Prastary kontynent

Inna przyczyna geograficznej koncentracji wczesnych hominidów mogła być zupełnie przypadkowa. Prastary kontynent, taki jak Afryka, ma płaską powierzchnię zniszczoną przez erozję na większej części swego obszaru. Liczba miejsc, gdzie mogą znajdować się osady zawierające skamieniałe szczątki zwierząt, jest niewielka. Wiele skamieniałości hominidów znajduje się w zapadliskach czy dolinach, jak Wielkie Rowy Afrykańskie, w których osady zostały wypłukane przez rzeki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Miejscami, gdzie również znajdują się skamieliny - zwłaszcza w Afryce Południowej - są groty. Hominidy, które padły ofiarą drapieżników - na przykład wielkich kotów - mogły być do nich wciągane przez te zwierzęta. Podobnie jak w Wielkich Rowach, osady pokryły szkielety i zakonserwowały je aż do czasów, gdy odsłoniła je erozja i odkryli paleoantropologowie - badacze skamielin ludzkich. Nie ulega wątpliwości, że rozprzestrzenienie hominidów nie ograniczało się jedynie do obszaru Wielkich Rowów czy nielicznych grot (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dlaczego zatem pozostałości naszych przodków znajduje się tak rzadko? Odpowiedź może wynikać z losu.

Znalezisk jest zatem niewiele, a hipoteza, że małpy i ludzie mają wspólnego przodka, została powszechnie odrzucona. Dlatego odtworzenie historii wczesnych hominidów jest trudne. Spreparowana w 1912 r. mistyfikacja - „człowiek z Piltdown”, ze współczesną czaszką i żuchwą małpy - również przyczyniła się do wzrostu sceptycyzmu wśród uczonych. Z wielką rezerwą przyjęto zatem odkrycie dokonane w roku 1924 przez południowoafrykańskiego paleoantropologa, Raymonda Darta: w pobliżu Taung, w Trans- waalu, odnalazł on skamielinę uważaną za czaszkę dziecka (uprawnienia budowlane).

Istotny przełom

Niemniej to właśnie znalezisko, wraz z odkryciami w grotach w Sterkfontein i Kromdraai w latach trzydziestych oraz w Makapansgat i Swartkrans w latach czterdziestych naszego wieku, spowodowało istotny przełom. Były to szczątki hominidów, aczkolwiek nie należących do gatunku Homo. Mniejszym istotom nadano nazwę Australopithecus africanus (małpy człekokształtnej z Południowej Afryki), większe nazwano początkowo Pa- ranthropus robustus (niemal-człowiek); sądzono, że powstał on wskutek ewolucji z Australopithecus africanus (program egzamin ustny). Obecnie uważa się, że są one jedynie większymi i mniejszymi rodzajami tego samego gatunku, a nazwy Australopithecus (austra- lopitek) używa się dla obu z nich. Ponieważ nie jest możliwe określenie wieku osadów z grot, w których znajdowały się te hominidy, więc dokładne ustalenie ich linii ewolucyjnych na zawsze pozostanie w sferze hipotez (opinie o programie).

Datowanie nie nastręczyło natomiast większych problemów w wąwozie Olduvai w Tanzanii. Osady układały się na obrzeżach jeziora, powiększającego się i kurczącego w rytm zmian klimatycznych. Obecnie jezioro wyschło, a w osadach swe koryto wyżłobiła rzeka. Na ścianach powstałej w ten sposób doliny zostały odsłonięte poszczególne warstwy skał. Tu właśnie w roku 1959 antropolog Louis Leakey (1903-1972), wraz ze swą żoną Mary, odnaleźli Zinjanth- ropusa boisei (ziniantropa), później sklasyfikowanego jako australopitek z południowej Afryki. Wiek ziniantropa (segregator aktów prawnych).

Don Johanson pracował wraz ze swoją ekipą w Hadarze, w Kotlinie Danakilskie: w Etiopii. Odnalazł on kilka hominidów cechach na tyle specyficznych, aby zaliczyć je do oddzielnego gatunku Australopithecus afarensis. W przypadku „Lucy (nazwanej tak od piosenki Lennona McCartneya Lucy in the Sky with Diamonds) odnaleziono niemal połowę szkieletu: jej miednica i kości nóg wskazują na postawę dwunożną. Wiek osadów, w których spoczywała Lucy, określono na nieco ponad trzy miliony lat. Było to pierwsze świadectwo, że już w epoce górnego pliocenu hominidy poruszały się na dwóch nogach (promocja 3 w 1).