Poziom praktycznej granicy gnicia

Poziom praktycznej granicy gnicia nie jest zresztą wszędzie jednakowy i zależy od wysokości kapilarnego podniesienia się wody wewnątrz drewna (większej, gdy kierunek włókien elementu przebiega pionowo niż gdy jest poziomy), od stanu obrośnięcia drewna roślinami wodnymi, utrzymującymi wilgoć, od nasłonecznienia itp. (program uprawnienia budowlane na komputer).
Na morzach pływowych drewno można uważać za zabezpieczone przed gniciem, o ile nie wystaje ponad poziom odpowiadający dolnej trzeciej części wielkości pływu. Poniżej tej granicy drewno ulega wprawdzie również gniciu, przebieg tego procesu jest jednak znacznie powolniejszy, zwłaszcza gdy woda wolna jest od zanieczyszczeń.

Z tych względów pali wbijanych w dno akwenów morskich nie zabezpiecza się specjalnie przed gniciem, uważając że jest ono praktycznie, na czas istnienia danej budowli, wystarczająco trwałe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Natomiast stosowanie drewna nad wodą do konstrukcji trwałych nie jest racjonalne, wystające nad wodę elementy drewniane zwykle po paru latach muszą być wymieniane lub zastępowane elementami z materiałów trwalszych, na przykład z żelbetu. Dąży się zwykle do przedłużenia wieku tych elementów przez ich impregnację lub w inny sposób. Wystające nad wodą pale należy na przykład obetonowywać od rzędnej + 10 cm w górę (uprawnienia budowlane).

Do środków walki z gniciem należą powłoki powierzchniowe, które nie mając w zasadzie właściwości grzybobójczych, osłaniają drewno przed wilgocią i zarodnikami grzybów. Mogą być wykonane z asfaltu, smoły, pokostu, oleju terpentynowego, farb olejnych. Niekiedy stosowane jest zwęglanie powierzchni drewna. Powłoki są jednak skuteczne tylko tak długo, dopóki są nie uszkodzone i pod warunkiem, że położono je na drewnie zupełnie suchym i zdrowym.
W warunkach, w których zaizolowane elementy narażone są na uderzenia fali, a zwłaszcza lodu, powłoki raczej nie są odpowiednie, gdyż w krótkim czasie ulegają zniszczeniu i nie spełniają swego zadania (program egzamin ustny).

Zanurzenie

Skuteczniejsza jest druga grupa środków walki z gniciem, a mianowicie grzybobójcze środki impregnujące (nasycające), które mogą być stosowane w jeden z następujących sposobów:
- smarowanie (powlekanie) powierzchni (pędzlami lub szczotkami), najczęściej dwukrotnie, które powinno gwarantować przenikanie środka impregnującego w głąb tkanek drewna na 1-2 mm; jest to sposób najczęściej spotykany w budownictwie morskim;
- opryskiwanie - sposób w budownictwie morskim rzadziej stosowany, raczej do uzupełnień i powtórnych zabiegów (opinie o programie);
- zanurzenie (kąpiel) od kilkunastu minut do 10 dni w temperaturze od 20 do 90°C;
- nasycanie pod ciśnieniem (metodą Burnetta lub Ruppinga) drewna poddanego uprzednio osuszeniu przez wyssanie soków pod zmniejszonym ciśnieniem; osuszone drewno umieszcza się następnie na 2-3 godziny w szczelnym zbiorniku, napełnionym potem gorącym płynem impregnującym pod ciśnieniem; jest to sposób najskuteczniejszy ze wszystkich, ale bardzo drogi i w budownictwie morskim na szerszą skalę się jeszcze nie przyjął;
- tzw. metody dyfuzyjne polegające na rozpuszczeniu w wodzie soli antyseptycznych i spowodowaniu przeniknięcia roztworu w głąb drewna:
a) przez posypywanie poziomych powierzchni drewna solami grzybobójczymi zmieszanymi z piaskiem (w stosunku 1 :5 do 1 :10);
b) przez powlekanie powierzchni drewna pastami grzybobójczymi (segregator aktów prawnych);
c) przez owijanie drewna bandażami nasyconymi środkami grzybobójczymi; sposób ten stosuje się łącznie z powłokami powierzchniowymi, które nakłada się na bandaż;
przez zastrzyki (tzw. kobrowanie) wykonywane co 5 cm na głębokości 4-8 cm za pomocą wydrążonych igieł, przez które wprowadza się środek grzybobójczy; możliwe jest również drążenie otworków o średnicy 12-25 mm na głębokość 10-20 cm, wypełnianie ich pastą lub solą grzybobójczą i zatykanie koreczkami drewnianymi.
Środki grzybobójcze, które są z reguły toksyczne i wymagają bardzo ostrożnego obchodzenia się, podzielić można na cztery grupy (promocja 3 w 1).