Priorytetowe znaczenie Wisły

Bezwzględnie priorytetowe znaczenie Wisły i jej dorzecza w opanowaniu deficytu wodnego Polski oraz współzależna z nim ekologizacja procesów rozwoju i zagospodarowania wskazują na konieczność minimalizowania sytuacji ekologicznie konfliktowych, których nośnikiem mogą być funkcje transportowe energetyczne rzeki. Skutecznym narzędziem rozwiązywania takich sytuacji może być stosowanie Ocen Oddziaływania na Środowisko (OOS) przy podejmowaniu wszystkich przedsięwzięć potencjalnie konfliktogennych oraz ekologiczne strategie zagospodarowania Wisły i jej zaplecza funkcjonalnego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jedynie w warunkach zbliżonych do scenariusza szans, gwarantującego spełnienie prognozy trwałego wejścia Polski na drogę postępu cywilizacyjnego, można by przystąpić do realizacji proekologicznej strategii zagospodarowania Wisły i jej ekoregionu, zgodnie z określonym systemem długofalowych celów strategicznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W I fazie realizacji strategii należałoby doprowadzić do stopniowej likwidacji obecnego stanu zagrożenia ekologicznego i sanacji środowiska przyrodniczego Wisły i jej ekoregionu. W II fazie, w zależności od skuteczności przedsięwzięć realizowanych w I fazie, można by dopiero przystąpić do pogłębionej ekologizacji Wisły, utrwalając wyjście z zagrożenia ekologicznego także na drodze procesów samoregulacji przyrodniczej (uprawnienia budowlane).

W III fazie, w ramach proekologicznej strategii zagospodarowania Wisły i jej regionu, można by podejmować (w zależności od skali i struktury popytu : możliwości inwestycyjnych gospodarki narodowej) bezpieczne ekologicznie duże przedsięwzięcia techniczne, zmierzające do wzrostu podaży wody (program egzamin ustny).

Samorealizacja

Wobec dużego stopnia prawdopodobieństwa samorealizacji scenariusza zagrożeń i jeszcze przez kilka lat powolnego przechodzenia do scenariusza szans, w okresie do końca tego wieku można oczekiwać sytuacji, w której:

1. popyt na wodę ustabilizuje się na poziomie około 15-17 km³ i nie przekroczy najwyższego dotychczas poziomu poboru wody na potrzeby ludności i gospodarki narodowej z 1985 roku wobec regresu produkcji, częściowej likwidacji przemysłu wodochłonnego i zmniejszonego popytu ludności ze względu na wysokie ceny wody; nie wystąpi też zapotrzebowanie (nie dające się w inny sposób zaspokoić) na urzeczywistnienie innych funkcji Wisły, takich jak: transport, rekreacja, energetyka (opinie o programie);
2. ograniczone możliwości inwestycyjne gospodarki narodowej i umiarkowane zainteresowanie kapitału zagranicznego nie stworzą możliwości realizacji dużych inwestycji związanych z kompleksową zabudową hydrotechniczną Wisły, umożliwią natomiast jedynie ich ograniczenie do niezbędnego minimum (kontynuacja budowy oczyszczalni ścieków, niezbędne zabezpieczenie przeciwpowodziowe, konserwacja istniejących budowli); przedsięwzięcia inwestycyjne skoncentrowane zostaną wokół budowy oczyszczalni ścieków, małych zbiorników wodnych i elektrowni wodnych w dorzeczu Wisły;
3. wspomaganie kapitału zagranicznego ograniczone zostanie jedynie do zmniejszenia zanieczyszczenia Bałtyku poprzez częściową redukcję źródeł zanieczyszczania wód w zlewniach Wisły i Odry (segregator aktów prawnych).
4. Przedstawiona wyżej sytuacja odpowiadałaby I fazie realizacji strategii proekologicznego zagospodarowania Wisły. Jej ważnym komponentem mogłyby być kompleksowo skoordynowane działania podejmowane w Ekoregionie Wisły przez samorządy terytorialne i podmioty gospodarcze, a zmierzające do bezinwestycyjnej lub niskokapitałochłonnej realizacji polityki ekorozwoju. Główną sferą tych działań byłaby gospodarka wodna, żywnościowa, leśna i turystyczna w częściach północno-wschodniej i wschodniej ekoregionu. Ich modelem mogłaby stać się strategia polityki regionalnej proponowana dla obszaru Zielonych Płuc Polski (promocja 3 w 1).