Pręty uzbrojenia

Przy zastosowaniu niezbyt wysokich naprężeń wstępnych w uzbrojeniu (wymagających znacznego odkształcenia wstępnego ustroju) naprężenia wstępne w betonie zanikają jednak w dużym stopniu. Z uwagi na znaczną koncentrację prętów uzbrojenia stosuje się przeniesienie sił na beton za pośrednictwem płyt oporowych, na których pręty zakotwione są za pomocą gwintów i nakrętek. Kratownice tego typu były przed i w czasie ostatniej wojny dość szeroko stosowane w Niemczech do konstrukcji hangarów lotniczych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na podobnej koncepcji opierają się ustroje F. Dischingera. Różnica polega na tym, że rezygnuje się tu z zakładania przegubów, wskutek czego powstają ustroje statycznie niewyznaczalne, mimo to mało wrażliwe na straty reologiczne. Ściąg 1 biegnący według trasy i zakotwiony w punktach końcowych 3 bez wstępnego naciągu, naciąga się przez poprzeczne przesunięcie go do trasy, aż do chwili odłączenia się konstrukcji od deskowania, tzn. do momentu skompensowania ciężaru własnego. Naciąg stabilizuje się wstawiając elementy między przepony poprzeczne i cięgno (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Naciągu dokonuje się za pomocą prasy hydraulicznej 6, opierającej się prowizorycznie na kształtownikach stalowych. Można również zastosować odmienne rozwiązanie, wykonując naciąg podłużny na końcach kabla; jest to możliwe w przypadku cięgien dostatecznie podatnych (np. lin stalowych). Stosuje się wówczas elementy pośrednie w postaci wahaczy.

Konstrukcje Dischingera nadają się zwłaszcza dla mostów wielkiej rozpiętości i mogą być stosowane w różnorodnych układach statycznych. Łuki ukośnym ustawieniem podpór, dających poziome składowe reakcji. Stosując regulację tego kierunku, można wpływać w znacznym stopniu na układ sił wewnętrznych. Cięgna sprężające biegnące swobodnie muszą być zabezpieczone przed korozją. Można w tym celu stosować powłoki bitumiczne lub malowanie, podobnie jak w budownictwie stalowym, albo też cięgna zabetonować, tworząc pewnego rodzaju „warstwę” sprężającą (uprawnienia budowlane).

Dźwigar wolnopodparty

W powyższych ustrojach uzbrojenie sprężające prowadzone jest z reguły trasą łamaną, co utrudnia lub nawet wręcz uniemożliwia zastosowanie jego podłużnego naciągu. Naciąg taki staje się możliwy przy zastosowaniu prostoliniowych lub słabo odgiętych tras kabla, prowadzących z kolei do przekrojów podłużnych o formie sklepionej lub tarczowej (program egzamin ustny).
Charakterystycznym przykładem takich konstrukcji są belki C. Wetsa, w rodzaju kładki dla pieszych w Malheyde. Dźwigar wolnopodparty o rozpiętości 30 m, o przekroju formy odwróconego U ma w środku rozpiętości strzałkę odwrotną 34 cm i jest sprężony czterema prętami prostymi 0 40 mm ze stali ulepszonej termicznie, naciągniętej do naprężenia 70 kG/mm2.

Ponieważ pręty takie były produkowane tylko w małych długościach (do 5 m), zastosowano łączenie ich za pomocą muf (opinie o programie). Sposób naciągu i zakotwienia uzbrojenia (na gwint i nakrętkę) widoczny jest na rysunku.
Typowym przykładem dużej konstrukcji mostowej o kablach swobodnych jest most w Sclayn (2 przęsła po 63 m). Przekrój podłużny mostu, stanowiącego belkę dwuprzęsłową, sprężonego „warstwą” kabli systemu Magncla, złożonych z drutów 0 5 mm ze stali twardej zimno ciągnionej. Naciąg i kotwienie kabli odbywały się w sposób zupełnie identyczny jak w innych konstrukcjach sprężonych kablami tego systemu (segregator aktów prawnych).

Po sprężeniu, warstwę kabli zabetonowano (jak to widać z przekrojów poprzecznych), w celu ochrony przed korozją.
W ustrojach o kablach swobodnych siły sprężające mogą wywoływać wyboczenie konstrukcji.

Niebezpieczeństwo wyboczenia jest tym mniejsze, im gęściej rozmieszczone są punkty styku kabli z ustrojem, tj. im więcej przepon poprzecznych jest rozmieszczonych wzdłuż trasy kabli (promocja 3 w 1).