Poziomy pośrednie
Poziomy pośrednie ustala się zwykle w odniesieniu do dłuższego, zwykle 10-letniego i zwykle ostatniego okresu obserwacji. Należą tu kolejne poziomy morza: najwyższy (WW lub WWN), wysoki, czyli średni z najwyższych (SWW), średni (SW lub WSr), niski, czyli średni z najniższych (SNW) i najniższy (NW lub WMN) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Najważniejszy jest poziom średni, gdyż do niego nawiązuje się zwykle rzędne elementów budowli. Nie jest on identyczny z poziomem zerowym
(Pz), który odpowiada bądź tzw. zeru amsterdamskiemu, oznaczanemu literami NN, bądź zeru kronsztadzkiemu (Kr). To ostatnie leży o 8 cm wyżej niż zero amsterdamskie.
Zero amsterdamskie położone jest o 16,2 cm wyżej od poziomu średniego wyznaczonego ze 170-letnich obserwacji (1701-1871), W Polsce dokonano w 1955 r. ponownego nawiązania zer wodowskazowych do zera amsterdamskiego w oparciu o punkt stały w Toruniu. Ponieważ zachodzą pewne różnice w stosunku do dawniejszych nawiązań, oznacza się zero amsterdamskie w tym ostatnim nawiązaniu przez NN55 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W portach polskich zero wodowskazów leży na rzędnej -500 cm poniżej NN55, a -508 cm poniżej Kr (z wyjątkiem Kołobrzegu, gdzie rzędna zera wodowskazu jest -505 NN55).
Rozpatruje się też poziomy średnie miesięczne, tj. średnie wartości ze wszystkich zapisów danego wodowskazu, dokonanych na przykład w styczniu określonego roku (średnie miesięczne z roku) lub we wszystkich dniach wszystkich styczniów z 10 lat (albo 15, 20, 100 itp.), (średnia miesięczna z wielu lat). Pozwalają one określić sezonowość zmian poziomów wody w danym miejscu (uprawnienia budowlane).
Poziomy wody
Charakterystyczne poziomy wody dla najważniejszych portów polskich w latach 1951-1960. Jak z tabeli wynika, największa różnica poziomów na wodach polskich wynosiła w latach 1951-1960 niespełna 2,40 m, przy czym w stosunku do poziomu średniego (SW) poziomy wody wahały się od -105 cm do +132 cm (program egzamin ustny).
Poziomy zanotowane w portach polskich od czasu założenia wodowskazów wynoszą: bezwzględnie najwyższy WWB = +2,0 m, bezwzględnie najniższy WMB = -1,0 m, SWW = +0,8 m, SN W = -0,6 m, mierząc od zerowego poziomu wody, tj. od -500 cm na wodowskazach. Bezwzględnie największa różnica poziomów na wodach polskich dochodziła zatem do 3 m (opinie o programie).
Najwyższe poziomy notowano przeważnie w styczniu, tylko na Helu we wrześniu, w Tolkmicku w listopadzie, a w Karsiborze w grudniu. Najniższe poziomy występowały albo w lutym, albo w listopadzie, wyjątkowo w grudniu. W Tolkmicku zdarzyło się, że zarówno najwyższy, jak i najniższy poziom występowały pod tą samą datą (w listopadzie) w dwu następujących po sobie latach.
Uogólniając, można stwierdzić, że maksymalne i minimalne poziomy wód w polskich portach występują w okresie jesienno-zimowym (listopad, niekiedy wrzesień do marca). Jak stwierdza Szopowski, amplituda wahań charakterystycznych poziomów wód zwiększa się ze wschodu ku zachodowi, natomiast średni poziom wody obniża się nieznacznie w tym samym kierunku (segregator aktów prawnych).
Zaobserwowano również stosunkowo powolne podnoszenie się średniego poziomu wody w granicach 1-1.5 mm rocznie, przy czym jest ono mniejsze we wschodniej części Bałtyku.
Inaczej przedstawia się sprawa, gdy rozpatrujemy zmiany średniego poziomu wody występujące w poszczególnych miesiącach. Jak pisze Laska [41], z analizy wieloletnich, a nawet rocznych zestawień średnich miesięcznych poziomów wód Bałtyku, wynika wyraźna sezonowość wahań, charakteryzująca się tym, ze wyższe poziomy średnie występują w drugiej połowie roku (lipiec-październik), a niższe - w pierwszej (marzec-maj) (promocja 3 w 1).
Wykresy przebiegu średnich miesięcznych poziomów wody, jako średnich z lat 1955-1965, uporządkowane w oparciu o notowania stacji na polskim wybrzeżu otwartego morza. Jak widać z rysunku, przebiegi średnich wieloletnich poziomów wody i ich sezonowych wahań są łagodne, a amplitudy ich wahań nieznaczne (do 25 cm).
