Problem organizacji budowy obiektów prefabrykowanych

W budownictwie tradycyjnym wszystkie czynności organizacji budowy są skoncentrowane z reguły w ramach przedsiębiorstwa, a kierownictwo budowy organizuje całokształt prac związanych z budową i jest za całość budowy odpowiedzialne (program uprawnienia budowlane na komputer). W budownictwie prefabrykowanym dla uzyskania jak najlepszych efektów ekonomicznych i wykonania robót metodami uprzemysłowionymi konieczne jest wprowadzenie nowej organizacji budownictwa, dostosowanej do potrzeb tej techniki wznoszenia budynku. Najbardziej efektywną organizacją budownictwa prefabrykowanego byłaby taka organizacja, która by spełniała niżej podane warunki:

- koncentracja wykonawstwa w dużych jednostkach budowlano-montażowych dla lepszego wykorzystania maszyn i sprzętu budowlanego, produkcji wielkoseryjnej elementów itp.,
- specjalizacja wykonywania w ramach tych jednostek poszczególnych faz budowy i poszczególnych rodzajów robót,
- jednostkowa odpowiedzialność za całość budowy,
- płynny przebieg wszystkich prac i czynności bez przerw między poszczególnymi fazami i rodzajami robót, a więc zachowanie systemu pracy równomiernej w całokształcie działalności związanej ze wznoszeniem budowli prefabrykowanej (planowanie, produkcja prefabrykatów, projektowanie, transport elementów, montaż elementów, roboty wykończeniowe) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wprowadzenie organizacji spełniającej powyższe warunki nie jest łatwe, choćby dlatego, że na obecnym etapie budownictwa przeważają jeszcze obiekty realizowane metodami tradycyjnymi, a i w przyszłości będzie istniało obok budownictwa prefabrykowanego także budownictwo tradycyjne, choć w znacznie mniejszym niż obecnie zakresie. Pierwsze elementy gotowe pojawiły się w budownictwie stosunkowo dano. Znacznie później natomiast zaczęto wprowadzać w budownictwie elementy prefabrykowane i konstrukcje z nich wykonane (uprawnienia budowlane).

Elementy gotowe stosowane były niemal od chwili powstania żelbetu. 1 początku drugiej połowy wieku XIX, jeszcze przed wynalezieniem żelbetu wykonano pierwsze slupy oświetleniowe z betonu z rdzeniem drewniany: Pierwsze podkłady kolejowe z żelbetu pojawiły się w roku 1877. W ostatnich dziesiątkach lat ubiegłego wieku rozpowszechniło się stosowanie pali i ścianek szczelnych z żelbetu. Zaczęto wprowadzać różnego rodzą rury betonowe i żelbetowe do budowy rurociągów. W tym też okresie rozwinęła się produkcja różnorodnych drobnych wyrobów betonowych, począwszy od płyt chodnikowych i znaków drogowych, a skończywszy na budkach tel fonicznych, oknach żelbetowych i składanych ogrodzeniach.

Elementy i wyroby betoniarskie

Produkcja ta, prowadzona najczęściej w małych betoniarniach, nie mia charakteru przemysłowego, odbywała się bowiem głównie przy użyciu ręcznej, którą wykonywali rzemieślnicy. Elementy i wyroby betoniarskie n miały większego wpływu na rozwój i unowocześnienie budownictwa przed rokiem 1930, które w tym okresie było typowym budownictwem ceglany] a postęp w budownictwie polegał na wprowadzeniu konstrukcji żelbetowych (program egzamin ustny).
Na tego rodzą budownictwo, nazywane obecnie budownictwem tradycyjnym, nie mogły w; wrzeć większego wpływu pierwsze rozwiązania stropów z elementów gotowych, a nawet stosowane sporadycznie niektóre konstrukcje z elementów żelbetowych gotowych. Natomiast w szerszym już zakresie weszły w użycie t kie konstrukcje i elementy, jak słupy oświetleniowe, pale fundamentów rury lub podkłady betonowe, wiele różnego rodzaju drobnych wyrobów z betonu.

wymienionym dziesięcioleciu wprowadzone zostały w szerokim zakres różnego rodzaju betoniarki do mechanicznego mieszania betonu na budowach oraz wynalezione zostały niemal wszystkie metody mechanicznego zagęszczania betonu, które obecnie są powszechnie stosowane w produkcji prefabrykatów (np. wibrowanie, prasowanie, wibroprasowanie, utrząsanie, wirowanie, odpowietrzanie) (opinie o programie). W okresie tym poznano i wyjaśniono wpływ uziarnienia kruszywa na wytrzymałość i inne cechy mechaniczne betonu oraz zapoznano s bliżej z takimi zjawiskami zachodzącymi w betonie, jak pełzanie i inne procesy Teologiczne. Wreszcie wprowadzono do produkcji elementów budowlanych z betonu metody wielokrotnie skracające ich pierwotny cykl produkcyjny, jak np. metody obróbki cieplnej, metody chemiczne (wprowadzanie dodatków przyspieszających twardnienie betonu, jak chlorek wapniowy i inne) oraz metody oparte na stosowaniu cementów szybkotwardniejących (np. cement glinowy).

W okresie 1940-1945 r. w światowej produkcji elementów budowlanych przeważały jednak jeszcze elementy gotowe, gdyż wspomniane nowe procesy technologiczne nie od razu się rozpowszechniły (segregator aktów prawnych). Po roku 1945 natomiast zaczęła zdecydowanie dominować produkcja elementów prefabrykowanych, która w ciągu ostatnich kilkunastu lat została tak udoskonalona, że obecnie elementy prefabrykowane wytwarzane są na skład lub w wielkich seriach w nowocześnie zmechanizowanych wytwórniach-fabrykach. Do produkcji prefabrykatów stosuje się poza betonem i spoiwem cementowym coraz częściej materiały oparte na spoiwie wapiennym lub gipsowym.

W chwili obecnej w wielu krajach konstrukcje prefabrykowane stosowane są w większym zakresie niż tradycyjne, zarówno w budownictwie mieszkaniowym, jak i w budownictwie przemysłowym (promocja 3 w 1).

Ponadto elementy i konstrukcje prefabrykowane wprowadza się coraz częściej także do budownictwa wiejskiego oraz do innych rodzajów budownictwa, zwłaszcza mostowego i wodnego.