Powłoki bitumiczne

Powłoki bitumiczne są słabo przenikliwe dla pary. Układa się je na wyprawionej wewnętrznej powierzchni ściany, a następnie tynkuje się zaprawą wapienno-cementową z ewentualnym zbrojeniem siatką metalową.
Przepony i pseudoprzepony dobrze spełniają zadanie dopóty, dopóki nie ulegną wyjałowieniu z impregnatów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Grubość warstwy ochronnej ma znaczenie pod względem kumulacji wilgoci.

Przy zmianach temperatury wewnątrz pomieszczenia następuje wykraplanie się pary w warstwie ochronnej i tynku przed przeponą. Jeżeli ta warstwa jest zbyt cienka, tym samym staje się mniej pojemna i wilgoć powstała z wykraplanej pary wodnej może ujawnić się w postaci widocznych plam wilgoci.
Korzystniejsze rozwiązanie jest, gdzie warstwą ochronną jest ścianka grubości 0,5 cegły. Przy takiej objętości muru ceglanego wilgoć rozkłada się równomiernie i plamy nie występują (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Powłoki i przepony bitumiczne nigdy nie są całkowicie odporne na przenikanie pary wodnej, zawsze pewna ilość pary przeniknie do muru fundamentowego.

Ponieważ dyfuzja pary przebiega prawie wyłącznie od wewnątrz na zewnątrz, wilgoć może gromadzić się w murze przed zewnętrzną przeponą pionową.
Z tego względu należy przestrzegać, ażeby oporność przepony zewnętrznej była nieco mniejsza od oporności warstw muru od strony wewnętrznej łącznie z ochronną przeponą.
Powłoki wodoszczelne różnią się od powłok wilgociochronnych jedynie większą grubością warstw (łączna grubość - co najmniej 3 mm) (uprawnienia budowlane).

Powinny mieć one dostateczną wytrzymałość. Często zawilgocenie powierzchni podłoża staje się powodem odpryskiwania powłoki. Dlatego też nie należy stosować powłok do izolacji pomieszczeń, które mają być w pełni zabezpieczone przed wodą i wilgocią. Powłoki nadają się jako izolacja uzupełniająca do przegród wodnych i większych masywów budowli wodnych, które zostały już zabezpieczone strukturalnie (program egzamin ustny). Powinny być one umieszczone od strony na- poru wody i dociskane do izolowanych elementów.

Warstwy papy izolacyjnej

Powłoki służą również jako zabezpieczenie przeciw korozji masywów betonowych i murowych. Ten rodzaj zabezpieczenia spełnia dobrze swoją rolę tylko wtedy, kiedy nie działają żadne siły odspajające powłoki od podłoża. Na ogół warunki takie są trudne do uzyskania w normalnych robotach związanych z pełnym zabezpieczeniem od wody. W przypadkach, gdy powłoki nie mogą dać pewnego zabezpieczenia od wody, stosuje się przepony (opinie o programie).

Jako minimalną przeponę stosuje się przeponę trzy warstwową, a mianowicie: z dwóch warstw papy izolacyjnej nr 500 i jednej warstwy papy powłokowej nr 500, sklejonych lepikami gorącymi lub zimnymi systemem „mokre do mokrego” przy użyciu masy lepiącej w ilości 8 kg/m2. Przepony takie można stosować na ciśnienie do maksimum 0,15 at n.
Przepona przy ciśnieniu maks. 0,20 at n wymaga zamiany jednej warstwy papy izolacyjnej na jutę asfaltowaną lub dodania czwartej papy izolacyjnej.
Przy ciśnieniu maks. do 0,35 at n stosuje się dwie warstwy papy nr 100 i dwie warstwy juty asfaltowanej.
Przy ciśnieniu maks. do 0,50 at n stosuje się trzy warstwy papy i dwie warstwy juty asfaltowanej (segregator aktów prawnych).

Powyżej 0,5 at n stosuje się trzy warstwy juty i dwie lub trzy warstwy papy izolacyjnej nr 500. Na każdą dodatkową warstwę papy lub juty ponad trzy warstwy dodaje się 3 kg lepiku lub masy izolacyjnej na zimno na 1 m2 przepony.
Na najtrwalszą przeponę daje się łącznie 14 kg masy izolacyjnej na 1 m2 pokrycia (promocja 3 w 1).

Ze względu na duży ciężar takich przepon, układanych na powierzchniach pochyłych i pionowych, jest konieczne montażowe mocowanie ich na listwach lub w zaciskach drewnianych w odstępach 2-3 m.