Prefabrykowane elementy kopuły

Na wspornikowym rozszerzeniu ściany ułożono prefabrykowane elementy kopuły (25 szt.) i związano je wykonanym na mokro pierścieniem żelbetowym, zbrojonym prętami 24 0 26 ze stali Qr = 3600 kG/cm2. Elementy u szczytu związane są drugim pierścieniem żelbetowym podtrzymującym studzienkę kontrolną (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kopułę wyrównano 1,5 cm warstwą gładzi 1 : 3, zaizolowano 2 x papą na lepiku asfaltowym i osłonięto 3 cm warstwą gładzi 1 : 4. U góry zastosowano 50 cm warstwę żużla i 25 cm warstwę humusu. Prefabrykowane elementy kopuły wykonano w postaci trapezowych łukowych płyt panwiowych, o grubości 5 cm (płyta) i żebrach wysokości 30 cm, uzbrojonych stalą Qr = 3600 i 2500 kG/cm2. Ciężar elementu wynosi 1800 kG (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ciekawe rozwiązanie zastosowano w zbiorniku na wodę w Migennes, o pojemności 8000 m3. Dla zabezpieczania stałego, choć powolnego, ruchu wody wykonano wewnątrz zbiornika ciągłą ściankę o rzucie poziomym w postaci spirali. Na ściance zostały oparte trapezowe płyty przekrycia.

Przy porównaniu kosztu tego rozwiązania z tradycyjnym rozwiązaniem ze słupami i podciągami okazało się, że jest on jednakowy (uprawnienia budowlane).
Zbiorniki żelbetowe przy większej pojemności wymagają bardzo grubych ścian dla uzyskania dostatecznej szczelności. Bardzo poważnie rośnie zużycie betonu i stali na 1 m3 pojemności, tak że bardziej opłaca się wykonać kilka zbiorników mniejszych niż jeden większy. Odnosi się to zarówno do zbiorników walcowych, jak i do prostokątnych. Znane są przypadki, że zbiorniki o dużej wysokości miały ściany żelbetowe o grubości 1 m tylko ze względu na zarysowanie.

W ostatnich 30 latach zaczęto coraz powszechniej stosować sprężanie zbiorników przy użyciu stali strunowej. Praktyka wykazała, że opłaca się to specjalnie przy zbiornikach walcowych, w których ściana pracuje prawie W3’łącznie na rozciąganie (program egzamin ustny). Na Zachodzie przy pojemności większej niż 800 m3 zbiornik sprężony jest tańszy od żelbetowego. Przykładem uzyskanych oszczędności materiałowych może być zbiornik w wykonaniu żelbetowym i sprężonym. Mniej na ogół korzyści daje sprężenie w zbiornikach prostokątnych, lecz i tu są przypadki, gdzie sprężenie wybitnie się opłaca, np. w płytkich rozległych zbiornikach opartych na kilku podporach, w których kablami prostymi lub odgiętymi spręża się belki-ściany.

Sprężanie zbiorników prostokątnych

Celem sprężenia jest wytworzenie w betonie naprężeń ściskających tak dużych, aby przy wypełnianiu zbiornika pozostały jeszcze minimalne naprężenia ściskające, gwarantujące pełną szczelność betonu. Dzięki temu zbiorniki sprężone w wielu przypadkach mogą zastąpić zbiorniki stalowe, od których są o wiele tańsze w eksploatacji, gdyż nie wymagają praktycznie żadnych zabiegów konserwacyjnych (opinie o programie).

Jedną jeszcze z ważniejszych zalet jest możliwość użycia prefabrykatów do budowy zbiorników, co pociąga za sobą poważne ułatwienie i usprawnienie wykonawstwa, a niekiedy dalsze oszczędności materiału. Przy użyciu prefabrykatów i sprężeniu korzyści te są największe. Niewątpliwą wadą tych zbiorników jest większa pracochłonność i wyższe wymagania dotyczące urządzeń i kwalifikacji personelu.

Sprężanie zbiorników prostokątnych jest - jak wspomniano - raczej rzadko stosowane i opłaca się na ogół tylko przy specjalnych obiektach (segregator aktów prawnych). Z reguły stosuje się tu kable różnej wielkości i typów, o trasie prostej biegnącej w osi elementów; przy większej liczbie komór również o trasie prostej przy zmiennym przekroju belki lub płyty. W belkach-ścianach z reguły kable są zakrzywione. Często stosuje się sprężenie zbiorników z prefabrykatów, w których dzięki temu uzyskujemy szczelne połączenia.

Zbiorniki okrągłe są sprężane w kierunku poziomym (równoleżnikowym) oraz pionowym (południkowym). Sprężaniu podlegają przede wszystkim ściany zbiorników i to w kierunku poziomym, gdyż w tym kierunku powstają największe siły rozciągające spowodowane parciem cieczy (promocja 3 w 1).