Powłoka wewnętrzna

Przy obliczaniu przekrojów statycznie niewyznaczalnych przyjmujemy podobnie jak w metodzie belkowej, że wielkościami nadliczbowymi są reakcje na krawędziach. W niektórych konstrukcjach wielkości nadliczbowe nie mają żadnego wpływu na działanie belkowe powłoki, i na ogół znacznie więcej wpływają na momenty obwodowe, aniżeli na działanie belkowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Dlatego też bardziej celowe jest wyznaczać wielkości nadliczbowe, biorąc za podstawę momenty zginające, jak to będzie omówione poniżej. Zakłada się, że konstrukcja posiada dostateczną plastyczność, analogicznie do teorii plastyczności w odniesieniu do belek ciągłych. Potwierdzenie takiego zastosowania teorii plastyczności można uzyskać tylko drogą prób.

Powłoki równoległe z wysokimi belkami krawędziowymi. Powłokę wewnętrzną, znajdującą się pod działaniem pewnego obciążenia, siły poziomej H oraz momentu zamocowania M od sąsiedniej powłoki. Jeżeli obciążenie jest symetryczne, wielkości nadliczbowe są sobie równe i wzajemnie się znoszą, pozostając bez wpływu na siły osiowe. Przekrój rozpatrujemy jako sklepienie o brzegach zamocowanych (program uprawnienia budowlane na komputer). Analogicznie do teorii plastyczności dla łuków i belek ciągłych, czterem wielkościom nadliczbowym należy nadać takie wartości, ażeby nośność sklepienia została całkowicie wykorzystana wtedy, gdy zostanie osiągnięta graniczna wartość M, w różnych punktach.

Poza tym należy podkreślić, że graniczne wartości momentów obwodowych zależą jedynie od zbrojenia i dlatego, teoretycznie rzecz biorąc, plastyczność wymagana jest jedynie od stali (uprawnienia budowlane). Zatem wielkości nadliczbowe mogą być obrane dowolnie, pod warunkiem odpowiedniego dobrania zbrojenia. Jeżeli grubość powłoki jest stała, najlepiej jest przyjąć jednakowe wartości liczbowe momentów zginających dla 5 punktów, w których, jak zakładamy, osiągają one wartości graniczne (program egzamin ustny).

Powłoki podparte podłużnie

Przebieg obliczenia jest następujący. Najpierw określamy momenty M_Vl0 dla układu podstawowego statycznie wyznaczalnego, z pominięciem wielkości statycznie niewyznaczalnych. Następnie obieramy taką wartość siły poziomej H, przy której moment zginający w zworniku znika. Moment pochodzący od siły H przedstawiony jest na rysunku za pomocą krzywej kreskowanej. Z rysunku widzimy, że maksymalne momenty 2M,„ występują w punktach m. Dlatego też, jeżeli obieramy moment zamocowania M = M„,_t momenty wynikowe będą liczbowo równe momentom M„, w 5 punktach, mianowicie M_m w wezgłowiach i zworniku, oraz + M„, w punktach m (opinie o programie).

Ponieważ momenty ujemne w wezgłowiach występują tylko w obrębie krótkiego przedziału, jest oczywiste, że grubość powłoki powinna być w tych częściach powiększona, co pozwala na dopuszczenie większych momentów utwierdzenia, dzięki czemu momenty w pozostałych częściach powłoki mogłyby ulec dalszemu zmniejszeniu. Ze względu jednak na to, że wykonanie powłoki o stałej grubości jest łatwiejsze, momenty zaś podlegają jeszcze znaczniejszej redukcji na skutek stosowania teorii plastyczności, nie zaleca się wprowadzenia tego rodzaju komplikacji zarówno w obliczeniach jak i w konstrukcji powłok o zwykłych rozpiętościach (segregator aktów prawnych).

Jeżeli obciążenie powłoki jest niesymetryczne, obliczenie staje się znacznie bardziej skomplikowane, gdyż wielkości nadliczbowe wpływają na położenie strefy ścinanej. W tym przypadku należy wyznaczyć momenty odpowiadające poszczególnym wielkościom statycznie niewyznaczalnym i zestawić je w sposób najbardziej korzystny.

Powłoki podparte podłużnie obliczamy najpierw bez uwzględnienia ścian podłużnych (promocja 3 w 1). Wówczas momenty są ujemne dla całej powłoki, w założeniu, że obciążenie jest symetryczne. Zakładamy poza tym, że na powłokę działają siły P, przyłożone w wezgłowiach i skierowane ku górze. Można przyjąć z wystarczającą dokładnością, że odpowiednie siły ścinające są rozłożone w taki sam sposób jak ścinanie w układzie podstawowym. Siła P powoduje w powłoce moment dodatni (krzywa kreskowana) i powinna być dobrana tak, aby graniczne wartości momentów wynikowych były liczbowo sobie równe.