono na wielkiej liczbie próbek metalowych o różnych stopniach gładkości powierzchni. W miarę wzrostu szorstkości powierzchni, sczepianie się wypukłości może spowodować zwiększenie wartości f (uprawnienia budowlane). Trudno dokładnie zdefiniować pojęcie bardzo szorstki. Wygląd większości ziaren gruntu świadczy o ich szorstkości. Jednakże elektronowa mikrofotografia wykazuje, że wiele minerałów o strukturze warstwowej ma super gładkie powierzchnie.

Utrzymanie ruchu

Przyjmując przeciętny kąt nachylenia ścian wypukłości 0, można określić wpływ szorstkości powierzchni na wartość współczynnika tarcia f. Ponieważ warunki styku dwóch rzeczywistych powierzchni są bardzo złożone, ogólnie przeto rzecz biorąc niepodobna wyznaczyć wartości kąta 0 do określenia wartości f (program egzamin ustny). Stąd też zależność między tarciem i szorstkością powierzchni należy wyznaczać doświadczalnie. Siła ścinająca wywołująca poślizg między dwiema powierzchniami jest zazwyczaj większa od siły utrzymującej ciało w ruchu. Oznacza to, że tarcie statyczne przewyższa tarcie (poślizg) kinetyczne.

Zjawisko można wyjaśnić zakładając, że układ powiązań w miejscach styków wypukłości zależy od czasu albo że pełzanie powoduje stopniowe zwiększenie powierzchni styku, albo że zanieczyszczenia powierzchniowe są stopniowo wyciskane spod styków. Różnica między tarciem statycznym i kinetycznym często powoduje zjawisko znane poślizgiem skokowym (opinie o programie). Z chwilą rozpoczęcia poślizgu część nagromadzonej energii sprężystej obciążenia wyzwala się, przyspiesza po ślizg i jednocześnie zmniejsza siłę ścinającą poniżej wartości wymaganej do utrzymania ruchu, co osłabia poślizg, i wartość siły przesuwającej musi się powiększyć do wartości związanej z tarciem statycznym, ażeby spowodować ponowny poślizg. Gdy poślizg zaczyna się, powtarza się cały proces przerywanego ruchu. W takich warunkach niemożliwe jest dokładne wyznaczenie wartości kinetycznego współczynnika tarcia (segregator aktów prawnych).

Kiedy jedno ciało toczy się po drugim, tworzą się powiązania w punktach styku tak, jak gdyby dwa ciała zostały dociśnięte. W trakcie ruchu toczącego się ciała, połączenia te niszczą się wskutek rozciągania, a nie ścinania. W wyniku sprężystego rozłączenia, gdy wartość siły normalnej dąży do zera, wytrzymałość połączeń na rozciąganie za- zazwyczaj bliska jest zeru. To wyjaśnia, dlaczego na ogół nie dostrzega się adhezji między dwiema dociśniętymi powierzchniami. Adhezja występuje jedynie przy obciążeniu ściskającym na powierzchniach (promocja 3 w 1). Dlatego tarcie potoczyste jest zazwyczaj bardzo małe (f1) w porównaniu z tarciem posuwistym i statycznym i jest zasadniczo niezależne od czystości powierzchni.