Prawidłowe formy kryształów

W zależności od warunków tworzenia się kryształy tych samych substancji mogą mieć różne formy, np. minerał tworzący ośmiościany może występować w postaci sześcianów. Charakterystycznymi formami diamentów południowoafrykańskich są ośmiościany, a diamentów brazylijskich sześciany i dwunastościany rombowe. Nieraz na podstawie form kryształów można wnioskować o warunkach ich tworzenia się, o domieszkach w nich ciał obcych itp. (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zupełnie prawidłowe formy kryształów, w których analogiczne ściany mają tę samą wielkość, powstają tylko w szczególnych warunkach. Jeżeli dopływ substancji, z której tworzy się kryształ, był w czasie jego wzrostu nierównomierny, jedne ściany kryształu mogły osiągnąć większe wymiary niż inne, analogiczne ściany, co w pierwszej chwili może utrudniać rozpoznanie prawdziwej formy kryształu. Zgodnie jednak z prawem stałości kątów, kąty między analogicznymi ścianami kryształu są stałe, gdyż ściany kryształu narastają równoległe.
Pokrój kryształów zależy od stosunku ich długości, szerokości i wysokości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obserwując np. kryształ będący kombinacją słupa tetragonalnego i dwuścianu podstawowego, można nieraz stwierdzić różny wzrost w zasadniczych kierunkach. Przy równomiernym wzroście kryształów w trzech kierunkach otrzyma się formę identyczną lub zbliżoną do sześcianu. Jeżeli natomiast kryształ będzie szybko rósł w kierunku osi czterokrotnej, otrzyma się postać słupkową lub igiełkową, a w skrajnych przypadkach włosową. Jeżeli natomiast w tym kierunku wzrost kryształu będzie się odbywał wolniej, otrzyma on formę tabliczkową lub blaszkową (uprawnienia budowlane).
Pokrój kryształów jest ważną cechą rozpoznawczą. Przy opisie minerałów wymienia się charakterystyczne pokroje ich kryształów: tabliczkowe, słupkowe, igiełkowe, wioskowe lub skupienia włókniste.

Kryształy

Kryształy niektórych substancji tworzą niekiedy prawidłowe, które nazywa się zrostami bliźniaczymi (program egzamin ustny). Położenie dwóch tworzących bliźniak jest symetryczne: jeden jest obrócony względem drugiego o kąt 90° lub 180° lub też są zrośnięte ^metrycznie względem płaszczyzny, zwanej płaszczyzną bliźnia. Oprócz bliźniaków złożonych z dwóch kryształów niektóre tworzą bliźniaki wielokrotne, złożone z większej liczby m śniętych kryształów. Na bliźniakach występują niekiedy kąty, których nigdy nie mają kryształy pojedyncze.

Niekiedy są niewidoczne okiem nieuzbrojonym i- można je dopiero pod mikroskopem polaryzacyjnym (opinie o programie).
Bliźniaki spotyka się dość często u rubinów i szafirów, zwłaszcza pochodzących z Syjamu. Tworzą je również diamenty, spinele i inne kamienie szlachetne. Przy obróbce diamentów szlifierz susi liczyć się z tym zjawiskiem, ponieważ orientacja twardości : łupliwości jest odmienna w poszczególnych osobnikach bliźniaczych.
Najpewniejszym i najdokładniejszym sposobem rozpoznawania i określania minerałów, szczególnie ich wewnętrznej budowy, jest stosowanie metod rentgenograficznych, tj. polegających na przepuszczaniu przez badany kryształ promieni rentgenowskich. Promienie te odkrył w 1895 r.

W. Roentgen, który nadał im nazwę promieni X. W niektórych krajach, zwłaszcza anglosaskich, nazwę stosuje Się do dzisiaj, w innych używa się nazwy promienie Roentgena lub rentgenowskie. Niewidzialne promieniowanie rentgenowskie, podobnie jak promieniowanie optyczne, czyli światło (segregator aktów prawnych).
Od światła widzialnego różni się mniejszą o 1000 razy długością fal, a więc i większą przenikliwością, gdyż może przechodzić przez grube warstwy ciał nieprzezroczystych dla światła.

Przy przechodzeniu przez materię promienie rentgenowskie ulegają pochłanianiu i rozpraszania oraz wywołują różnego rodzaju zjawiska, np. zaciemnienie błony fotograficznej, co wykorzystywane jest do rejestracji wyników badań za pomocą tych promieni (promocja 3 w 1).