Pręty sprężające

W Polsce pali strunobetonowych jeszcze nie wykonywano, natomiast przeprowadzano doświadczenia z tego rodzaju brusami ścianek szczelnych. Wyniki tych doświadczeń mogą być z powodzeniem zastosowane do pali (program uprawnienia budowlane na komputer). Jako przykład odmiany pali strunobetonowych mogą służyć rurowe pale opracowane przez Instytut Badawczy Mostów Rosji (w 1949 r.) Wyprodukowano je w odcinkach o długościach 6-10 m jako cienkościenne pale rurowe o grubości ścianek równej ok. Vio średnicy zewnętrznej (4,5 cm). Zbrojenie stanowiło 24-48 strun 0 3 mm, poddanych naciągowi 130 kG/mm2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Każdy odcinek opatrywano na końcach w stalowe pierścienie, co umożliwiało łączenie odcinków przez spawanie tych pierścieni. Wymagana marka betonu wynosiła 500. Pale sprężane stalą prętową można podzielić na dwa rodzaje: Pierwszym z nich są pale ciągłe o przekroju pełnym, najczęściej kwadratowym lub prostokątnym. Zbrojenie sprężające stanowią tu pręty o większej średnicy 20-30 mm, naprężane przed zabetonowaniem (uprawnienia budowlane). Konstrukcja pali zatem wykonana jest według zasad stosowanych w przypadku pali strunobetonowych.

Pręty sprężające wykonywane są ze stali stopowej o wytrzymałości na rozciąganie 90-7-120 kG/mm2. Pręty te muszą mieć podwyższoną przyczepność, co się uzyskuje bądź przez przeciągnięcie prętów okrągłych przez walce Awakowa i nadanie im profilu periodycznie zmiennego (z regularnie lozmieszczonymi wgłębieniami, bądź przez przyspawanie do gładkich prętów krótkich
(o długości do 4 średnic) odcinków prętów tej samej średnicy lub niewielkich tarczek o średnicy 4 razy większej od średnicy pręta (program egzamin ustny).

Przedstawicielami tej grupy pali są pale zaprojektowane przez G. I. Ber- diczewskiego i B. I. Godunowa. Zasadnicze zbrojenie, podobnie jak w prefabrykowanych palach żelbetowych, składa się przynajmniej z 4 podłużnych wkładek, rozmieszczonych w narożach. W razie potrzeby, jeśli z obliczenia wynika konieczność stosowania zbrojenia o średnicy większej niż 32 mm, należy stosować większą liczbę wkładek (nie więcej jednak niż 8), rozmieszczając je na obwodzie pala.

Ostrza pali

Wkładki te podlegają wstępnemu sprężeniu przed zabetonowaniem pala. Dla wzmocnienia środkowej części pala zbroi się je nieraz dodatkowymi prętami podłużnymi, już nie poddawanymi sprężaniu. Jako zbrojenie poprzeczne służą, podobnie jak w żelbecie, strzemiona lub uzwojenia z drutu 0 4-P8 mm (opinie o programie).
Głów pali sprężonych nie można po ich wbiciu rozkuwać, co zwykle robi się przy palach żelbetowych, a co jest niezbędne przy palach rozciąganych. Z tego względu konieczne jest, z uwagi na technikę sprężania, wypuszczanie wkładek głównych poza pal na taką długość, jaka jest potrzebna dla związania pala z fundamentem. Przy wbijaniu takich pali z wystającymi wkładkami konieczne jest posługiwanie się specjalną czapką.

Jeśli istnieją trudne warunki gruntowe, głowy pali należy wzmacniać dodatkowo niesprężonymi wkładkami wzdłużnymi o długości l-r-2 m, podobnie jak się to czyni przy palach żelbetowych. Stosowane w palach żelbetowych zagęszczenie strzemion w głowie oraz w ostrzu pala jest tutaj nieodzowne (segregator aktów prawnych).
Ostrza pali mogą być rozwiązywane dwojako: albo wypuszczone poza deskowanie wkładki główne po stwardnieniu betonu obcina się równo z powierzchnią ostrza, albo też wkładki główne skupia się w ostrzu i przyspawa do specjalnego pręta osadzonego w osi ostrza i wystającego z deskowania.

Pręt ten pozwala na dokonanie naciągu wkładek. Po stwardnieniu betonu pręt obcina się tak, aby wystawał na długość równą dwukrotnej swej średnicy. Konieczne jest w tym wypadku założenie za ostrzem (w palu) rozpory krzyżowej dla rozparcia wkładek w celu zapobieżenia ich ściąganiu się przy naprężaniu.

Pale omawianego rodzaju również wypadają zwykle smuklejsze niż pale żelbetowe tej samej długości (promocja 3 w 1)..