Prędkość mchu

Gdy prędkość mchu niżu jest większa niż 50 km/h, a głębokość jego depresji mniejsza niż 980 mbar, to wezbrania sztormowe wywołuje niemal wyłącznie fala baryczna, gdy zaś prędkość ta jest mniejsza niż 50 km,h, a głębokość depresji niżu większa od wyżej podanej, to oprócz fali barycznej poważną rolę w wezbraniu odgrywa napęd (nagon) wód przez wiatry północne, panujące na tyłach niżu; rola ta tym jest większa, im ruch niżu jest powolniejszy. Warto zauważyć, że średnia prędkość przesuwania się głębokich niżów nad Bałtykiem w okresie jesienno-zimowym wynosi około 40 km/h, u naszych brzegów więc fala baryczna występuje obok silnego napędu wód przez wiatry (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warunkiem koniecznym, aby powstało maksymalne wezbranie sztormowe, jest dostatecznie wczesny początek działania wiatru skierowanego ku brzegowi przed nadejściem fali barycznej tak, aby maksima obu wpływów przy nabrzeżu wystąpiły równocześnie. Często jednak maksima fali barycznej i napędu wód przez wiatry są przesunięte w czasie, wówczas występują dwa wezbrania (lub więcej), przedzielone opadnięciem wody. Amplitudy wahań poziomu wody, występujących w czasie takich sztormów, dochodzą u naszych wybrzeży do 2 m.

Istnieje kilka metod prognozowania nieokresowych zmian poziomów wody i wezbrań sztormowych, z których u nas znane są trzy, a mianowicie:
- metoda oparta na prognozach meteorologicznych,
- metoda statystyczna,
- metoda hydrodynamiczno-numeryczna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Pierwsza metoda, zaproponowana przez Lisowskiego [43, 44, 45], polega na przyjęciu na podstawie prognoz meteorologicznych toru niżu barycznego, jego depresji i prędkości przesuwania się i na wyznaczeniu na podstawie tych danych wysokości spiętrzenia dynamicznego Ah(/, spowodowanego falą baryczną (uprawnienia budowlane).

Wysokość spiętrzenia

Tak obliczona wysokość spiętrzenia wskutek fali barycznej stanowi 70% wysokości całkowitej wezbrania, gdy niż posuwa się torem II lub III Van Bebbera i zachodzą warunki określone poprzednio co do głębokości depresji i prędkości przesuwania się niżu (program egzamin ustny). Gdy niż przecina Bałtyk w pobliżu południowego wybrzeża, przyrost poziomu morza wywołany falą baryczną stanowi blisko 50%, gdy zaś niż przesuwa się po torze IV Van Bebbera, to przy c > 50 km/h i p < 980 mbar wysokość fali barycznej stanowi około 90% całkowitej wysokości wezbrania. Dopełnienie do 100% wysokości wezbrania stanowi podniesienie się poziomu morza wskutek bezpośredniego nagonu wody przez wiatr działający na zapleczu niżu.

Aby móc posłużyć się wzorami i tabelami Jednorała, należy przede wszystkim wyznaczyć rzędną poziomu średniego Hw z materiałów obserwacyjnych zebranych w możliwie najdłuższym czasie (opinie o programie).
Metoda hydrodynamiczno-numeryczna, której podstawy teoretyczne opracował Hansen, a rozwinął i spopularyzował Welander, zajmuje się określeniem na innej drodze deniwelacji powierzchni morza wywołanych zmianami barycznymi i towarzyszącymi cyrkulacjami mas wodnych. W Polsce zajął się tą metodą Laska, przedstawiając jej zasady i dokonując nią pierwszych przeliczeń zmian poziomu wód u polskiego wybrzeża Bałtyku, zachodzących w czasie niektórych wezbrań sztormowych. Porównanie wyników tych przeliczeń, dokonanych za pomocą maszyn cyfrowych, z zapisami rzeczywistych poziomów wód, pozwalają ocenić tę metodę jako dającą wyniki najbardziej wiarygodne ze wszystkich tu omówionych metod, a równocześnie wyjaśniającą istotę mechanizmu zjawisk (segregator aktów prawnych).

Omówienie metody przekraczałoby ramy nakreślone podręcznikowi. Czytelnika odsyła się więc do prac Laski, gdzie wyłożone są teoretyczne podstawy zjawiska, omówione warunki brzegowe i początkowe, zasady przyjmowania siatki kwadratów pokrywających badany obszar oraz opis programu na maszynę cyfrową Elliot 803B wraz ze schematem blokowym (promocja 3 w 1).
Na oceanach i morzach z nimi połączonych, zwłaszcza na otwartych morzach przybrzeżnych, występują dwa razy na dobę okresowe wyraźne wahania powierzchni wody nazywane pływami, a spowodowane przez siły przyciągania Księżyca i Słońca.