Zgrubienia lokalne

W celu zwiększenia ich udźwigu i tu mogą być
stosowane zgrubienia lokalne (podobnie jak w palach strunobetonowych), zbrojone zwykłymi, nienaprężonymi wkładkami okrągłymi (program uprawnienia budowlane na komputer). 

Drugi rodzaj pali ze zbrojeniem prętowym stanowi przejście do pali kablobetonowych, ponieważ pręty zakłada się w nich i spręża w pozostawionych
w betonie kanałach już po jego stwardnieniu. Pale te mogą być o przekroju pełnym lub pustakowe, ciągłe lub odcinkowe. Pręty sprężające wykonane są z reguły ze stali stopowej krzemowo-manganowej, o wytrzymałości 904- 4-120 kG/mm2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jako zakotwienia prętów stosuje się gwinty i nakrętki, które muszą być wpuszczone w odpowiednie wnęki w betonie, przy czym nie mogą wystawać poza głowę pala lub też wymagają stosowania przy wbijaniu specjalnych czapek.

Najbardziej znane są zakotwienia systemu „Dywidag”, złożone z podkładek stalowych grubości 30 mm, nakrętki i przeciwnakrętki. Przy palach odcinkowych na połączeniach odcinków stosuje się łączące mufy (krótkie zamki rzymskie), również umieszczone w odpowiednich wnękach i w futerałach z cienkiej blachy o średnicy ok. 4 mm większej od średnicy mufy, co pozwala na przesunięcia muf w czasie sprężania.
Jest to pal o przekroju pełnym, kwadratowym 40×40 cm, odcinkowy, składający się z odcinków o długości 6-10 m (średnio 7,5 m) .Zaletą tego rodzaju pala jest możliwość zagłębiania go w grunt odcinkami, przez dodawanie dalszych odcinków w miarę pogrążania się pala (uprawnienia budowlane).

Równocześnie łączy się je i spręża trwale. Pozwala to na wbijanie długich i ciężkich (łącznie) pali za pomocą lekkiego sprzętu. Odcinek dolny (wiodący) tego pala spręża się czterema prętami ze stali o podwyższonej wytrzymałości i wymaganej średnicy (np. 22 mm).

Dogodna powierzchnia terenu

Pręty te u góry kończą się mufami umieszczonymi w odpowiednich wnękach, u dołu zaś zakotwieniami wpuszczonymi w beton (program egzamin ustny). U dołu wykonuje się ostrza zaopatrzone w trzewik. Wykonany w ten sposób odcinek podstawia się pod kafar i wbija w grunt, tak aby jego głowa znalazła się na dogodnej wysokości nad powierzchnią terenu (np. 1 m).

Drugi odcinek o tym samym przekroju i tej samej długości, sprężony częściowo, na tyle tylko, aby można było wykonywać nim potrzebne operacje, zawiesza się nad pierwszym odcinkiem pionowo na kierownicach kafara. Ważną rzeczą jest zapewnienie wyrównania naprężeń w styku dwóch odcinków, które nigdy nie przylegają do siebie dokładnie. W przeciwnym razie nastąpi w czasie wbijania w punktach styku znaczny wzrost naprężeń, który z reguły doprowadza do zniszczenia pala. W danym wypadku stosowana bywa specjalna zaprawa szybko twardniejąca, mająca te same właściwości mechaniczne co beton (opinie o programie).
Zaprawę rozciera się na głowie odcinka wbitego w grunt, następnie na głowę tę opuszcza się, wzdłuż uprzednio wkręconych w mufy dalszych prętów sprężających, drugi górny odcinek pala. Ciężar tego odcinka powinien wycisnąć nadmiar zaprawy ze styku.

Bezpośrednio po ustawieniu górnego odcinka na dolnym, można przystąpić do przygotowań do sprężania ich ze sobą. W tym czasie (trwa to średnio 15 minut) zaprawa w styku powinna stwardnieć wystarczająco dla przeniesienia naprężeń sprężających (segregator aktów prawnych). Po następnych przygotowaniach do dalszego wbijania, trwających znów 20—30 minut, styk powinien stwardnieć tak dalece, aby można było bez przeszkód kontynuować potem wbijanie.

W czasie dokonanych z takim palem prób styk z zaprawy ,.Artrite” zachowywał się doskonale (przy postępie pala 6 mm na uderzenie i przy spadku 4-tonowej baby z wysokości 1,20 m).
Dalszą odmianę pali o zbrojeniu prętowym stanowią pale, w których zbrojenie umieszcza się poza obrębem przekroju pala, we wnękach ukształtowanych w jego ścianach zewnętrznych. Jest to pal ciągły o przekroju dwuteowym, równobocznym, ze zbrojeniem umieszczonym pomiędzy stopkami z obu stron środnika przekroju (promocja 3 w 1).