Próbki przechowywane w wodzie

Wartości współczynnika Kri. Z badań E. Bagdanaszwili przytoczonych przez G. D. Ciskrelego wynika, że elementy doświadczalne przechowywane w wodzie (do momentu poddania ich rozciąganiu) wykazywały bardziej równomierny przyrost wytrzymałości niż elementy pozostające na powietrzu. Również rząd wielkości współczynnika Kri przy przechowywaniu wodnym był znacznie większy, bo dla cl w =1,0 po 360 dniach osiągnął wartości Kr< = 2,0, przy cl w = 2,5 Krl = 1,5. Przy przechowywaniu na powietrzu przyrost wytrzymałości wynosił tylko ok. 30%. Podobne wyniki znajduje się u L. Suwalskiego i W. Lenkiewicza (program uprawnienia budowlane na komputer).

Próbki przechowywane w wodzie miały przyrosty większe niż przechowywane na powietrzu, gdyż po 30 tygodniach dochodzące do 30% wytrzymałości 28-dniowej. Przy przechowywaniu powietrznym przyrost w tym okresie wynosił 20%, niezależnie od tego, że już 28-dniowa wytrzymałość próbek pozostających na powietrzu była o 25% niższa od wytrzymałości próbek wodnego przechowywania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zmiany wilgotnościowe, a więc np. przejście z przechowywania powietrznego na przechowywanie wodne i na odwrót, wprowadzają dość charakterystyczne zaburzenia w przebiegu narastania wytrzymałości.

Tego rodzaju zjawisko obserwował H. Burchartz i O. Graf w swoich doświadczeniach oraz W. S. Atkis. Dla betonów drobnoziarnistych przyjęto jako ciała próbne elementy małe, mianowicie beleczki, jak dla badania cementów (4x4x16 cm). Ten rodzaj prób Wl. Kuczyński uzasadnia adekwatnością próbki jako modelu ściskania słupowego i elementu cienkościennego łupiny z betonu drobnoziarnistego, który jest stosowany do ustrojów powłokowych (uprawnienia budowlane).

Zachodzi na ogół poważna rozbieżność między czasem trwania obciążeń w laboratorium dla oceny wytrzymałości materiału a rzeczywistym okresem działania sił na budowlę. Dopiero w latach ostatnich badania wykazały, że nawet przy obciążeniach niedynamicznych szybkość, z jaką element zostaje obciążony wpływa w sposób wyraźny na wytrzymałość materiału.

Ciekawe wyniki badań

Ciekawe wyniki badań na rozciąganie betonu uzyskał Nikolay w Bukareszcie. Próbki pryzmatyczne badane na bezpośrednie rozciąganie były z betonu o wic = 0,6 przy użyciu cementu 300 kg/m3 i kruszywa o uziarnieniu do 15 mm (program egzamin ustny). Wytrzymałość betonu wynosiła R2S = 494 kG/cm2, Rr28 = 32,2 kG/cm2. Badanie przeprowadzono dla dwóch serii próbek. Seria a obejmowała próbki przechowywane przez 7 dni w wodzie i 7 dni na powietrzu, seria b - próbki przechowywane przez 7 dni w wodzie i 21 dni na powietrzu. Wykresy zależności szybkości narastania naprężeń. Wynika z nich, że przy obciążeniu trwającym 2 s próbka osiągała największą wytrzymałość, przy 1 s i poniżej wytrzymałość obniżała się o 60-65% (opinie o programie).

Wpływ prędkości narastania obciążeń:

a) na zależność >l} od o/R,

b) na wydłużalność ekstremalną.
Kompleksowe badania na ten temat w odniesieniu do betonu ściskanego przeprowadził Ch. Rasch pod kierunkiem H. Riischa. Wnioski z badań są następujące:
a. czas trwania obciążenia ma dość poważny wpływ na naprężenia maksymalne, tj. wytrzymałość,
b. przebieg odkształceń betonu po przekroczeniu naprężenia maksymalnego uzależniony jest w sposób zasadniczy od szybkości wzrostu naprężenia,

Konstrukcje betonowe zaliczamy do długotrwałych, toteż nie można pominąć wpływu czasu działania obciążeń. Tą dziedziną zajmuje się reologia. która w ostatnich 20 latach wkracza do zagadnień budownictwa (segregator aktów prawnych).
Reologią nazywamy naukę o zachowaniu się ciał fizycznych w czasie poć wpływem trwale działających obciążeń.

Teoria sprężystości i teoria plastyczności znalazły syntezę w ramach reologii, która jest uogólnieniem niejako rozwiązań z dyscyplin wcześniejszych w zakresie mechaniki ośrodków ciągi;-:h wprowadzając funkcję czasu t dla opisywania zjawisk zachodzących w CI-RL (promocja 3 w 1).