Pręty zbrojenia

Innego typu połączenie, polega na oparciu słupa „na dotyk” (tj. bez wpuszczania go w gniazdo lub inny otwór), przy czym może to być połączenie „mokre”, tzn. przez obetonowanie wystających prętów zbrojenia względnie połączenie „stalowe”, tzn. przez przyspawanie lub przyśrubowanie wystających ze słupa elementów stalowych. Połączenie takie często spotyka się również przy oparciu słupa na słupie poprzednio już ustawionym lub wykonanym jako monolityczny („na mokro”) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do prowizorycznego łączenia słupów „na mokro” można stosować stalową ramę (tzw. konduktor) łączącą końce elementów i utrzymującą słup w prawidłowym położeniu do czasu stwardnienia betonu w połączeniu. Słupy o znacznej wysokości (ponad 8 m) powinny być dodatkowo usztywnione prowizorycznie za pomocą czterech lin kotwiących względnie za pomocą zastrzałów stalowych lub drewnianych. Dla usztywnienia słupa zastrzałami stosuje się jarzma stalowe, które są zamocowane na słupie i odpowiednio połączone z zastrzałami przegubowo (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przed przystąpieniem do montażu belek i podciągów niezbędne jest sprawdzenie poziomu górnych powierzchni obydwu podpór. W przypadku stwierdzenia różnicy należy raczej nadbetonować podporę niższą, a nie skuwać podpory wyższej. Przy montażu belek podsuwnicowych należy zwrócić szczególną uwagę na dokładne ich umieszczenie w projektowanej osi ze względu na konieczność dotrzymania tolerancji w rozstawie szyn dla suwnicy (uprawnienia budowlane).

Belki podsuwnicowe przy ich podnoszeniu powinny być podwieszone co najmniej w dwóch miejscach, przewidzianych w projekcie technicznym. Dla zaczepienia uchwytów linowych można wykorzystać kształt belki (np. wsporniki) względnie wykonać specjalnie w tym celu zaprojektowane zakotwienia zabetonowane wewnątrz belki. Oś wzdłużna zabetonowanego pręta powinna leżeć na przedłużeniu odpowiedniej gałęzi zawiesia linowego (program egzamin ustny). Przy użyciu prętów z hakami zakotwionymi w betonie długość ta może być zredukowana o 25%.

Ciężkie belki

Bardzo wygodny w praktyce jest sposób podwieszania belek, gdy w belkach pozostają przelotowe otwory po ścianach śrubowych lub sworzniach ustalających położenie ścianek deskowania w czasie betonowania słupów. W ten sposób oszczędza się stal prętową, którą w innym przypadku należałoby użyć na specjalne zaczepy wbetonowane w podnoszony element (opinie o programie).

Ciężkie belki i podciągi, wykonywane na miejscu montażu w zasięgu działania żurawia, powinny być ułożone równolegle do kierunku ruchu żurawia i zgodnie z kierunkiem ich późniejszego usytuowania w konstrukcji. Ze względu na znaczną sztywność, jaką z reguły odznaczają się prefabrykowane belki i podciągi żelbetowe, tymczasowe ich usztywnianie po ustawieniu na podporach jest na ogół zbędne.

Żelbetowe wiązary prefabrykowane odznaczają się na ogół niezbyt dużym ciężarem, co predestynuje je raczej do produkcji w wytwórniach stałych lub poligonowych. Z uwagi jednak na znaczne ich wymiary (a szczególnie rozpiętości) utrudniające transport, również i te elementy lepiej jest wykonywać bezpośrednio na terenie budowy w pobliżu miejsca ich montażu (segregator aktów prawnych). Na ogół wiązary i ramy żelbetowe wymagają czasowego wzmacniania przy podnoszeniu, natomiast po ich ustawieniu należy je z reguły prowizorycznie usztywnić. Usztywniać można za pomocą zastrzałów drewnianych względnie rozpór przymocowanych do elementów już poprzednio ustawionych. Sposób podwieszenia wiązara niesymetrycznego z częścią wspornikową za pośrednictwem dwóch pomocniczych belek montażowych.

Wiązary produkowane na terenie budowy w pobliżu miejsca ich montażu znajdują się w czasie betonowania w pozycji leżącej (na płask); w związku z tym przed założeniem uchwytów linowych powinny być one doprowadzone do pozycji pionowej, co wymaga równomiernego podparcia ich w kilku punktach oraz prowizorycznego wzmocnienia, aby nie spowodować pęknięcia (szczególnie w chwili „odrywania” ich od podłoża) (promocja 3 w 1).