Prefabrykowana płyta ścienna

Prefabrykowana płyta ścienna obniża w porównaniu z tradycyjnym rozwiązaniem murowym ciężar potrzebnych do budowy ściany materiałów budowlanych, lecz powoduje zwiększenie zużycia stali. Porównanie zużycia materiałów przedstawia się jak następuje:
a) Płyta ścienna prefabrykowana: ciężar prefabrykatu G ~ 1051 kG
ciężar płyty na 1 nr ściany g = 150 kG/nr zużycie stali w kg na 1 nr płyty s = 4,2 kg/nr (program uprawnienia budowlane na komputer).
b) Mur z cegły dziurawki grub. 38 cm o identycznej powierzchni i z identycznymi otworami okiennymi:
ciężar muru G = 2290 kG
ciężar muru na 1 nr ściany g = 327 kG/nr
zużycie stali (na nadproża) wynosi ok. 1,6 kg/nr ściany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z porównania powyższych liczb wynika, że zastosowanie płyty ściennej prefabrykowanej obniża w danym konkretnym przypadku ciężar zużytych materiałów o 177 kG/nr, tj. 54% i zwiększa zużycie stali o 2,6 kg m licząc na 1 nr ściany brutto (tj. bez potrącenia otworów).
Wyprowadzone tu liczby ilustrują tylko część czynników, które powinny być brane pod uwagę przy porównaniu ekonomiczności ścian o różnych konstrukcjach. Podobnie jak i przy porównywaniu innych rozpatrywanych tu rodzajów konstrukcji brakuje jeszcze obecnie danych dotyczących ich pracochłonności i kosztów. Na korzyść konstrukcji prefabrykowanej przemawia tu dodatkowo (w porównaniu z prefabrykatami mającymi charakter wyłącznie konstrukcyjny) wykonanie faktury lica zewnętrznego ściany już w prefabrykacie, co eliminuje potrzebę wykonania tynków zewnętrznych.

Płyty ścienne

Płyty ścienne różnych typów wykonywane są niemal wyłącznie w matrycach betonowych (uprawnienia budowlane).

Przekroje matrycy betonowej dla omawianego wyżej elementu ściennego. Zewnętrzne pionowe ścianki płyty ściennej formowane są za pomocą drewnianych rozbieralnych deskowań.
Ze względu na dużą powierzchnię betonu prefabrykatu przylegającego do matrycy konieczne jest stosowanie przy odspajaniu od niej prefabrykatu kilku dźwigników zabezpieczających jednoczesność odrywania prefabrykatu w kilku równomiernie rozłożonych na całej jego powierzchni miejscach.

Warstwę ocieplającą w płytach ściennych stanowi w danym przypadku pianobeton o ciężarze objętościowym 500 kG/m (program egzamin ustny).
Przedstawiono typową konstrukcję budynku usługowego przylegającego do hali produkcyjnej o analogicznym jak w poprzednim przypadku układzie budowlanym, lecz o odmiennym rozwiązaniu konstrukcyjnym 1).
Konstrukcja budynku składa się z ram poprzecznych montowanych z odcinków, ze stropów płytowych typu Akermana i zewnętrznych płyt ściennych. Rozstaw ram w kierunku podłużnym wynosi 6,0 m.
Podział ramy na odcinki wykonany został w podobny sposób jak w konstrukcji biblioteki w Łodzi (opinie o programie). Ramy wykonywane są z odcinków1 dwóch typów: międzypiętrowych (typ 1) i dachowych (typ 2). Słupy przyziemia do wysokości około 1 m nad podłogą wykonywane są metodą monolityczną jednocześnie ze stopami fundametowymi względnie ze stropem nad podziemiem (jeśli jest ono przewidziane). Dwóch lub trzech kondygnacjach nadziemnych (jakie niemal wyłącznie spotykane są w praktyce) wykonywane są z elementów identycznych zarówno pod względem wymiarów betonu, jak i zbrojenia.
Szczegóły konstrukcyjne odcinka międzypiętrowego ramy. Przekroje rygli i ram są prostokątne, a ich grubości - jednakowe, w związku z czym nadają się one bardzo dobrze do formowania w stosach w formach podnoszonych (segregator aktów prawnych).

Końce słupów zaopatrzone są w okucia z kątowników, do których są przyspawane wszystkie wkładki podłużne słupów. Na jednej z płaszczyzn stykowych słupów przyspawana jest nakładka centrująca. Przy montażu ram można posługiwać się prowadnicami montażowymi. Po ustawieniu odcinka ramy na konstrukcji zmontowanej
wyregulowaniu go w płaszczyźnie poziomej i pionowej styki zostają przykryte przyspawanymi nakładkami o łącznym przekroju równym przekrojowi wkładek podłużnych słupów, a szczeliny wypełnione na głębokość kilku centymetrów zaprawą cementową (promocja 3 w 1).