Powłoka podłogowa

Obecnie jednak koszt produkcji polietylenu nie może konkurować z kosztem wyżej wymienionych materiałów. Wiadomo powszechnie, że zwykłe krycie płaskiego dachu asfaltem nie dawało nigdy szczelnego i całkowicie zadowalającego pokrycia, gdyż powstawały pęknięcia, dach przeciekał i wymagał częstych reperacji. W przypadku warstwy izolującej przed oparami umieszczonej na ścianach, porównanie materiałów tradycyjnych z tworzywami sztucznymi wypada na korzyść tych ostatnich. Jeśli chodzi o dachy płaskie, wskazane jest przeprowadzenie prób ze szczelną błoną z tworzyw sztucznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przewiduje się następujące metody krycia dachów płaskich przy zastosowaniu błony izolującej przed oparami. Na płaskich dachach drewnianych można umieścić folię z polietylenu bezpośrednio na deskowaniu, a pod pokryciem dachowym. W przypadku krycia blachą należy zwracać uwagę, aby przy przybijaniu płyt lub łat drewnianych nie uszkodzić błony. Wydaje się, że arkusze w razie przebicia będą jednak przylegać do gwoździ (podobnie jak guma) w związku z elastycznością polietylenu, co zapobiegnie przeciekaniu wody. Na płaskich dachach betonowych należy kłaść błonę polietylenową w taki sam sposób jak kwasoodporną powłokę podłogową. Na płaszczyźnie dachu betonowego należy najpierw wykonać wyprawę cementową, a po jej związaniu usunąć szczotką wszystkie wystające, ostre ziarna, które ułożonej błonie grożą przebiciem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Następnie należy ułożyć na błonie spoiwo i pokryć nią płaszczyznę dachu, po czym położyć normalne pokrycie dachu.

Inna tańsza metoda polegałaby na tym, że błonę kładzie się bezpośrednio na płaszczyźnie dachu, nie wykonując wyprawy cementowej. W tym wypadku beton układa się na dachu bez specjalnego wykończenia, nie powinien jednak również zawierać ostrych, wystających ziaren. Po ułożeniu błony należy ją pokryć wyprawą cementową i na tej ostatniej umieścić normalne pokrycie dachu (uprawnienia budowlane). Przy zastosowaniu obu metod należy unikać powstawania pęcherzy powietrznych.

Tektura budowlana

Opisane metody oparte są na tradycyjnych konstrukcjach, w których „tekturę budowlaną” zastępuje się błoną z polietylenu, co jest o tyle oszczędniejsze, że polietylen umieszcza się bezpośrednio na płycie betonowej, na błonie zaś daje się cienką powłokę cementową. W ten sposób błona otrzymuje wystarczającą osłonę przy jednoczesnym, szybkim i całkowitym odprowadzaniu wody deszczowej (program egzamin ustny). Dalsze materiały wykończeniowe są już zbędne, gdyż błona polietylenu stanowi wystarczającą powłokę wodoodporną.

Ostatnio do celów irygacyjnych w rolnictwie zastosowano rury z polietylenu i stwierdzono ich odporność na działanie korozyjne gleby. Daje to pewną podstawę do zastosowania ich do celów drenarskich. Przewidziane jest wykonywanie rur o małej średnicy, np. 10-centymetrowej, do odprowadzania wód gruntowych i ścieków tymi rurami do kanałów ściekowych o większych średnicach. Przy dalszym rozwoju przewiduje się możliwość układania kompletnych instalacji drenarskich wykonanych z tworzyw sztucznych (opinie o programie).

Zalecając rurociągi z tworzyw sztucznych należy wymienić zalety stosowania ich przy drenowaniu gruntów. Łatwość i szybkość układania rur o znacznych długościach oraz wyeliminowanie licznych punktów styku, jakie występują przy drenach ceramicznych. Znaczne zmniejszenie liczby styków osłabia tarcie między ścianą rury a strumieniem cieczy, co przyczynia się do zmniejszenia skłonności do zatykania się rur (segregator aktów prawnych).

• Punkty styku umieszcza się tuż przy studzienkach, co ułatwia kontrolę.
• Łączenie rur wykonuje się przez spawanie, co w przypadku tworzyw sztucznych jest łatwe do przeprowadzenia.
• Giętkość rur umożliwia omijanie przeszkód bez konieczności stosowania kolanek, które też mogą stanowić przeszkodę dla ciągłości drenów.
• Otulenie rur z tworzyw sztucznych chudym betonem wydaje się wystarczające do ich zabezpieczenia przed zgniataniem przez warstwę ziemi (promocja 3 w 1).