Prędkość odkształceń próbki

Ostatnia wartość jest prędkością powszechnie spotykaną i bliską zalecanej przez normę BS 1881: 1970 wartości 15 MN/m² • min. Norma ASTM C 39-71 wymaga stosowania prędkości obciążania 138H-345 KN/m² • s, dopuszczając jednak wyższe prędkości w pierwszej połowie procesu obciążania, ponieważ prędkość obciążania na tym etapie nie wpływa na wytrzymałość ostateczną (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jest oczywiste, że jeśli wyniki mają być porównywalne, to naprężenie należy zwiększać ze znormalizowaną prędkością. W nowoczesnych maszynach wytrzymałościowych jest to ułatwione przez obecność tarczy regulujących (ang. pacing discs). Z chwilą zbliżania się momentu zniszczenia przepływ płynu hydraulicznego do tłoka maszyny wytrzymałościowej powinien zostać znacznie zwiększony, ponieważ prędkość odkształceń próbki bardzo wzrasta (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Tak postępuje się zazwyczaj w Anglii, natomiast norma ASTM C 39-71 określa, że nie należy poprawiać zaworów maszyny, gdy próbka poddaje się gwałtownie, bezpośrednio przed zniszczeniem. W tych okolicznościach uzyskuje się wytrzymałość nieco niższą niż uzyskać by można stosując metodę normy BS 1881: 1970 (uprawnienia budowlane).

Przy zginaniu prędkość obciążania wpływa na wytrzymałość, podobnie jak przy ściskaniu. Doświadczenia Wrighta wykazały, że zwiększenie prędkości wzrostu naprężeń w skrajnym włóknie belki z 0,15 MN/m² • min do 7,8 MN/ /m² • min powoduje zwiększenie wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu o ok. 15%. Istnieje liniowa zależność między wytrzymałością na rozciąganie przy zginaniu a logarytmem prędkości obciążania; zależność ta jest podobna jak w przypadku naprężeń ściskających. Norma BS 1881: 1970 zaleca prędkość obciążania równą 1,6 MN/m² • min, a norma ASTM C 78-64 podaje, że prędkość ta nie powinna przekraczać 1,03 MN/m² * min (program egzamin ustny).

Wytrzymałość na rozciąganie

Wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu wysychającej betonowej próbki jest niższa od wytrzymałości podobnej próbki w stanie nasyconym wodą. Różnica ta jest spowodowana naprężeniami rozciągającymi od ograniczonego i niejednorodnego skurczu, który następuje przed przyłożeniem obciążeń zewnętrznych. Pozorny spadek wytrzymałości zależy od prędkości, z jaką wilgoć wyparowywuje z powierzchni próbki (opinie o programie).

Jeśli jednak element próbny jest niewielki i wysychanie przebiega bardzo powoli, tak że naprężenia wewnętrzne mogą ulec redystrybucji i zmniejszeniu na skutek działania pełzania, wówczas obserwuje się wzrost wytrzymałości. Stwierdzono to przy badaniu próbek ósemkowych z zaprawy oraz belek betonowych. Przeciwnie, nawilżenie suchych próbek przed badaniem obniża ich wytrzymałość (segregator aktów prawnych).

Wytrzymałość próbek ściskanych również wzrasta przy wysychaniu. Jest totyle ciekawe, że zarówno w próbkach ściskanych, jak i w rozciąganych, pojawiają się pod obciążeniem rysy odpowiadające rozciąganiu, tak że istotnie można się spodziewać podobnego wpływu procesu wysychania. W przeszłości jednak wiele zginanych belek próbnych było suszonych w sposób niejednakowy publikowano sprzeczne dane o wpływie wysychania na wytrzymałość.

Mills twierdzi, że spadek wytrzymałości na skutek nawilżenia ściskanych próbek betonowych spowodowany jest spęcznieniem gelu cementowego w wyniku adsorpcji wody. Zmniejszone zostają wówczas siły kohezji cząstek stałych. Przeciwnie przy wysychaniu rozklinowujące działanie wody zanika i obserwowany jest pozorny wzrost wytrzymałości próbki. Działanie wody nie jest tylko powierzchniowe, ponieważ samo zamoczenie próbek w wodzie ma znacznie mniejszy wpływ na wytrzymałość niż ich nasycenie wodą (segregator aktów prawnych). Z drugiej strony nasycenie betonu benzenem i parafiną, o których wiadomo, że nie są ad- sorbowane przez gel cementowy, nie wpływa na wytrzymałość. Ponowne nasycenie wodą próbek wysuszonych w piecu obniża ich wytrzymałość do wartości takiej, jak w przypadku próbek pielęgnowanych w wodzie w sposób ciągły, pod warunkiem że uległy one w tym samym stopniu hydratacji. Zmiany wytrzymałości na skutek wysychania okazują się zatem zjawiskiem odwracalnym.