Powłoki malarskie

Powłoki malarskie na powierzchniach obiektów i elementów budowli wykonuje się ze względów estetyczno-użytkowych i zabezpieczających.
W budowlach i budynkach stosuje się powłoki wewnętrzne, które stwarzają w pomieszczeniach optymalne warunki pracy i wypoczynku oraz powłoki zewnętrzne, nadające budynkom i ulicom wyraz plastyczny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ponadto powłoki malarskie stosuje się również jako zabezpieczenie elementów budowli przed niszczącym działaniem wpływów atmosferycznych (np. stali przed korozją, drewna przed korozją biologiczną itp.), ujemnymi wpływami środowiska agresywnego (farby chemoodporne), działaniem podwyższonych temperatur (powłoki opóźniające zapłon drewna) itp.
Stosowane na powłoki malarskie farby składają się z: pigmentów, wypełniaczy i spoiw.
Pigmenty są to substancje barwne w postaci proszków. Wypełniacz służy jako roztwór, w którym zawieszony jest pigment. Spoiwo, które wiąże cząstki pigmentu, zapewnia powłokom przyczepność do podłoża i chroni je przed ścieraniem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Technika robót malarskich zależy przede wszystkim od rodzaju spoiwa użytego do farb. Ze względu na rodzaj użytego spoiw a rozróżnia się malowanie: wapienne, klejowe, kazeinowe, krzemianowe, olejowe, emulsyjne oraz lakierowanie i emaliowanie.
Przed przystąpieniem do robót malarskich przygotowuje się podłoże i zagruntowuje je.
Przygotowanie podłoża pod powłokę malarską polega na reperacji uszkodzeń, wyrównaniu i wygładzeniu powierzchni (szpachlowaniu, szlifowaniu) oraz jej oczyszczeniu. Gruntowanie natomiast jest to powleczenie podłoża płynną substancją, która związana z podłożem utworzy powłokę zapewniającą jednakową barwę naniesionej farby.

Właściwe malowanie polega na naniesieniu jednej lub kilku warstw farby sposobem ręcznym za pomocą pędzli malarskich lub mechanicznie specjalnymi aparatami natryskowymi.
Malowanie wapienne jest najtańsze i najłatwiejsze do wykonania, ale nietrwałe (uprawnienia budowlane). Stosuje się je do malowania ścian i sufitów pomieszczeń gospodarczych, magazynów, pomieszczeń w budynkach prowizorycznych, ścian i sufitów świeżo tynkowanych, pomieszczeń źle izolowanych od wilgoci, tynków cementowych itp. Malowania wapiennego nie można stosować w pomieszczeniach uprzednio malowanych farbą klejową.

Malowanie klejowe

Farbę przygotowuje się z całkowicie zgaszonego wapna (dołowanego co najmniej przez 6 miesięcy) przez rozmieszanie z wodą w stosunku 1 : 4. Spoiwem zmniejszającym ścieralność jest łój lub pokost (program egzamin ustny).
Śnieżną białość powierzchni uzyskuje się przez dodanie rozcieńczonej ultramaryny. Farby wapienne barwne otrzymuje się dzięki dodaniu specjalnych barwników.

Malowanie klejowe stosuje się wyłącznie wewnątrz budynków i tylko w pomieszczeniach suchych. Podłożem może być tynk wapienny, gipsowy oraz cementowo-wapienny, po uprzednim zafluatowaniu (opinie o programie).
Fluatowanie polega na powleczeniu powierzchni tynku roztworem soli kwasu fluorokrzemowego, który reaguje z podłożem cementowym, tworząc na powierzchni warstwę nieprzepuszczalną nadającą się do nakładania farby.

Gruntowanie oczyszczonych powierzchni ścian i sufitów wykonuje się roztworem mleka wapiennego z szarym mydłem.
Farbę przygotowuje się z tonu (glinki kredowej niepławionej) lub kredy pławionej, pigmentów oraz kleju i rozcieńcza wodą (segregator aktów prawnych).
Malowanie farbą wykonuje się po wyschnięciu powierzchni zagruntowanej. Farbę nanosi się dwukrotnie pędzlami lub aparatami natryskowymi.
Malowanie kazeinowe nadaje się do malowania powierzchni tynków zewnętrznych i wewnętrznych, z wyjątkiem tynku gipsowego.

Kazeinę otrzymuje się przez strącenie mleka kwasami. Rozpuszcza się ona w mleku wapiennym i stanowi substancję nierozpuszczalną w wodzie.
Gruntowanie powierzchni wykonuje się dwukrotnie roztworem farby kazeinowej rozrzedzonej wodą. Farbę otrzymuje się po wsypaniu sproszkowanej kazeiny do mleka wapiennego i dodaniu pigmentów. Malowanie farbą kazeinową odbywa się tak samo jak klejową (promocja 3 w 1).