Prefabrykaty okładzinowe

W budynkach wykonywanych w deskowaniach przestawnych przewidywano zastosowanie w ścianach szczytowych również elementów prefabrykowanych. Ściana szczytowa składała się z trzech warstw:

• nośnej warstwy wewnętrznej grubości 15 cm, z betonu monolitycznego,
• warstwy izolacji cieplnej ze styropianu grubości 3 cm,
• żelbetowego prefabrykatu warstwy zewnętrznej grubości 7 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Prefabrykaty okładzinowe miały wysokość równą wysokości kondygnacji i szerokość 64 cm (przy oknie ściany szczytowej) i 129 cm (pozostałe partie ściany). Przy realizacji pierwszych budynków prefabrykaty okładzinowe wykonywano wraz z warstwą izolacyjną ze styropianu. Z uwagi jednak na uszkodzenie styropianu w czasie transportu i składowania zrezygnowano z tego rozwiązania. W następnych realizacjach styropian mocowano do płyt bezpośrednio przed betonowaniem monolitycznej warstwy ściany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do połączenia prefabrykatów z wewnętrzną monolityczną warstwą ściany przewidziano pręty 0 8 mm przy spawane do zbrojenia głównego prefabrykatu. Właściwe ułożenie styropianu miały zapewnić pręty 0 3 mm

(szpilki), wystające z płyt okładzinowych. W praktyce okazało się, że przy betonowaniu ściany warstwa styropianu ulegała przesunięciom. W następnej wersji klejono styropian do prefabrykatów za pomocą lepiku (uprawnienia budowlane).

Sposób mocowania prefabrykatów elewacyjnych budził zastrzeżenia z uwagi na niebezpieczeństwo skorodowania po pewnym czasie prętów mocujących 0 8 mm. Zaprojektowano więc dodatkowe połączenie kotwami stalowymi z prętów 0 28 mm (program egzamin ustny).

Obrzeża płyt elewacyjnych

Obrzeża płyt elewacyjnych na płaszczyznach pionowych miały wycięcia

• wymiarach 0,5X1,0 cm w celu uszczelnienia Olkitem. W złączach poziomych przewidziano mały próg i uszczelnienie Olkitem.

W czasie eksploatacji okazało się, że ściany te przeciekają

• przemarzają. Po szczegółowym zbadaniu stanu technicznego ścian szczytowych stwierdzono, że występujące usterki są związane z błędami popełnionymi zarówno przy projektowaniu, jak i w czasie realizacji (opinie o programie).

Do pierwszej grupy zaliczyć można:

1. wadliwie zaprojektowane złącza między prefabrykatami (nieodpowiedni kształt złącza, brak możliwości poprawnego uszczelnienia spoiny),
2. niezadowalające umocowanie styropianu do prefabrykatów, co nie zabezpieczało przed przesuwaniem styropianu podczas betonowania.

Do drugiej grupy zaliczyć można:

• brak styropianu w pewnych fragmentach ścian,
• odwrócenie części prefabrykatów przy montażu, co dodatkowo pogorszyło szczelność złączy poziomych,
• zastosowanie drewnianych kołków dystansowych (luzy utworzone w części monolitycznej ściany wokół tych kołków po ich wyschnięciu ułatwiały penetrację wody przeciekającej przez złącze).

Przemarzanie występowało wskutek braku styropianu w pewnych fragmentach ścian (segregator aktów prawnych).

Przecieki ścian związane były z nieszczelnością złączy poziomych i pionowych. Obrzeża prefabrykatów zaprojektowano nieprawidłowo, mianowicie w złączu poziomym brakowało odpowiednio ukształtowanego progu, a w złączu pionowym kanału dekompresji. Gdyby szczelność tych złączy miała być zapewniona przez uszczelnienie złączy kitem, istotną rolę

odgrywałyby tolerancje wymiarów prefabrykatów oraz tolerancje montażu, wiążące się z koniecznością zapewnienia w praktyce odpowiedniej szerokości spoin (promocja 3 w 1). Fakt, że w projekcie sprawy te nie zostały uwzględnione, wpłynął na to, że szerokość spoin w rzeczywistości była najczęściej zbyt mała, aby można było uszczelnić je kitem, bez dodatkowego rozkuwania spoin. Woda, która przedostawała się przez złącza prefabrykatów elewacyjnych, przenikała do wnętrza ściany i przechodziła zwykle przez monolityczną część ściany w sąsiedztwie drewnianych kołków dystansowych. Po wyschnięciu kołków woda przedostawała się wtedy przez utworzone wokół nich szczeliny.