Próba płynności

Dla jej określenia (oczywiście w sposób umowny) stosuje się kilka metod. Najczęściej mierzy się prędkość wypływu poprzez pomiar stoperem czasu wypływu określonej objętości zaprawy przez otwór o prześwicie ok. 1 cm2 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Czas wypływu zależy w pierwszym rzędzie od stosunku w/c. Zależność tę dla trzech typów zaprawy. Aby lepiej dostosować warunki badania do rzeczywistych proponowano również mierzyć wypływ przez gęsty ruszt lub szczelinę. Odmienny sposób badania (wg K. Walza). Mierzy się tu czas opadania elementu (widocznego z rysunku) o ciężarze 5 kG.
Próba stałości objętościowej. Ma ona na celu w pierwszym rzędzie ustalenie tej cechy przy niskich temperaturach, tzn. mrozoodporności zaprawy. Badanie odbywa się w dylatometrach opierających się na zasadzie wypierania cieczy przez zmieniającą swą objętość próbkę stwardniałej zaprawy.

Dylatometr rtęciowy (w którym cieczą wypieraną jest rtęć). Schemat dylatometru wodno-alkoholowego, wypełnianego najlepiej mieszaniną (50,J/o) wody i glikolu etylenowego. Próbkę umieszcza się w kołnierzu gumowym, a zmiany objętości cieczy odczytuje się na rurce wyskalowanej. W puszkę wbudowany jest termoelement (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Pomiary dylatometryczne należą do precyzyjnych i są kosztowne, toteż można stosować prostsze badanie mrozoodporności o charakterze doraźnym, polegające np. na zamrażaniu wypełnionych zaprawą rurek lub probówek szklanych i określeniu przy jakiej temperaturze i jakim czasie jej trwania następuje pęknięcie szkła. Znając stopień otulenia kabli betonem - można stąd wnioskować, jakim warunkom atmosferycznym może się oprzeć zaprawa. Ma to znaczenie gdy zmuszeni jesteśmy iniektować kable w zimie.

Według badań A. Rohnischa można uważać, że zaprawa iniekcyjna jest mrozoodporna, gdy stosunek porów nie wypełnionych wodą do wody nie związanej chemicznie przekracza 9%. Ma to swoje uzasadnienie teoretyczne w fakcie, że powyższą wartość zwiększa się objętość wody przy zamarzaniu, jeśli więc znajdują się w zaprawie pory nie wypełnione o tej objętości, to woda ma miejsce na odpowiednią ekspansję (uprawnienia budowlane). Warunek ten zostaje spełniony przy cemencie portlandzkim po 4-7 dniach, przy cemencie glinowym po 48 godzinach.

Zestaw mieszarki

Oba ostatnie badania przeprowadza się w sposób znany z technologii betonu zalecany normami dla zapraw, toteż tutaj ich nie opisujemy. Wytrzymałość 28-dniowa zaprawy iniekcyjnej nie powinna być niższa od 300 kG/cm2 (program egzamin ustny).

Iniekcji dokonuje się za pomocą urządzeń, które bez względu na to czy są umieszczone na jednym stelażu czy nie, obejmują najczęściej 3 części:
a) mieszarkę,
b) zbiornik zaprawy z urządzeniem do mieszania (w celu utrzymania zaprawy w ruchu i niedopuszczenia do sedymentacji),
c) pompę tłoczącą zaprawę do kanału (opinie o programie).

W urządzeniu, w którym na jednym wózku umieszczone są dwa zbiorniki górny zbiornik jest mieszarką, dolny zaś jest zbiornikiem zapasowym. W obu znajdują się skrzydełka mieszające (o kształcie ściśle dostosowanym do profilu dna) napędzane wspólnym wałem pionowym. Uchwyty skrzydełek na wale znajdują się w miejscu widocznym, zabezpieczonym przed zanieczyszczeniem zaprawą. Po wymieszaniu przelewa się zaprawę do dolnego zbiornika przez rurę z zaworem (segregator aktów prawnych). Odpowiednia przekładnia zabezpiecza dwie szybkości mieszania, dla zbiornika górnego i dolnego odpowiednio 1 i 2 m/sek (szybkość obwodowa w środku skrzydełek).

Na większych budowach można stosować urządzenia stacjonarne w rodzaju. Agregat składa się z mieszarki-zbiornika, pompy wirnikowej utrzymującej zaprawę w zbiorniku w stałym ruchu oraz pompy tłokowej, tłoczącej zaprawę do kanałów kablowych.
Zestaw mieszarki, pompy, kompresora oraz uchwyty i sposób zamocowania węża doprowadzającego zaprawę do zakotwienia w systemie „Howlett” (promocja 3 w 1).

Urządzenie mieszająco-tłoczące wytwarzające emulsję cementową widoczne. Mieszarka wykonuje 2000 obr/min i tłoczy emulsję pod ciśnieniem ponad 2 at do kanałów.