Powłoki izolacyjne

Po ułożeniu wszystkich warstw izolacji ich powierzchnie należy zabezpieczyć przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Izolacje wodochronne wykonuje się obecnie dość często z folii igelitowej i oppanolowej.

Na wygładzoną stalowymi packami i wyschniętą powierzchnię układa się luźno folię, przykleja lepikiem lub specjalnymi klejami. W połączeniu arkuszy stosuje się zakłady o szerokości ok. 10 cm i skleja się je lub łączy przez zgrzewanie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Powłoki izolacyjne z blach metalowych wykonuje się bardzo rzadko izoluje się nimi głównie duże zbiorniki podziemne lub baseny kąpielowe. Grubość blachy wynosi 2-4 mm, a styki arkuszy łączy się za pomocą lutowania lub spawania.
Blachy metalowe stosuje się przede wszystkim do uszczelnienia szczelin dylatacyjnych w postaci wygiętych odpowiednio wkładek.

Z materiałów ceramicznych stosuje się do izolacji przede wszystkim płytki terakotowe i klinkierowe. Wykonuje się z nich wykładziny ścienne i podłogowe pomieszczeń, w których podłogi i ściany są często zmywane wodą (rzeźnie, pomieszczenia kuchenne, łaźnie, pralnie itp.) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W budynkach nie podpiwniczonych posadowionych na gruntach, w których poziom wody występuje poniżej fundamentów, izolację przeciwwilgociową wykonuje się jako zabezpieczenie przeciw kapilarnemu podciąganiu wody ku górze z murów fundamentowych w ściany wyższych kondygnacji. Do murów fundamentowych woda przenika na skutek zawilgocenia gruntu przez opady atmosferyczne.
Na wysokości 15-30 cm nad terenem układa się dwie warstwy papy sklejonej lepikiem smołowym lub asfaltowym.

Najczęściej stosuje się papę smołową, rzadziej asfaltową (uprawnienia budowlane).
Warstwy papy powinny wystawać po obydwu stronach muru na 2-3 cm. Pocięte na odpowiednią szerokość rolki łączy się wzdłuż muru na zakład o szerokości 10 cm i skleja lepikiem.
Oprócz wykonania izolacji poziomej należy odpowiednio zabezpieczyć mur fundamentowy poniżej izolacji. Ta część muru jest bowiem najbardziej narażona na działanie wpływów atmosferycznych i najszybciej ulega zniszczeniu. W budynkach stałych, nie otynkowanych część muru poniżej izolacji wykonuje się z cegły klinkierowej, z cegły pełnej dobrze wypalonej lub z cegły cementowej mrozoodpornej (program egzamin ustny).

Legary podłogowe

W budynkach otynkowanych mur fundamentowy poniżej izolacji do poziomu terenu i nieco poniżej powinien być otynkowany zaprawą cementową z dodatkiem środków uszczelniających.
Legary podłogowe zabezpieczone środkami grzybobójczymi należy układać na słupkach ceglanych lub betonowych przykrytych dwiema warstwami papy.
Jeżeli woda gruntowa znajduje się lub występuje okresowo powyżej poziomu posadowienia fundamentów, zawilgocenie budynku będzie bardziej intesywne.

Oprócz podsiąkania w murach będzie występowało parowanie wody pod podłogą (opinie o programie).
Izolację poziomą na ścianach wykonuje się tak samo jak poprzednio, natomiast na gruncie pod podłogą należy wykonać podłoże betonowe, a na nim ułożyć powłokę izolacyjną z lepiku asfaltowego. Powłoki izolacyjnej można nie wykonywać, jeśli warstwa szczelnego betonu z dodatkiem środka uszczelniającego ułożona jest na warstwie gruzu lub piasku.
Ponadto przestrzeń pod podłogą powinna być wentylowana.

W tym celu w murach fundamentowych osadza się sączki drenarskie, zasłonięte z jednej strony siatką drucianą (segregator aktów prawnych). W okresie zimy sączki te należy zatykać, aby nie spowodować zbytniego oziębienia budynku.
W budynkach podpiwniczonych rodzaj izolacji zależy od położenia najwyższego poziomu zwierciadła wody gruntowej.

Jeżeli budynek jest posadowiony na gruncie łatwo przepuszczającym wodę, jak np. piasek, a poziom wody gruntowej znajduje się znacznie poniżej spodu fundamentów, to izolację wodoszczelną należy ułożyć pod stropem nad piwnicami oraz powyżej terenu. W piwnicach tych budynków mogą znajdować się tylko takie pomieszczenia, których okresowe zawilgocenie ścian nie jest szkodliwe (promocja 3 w 1).