Powłoka z pierścieniami

Powłoka z pierścieniami i podłużnicami. Ostatnim rodzajem powłoki anizotropowej, który tutaj zbadamy jest rodzaj najważniejszy, a mianowicie powłoka o równomiernej grubości wzmocniona przez gęsto rozłożone pierścienie lub podłużnice lub zarówno jedne jak i drugie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Potraktować można na dwa sposoby, a mianowicie albo dodać do siebie wypadkowe naprężeń powłoki izotropowej i rusztu, albo też wykorzystać równania pamiętając, że całki po powłoce są tutaj całkami jedynie po powłoce właściwej. Drugi sposób jest lepszy dla powłok betonowych i im podobnych, ponieważ odpowiada on tutaj rzeczywistemu stanowi rzeczy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przypadku cienkich powłok stosowanych w kadłubach samolotów równania mają poważną wadę wykluczającą ich zastosowanie. W powłoce dwuwarstwowej momenty skręcające są przenoszone przez naprężenia ścinające r_x<p lub x^_x o przeciwnych kierunkach w dwóch występujących tu powłokach. Wpływ żeber jest prawie równy zeru i został pominięty w równaniach (uprawnienia budowlane). Sytuacja jest zupełnie odmienna, gdy powłoka składa sic tylko z jednej, bardzo cienkiej warstwy i układu silnych wzmocnień, szczególnie gdy [te ostatnie mają przekrój ‘rurowy. Wtedy sztywność ściany na skręcanie jest niemal zerowa, a prawie całą sztywność na skręcanie powłoki zawdzięczamy sztywności na skręcanie żeber Wynika stąd, że należy wprowadzić sztywność na skręcanie GJ i wykorzystać jednocześnie wzory dla rusztu [5-101] i prawo sprężystości powłoki.

Ze względu na to, że w równaniach człony rzędu z/a zostały pominięte jako małe w porównaniu z jednością, nie ma sensu wykorzystywania ich wraz z równaniami [5-9], należy raczej stosować uproszczone związki. Rugując w" z ostatnich dwóch równań dochodzimy do związków na M_x4> i M$_x wynikających ze sprężystości powłoki (program egzamin ustny).

Odkształcenie zginające

Sztywności występujące w są sumami odpowiednich stałych z równań, istnieje jednak jeden wyjątek z tego prostego prawa dodawania sztywności ściany i żeber. W powłoce rusztowej siły ścinające N_x<j) i N+_x są przenoszone za pomocą naprężeń zginających w żebrach, a sztywności na ścinanie D_x4> z równania [5-100] są zazwyczaj małe. Jeśli żebra są połączone ze ścianą, takie odkształcenie zginające nie jest możliwe i całe ścinanie przenoszone jest tylko przez ścianę. Wynika stąd, że przy superpozycji odkształceń rusztu i ściany musimy opuścić w równaniach człon zawierający (opinie o programie).

Korzystano tutaj z oznaczeń i poprzedniego punktu, elementy sztywności S*, S_x są dodatnie, gdy żebra leżą na zewnątrz ściany i ujemne przeciwnym przypadku. Nie powinno się ich pomijać przy rozpatrywaniu konkretnych zagadnień powłokowych. W rzadko spotykanym przypadku c* = c_x można je wyrugować ze wzorów przez inny wybór powierzchni środkowej.

Powłoka rusztowa zawsze musi składać się z obydwu rodzajów żeber: pierścieni podłużnie. Same pierścienie lub podłużnice nie tworzyłyby spójnej konstrukcji (segregator aktów prawnych). Sprawa przedstawia się zupełnie inaczej w przypadku powłoki wzmocnionej, która może mieć tylko pierścienie lub tylko podłużnice; okazuje się, że takie właśnie powłoki są najczęściej spotykane w praktyce.

Porównując powyższe równania z równaniami dla walca izotropowego widzimy, że teoria powłok anizotropowych nie jest bardziej złożona niż odpowiednia teoria powłok izotropowych. Jest tylko kilka nowych członów, a wiele z dawnych teraz nie występuje; różnica nie jest duża nawet w porównaniu z równaniami uproszczonymi. Jedyne dodatkowe utrudnienie polega na tym, że współczynnik: nie są już tak proste jak poprzednio, ale zależą od wielu niezależnych od siebie sztywności D, S, K. W praktyce jednak niektóre z nich równe są zeru lub są pomijalnie małe (promocja 3 w 1).