Prędkość przyrostu wytrzymałości betonów

Prędkość przyrostu wytrzymałości betonów wykonywanych z różnych rodzajów cementów; podczas gdy prędkości te różnią się znacznie, występuje mała różnica w 90-dniowej wytrzymałości dla wszystkich rodzajów cementu. Ogólnie można powiedzieć, że cementy o małej prędkości twardnienia mają nieco wyższą wytrzymałość końcową. IV rodzaj cementu po 28 dniach ma najniższą wytrzymałość, lecz po 5 latach osiąga drugą po najwyższej wytrzymałości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nie jest łatwo określać ilościowo różnice wytrzymałości różnych rodzajów cementów. Również zmniejszanie się wytrzymałości betonu wykonanego z II Jest to najbardziej powszechnie stosowany cement: blisko 90% wszystkich cementów stosowanych w W. Brytanii (ok. 17 min t rocznie) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cement portlandzki zwykły (rodzaj I) nadaje się doskonale do konstrukcji betonowych, jeżeli nie są one narażone na działanie siarczanów zawartych w gruncie lub w wodzie gruntowej. Wymagania techniczne dla tego cementu zawiera norma BS 12: 1958 ²⁾. Wymagania co do składu chemicznego podają, że współczynnik nasycenia wapnem nie może być większy niż 1,02 i nie mniejszy niż 0,66. Współczynnik ten określony jest jako gdzie symbole podane w nawiasach o- znaczają procentową zawartość wagową danych składników występujących w cemencie (uprawnienia budowlane).

Znaczenie uniknięcia nietrwałego cementu

Górna granica tego wskaźnika jest tak ustalona, że ilość wapna nie jest na tyle duża, aby spowodowała występowanie wolnego wapna w temperaturze klinkieryzacji w równowadze z tworzącą się cieczą. Nietrwałość cementu spowodowana przez wolne wapno była omówiona w poprzednim rozdziale i jest sprawdzana za pomocą próby Le Chateliera. Znaczenie uniknięcia nietrwałego cementu jest tak duże, że w Anglii uważa się za pożądaną kontrolę zawartości składników cementu. Jednak norma ASTM i większość europejskich wymagań technicznych dla cementu nie podają granic zawartości wapna (program egzamin ustny).

Dalsze wymagania normy BS 12: 1958 dotyczące składu chemicznego dla cementu portlandzkiego zwykłego określają, aby zawartość magnezji nie przekraczała 4,0%, a stosunek Al₂0₃/Fe₂0₃ był nie mniejszy niż 0,66. Ponadto nierozpuszczalne pozostałości nie powinny przekraczać 1,5%, a straty przy prażeniu są ograniczone do 3% w klimacie umiarkowanym i 4% w krajach tropikalnych. Określona jest również maksymalna zawartość gipsu (opinie o programie).

W miarę upływu lat nastąpiły pewne zmiany we właściwościach cementu portlandzkiego zwykłego. Obecnie produkowane cementy mają np. wyższą zawartość C₃S i większą miałkość niż 40 lat temu, lecz od wielu lat nie ma wyraźnej zmiany w jakości cementu. Cementy mają więc ostatnio wyższą wytrzymałość 28-dniową, lecz przyrost wytrzymałości po 28 dniach aż do 10 lat jest taki sam i wynosi ok. 20 MN/m² dla betonu przechowywanego stale w wodzie przy stosunku wodno-cementowym ok. 0,53. Cement ten jest bardzo podobny do cementu portlandzkiego zwykłego i objęty jest również przez normę BS12: 1958. Cement portlandzki szybkotwardniejący (rodzaj III), jak sama nazwa wskazuje, wykazuje szybki przyrost wytrzymałości i dlatego powinien być określony poprawnie jako cement o wysokiej wczesnej wytrzymałości (segregator aktów prawnych).

Prędkości twardnienia nie należy mylić z prędkością wiązania; w rzeczywistości obydwa cementy mają podobne czasy wiązania. Wytrzymałość cementu po 3 dniach jest tego samego rzędu, co wytrzymałość 7-dniowa zwykłego cementu portlandzkiego, przy tym samym stosunku wodno-cementowym. Przewidywane prędkości twardnienia określają minimalne wytrzymałości podane w BS 12: 1958 (promocja 3 w 1). Zwiększona prędkość przyrostu wytrzymałości cementu szybkotwardniejącego uzyskiwana jest przez wyższą zawartość CgS i przez drobniejszy przemiał klinkieru cementowego. Norma BS 12: 1958 zaleca minimalną miałkość 325 m²/kg, lecz z reguły występują wyższe miałkości.