Proces świeżenia

Tworzący się tlenek węgla uchodzi wraz z innymi gazami z gardzieli spala się na dwutlenek węgla. Nad konwertorem pojawia się płomień. Jest to okres płomienny, który trwa 8-H2 minut. Ostatni okres dymny trwa zaledwie kilkadziesiąt sekund. W tym czasie wypala się już żelazo, a nad gardzielą pojawia się brunatny dym utworzony z tlenku żelazawego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Proces świeżenia powinien być przerwany natychmiast z chwilą pojawienia się dymu. Po ukończeniu świeżenia konwertor przechyla się i wylewa otrzymaną stal. Zaletą stali besemerowskiej jest dobra skrawalność oraz zgrzewalność. Poza tym łatwiej (niż tomasowska) znosi ona powtórne nagrzewanie podczas przeróbki plastycznej i jest odpowiedniejsza do walcowania oraz ciągnienia na zimno. Stal besemerowska nadaje się do wyrobu drutu, gwoździ, blach cienkich, rur zgrzewanych i stali prętowej budowlanej (do żelbetonu) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Główną wadą procesu Bessemera jest to, że przy tym procesie świeżenia nie zachodzi odsiarczanie ani odfosforzanie. Do przeróbki surówek zawierających większą ilość fosforu i mniejszą ilość krzemu stosuje się konwertory zasadowe Thomasa. W procesie tomasowskim przerabia się surówki zawierające 3-r% węgla, 0,4-1,5% manganu, 0,2-LO,6% krzemu, 1;7-2,5% fosforu i mniej niż 0,1% siarki. Do konwertora Thomasa, pod surówkę, wprowadza się rozżarzone wapno służące do odfosforzania. W procesie zasadowym rola fosforu jest podobna jak krzemu w metodzie kwaśnej, tzn. jest on głównym źródłem ciepła (uprawnienia budowlane).

Proces tomasowski dzieli się, podobnie jak proces Bessemera, na trzy okresy:

1. iskrowy, trwa on 2-5-3 minuty; w tym czasie spala się krzem i mangan;
2. płomienny; trwa 6-5-7 minut; spala się wówczas węgiel;
3. dymny; trwa 6-5-8 minut; wypala się fosfor wg reakcji 2P + 5FeO + 4 CaO = (CaO)₄P₂0₅ + 5 Fe (program egzamin ustny).

Piec martenowski

W przeciwieństwie do procesu Bessemera, który można było w każdej chwili przerwać, procesu Thomasa (ze względu na konieczność prawie całkowitego wypalania węgla, zanim zacznie zachodzić odfosforzanie) przerywać nie można. Nowoczesną odmianą konwertorów Bessemera i Thomasa są konwertory tlenowe typu LD, w których do świeżenia surówki stosuje się tlen, co daje duże korzyści ekonomiczne w porównaniu z tradycyjnymi metodami konwertorowymi (opinie o programie).

Urządzenia te są bardzo wydajne, (można z nich uzyskać 100-180 ton, tj. 100-5-1800 Mg stali na godzinę), a otrzymywana w nich stal ma lepsze własności niż stal otrzymywana metodami tradycyjnymi. Tlen w konwertorze LD doprowadza się dyszą nad powierzchnię surówki i następuje przedmuchiwanie surówki z góry, co przyspiesza roztopienie topników (wapna) oraz proces odfosforzenia surówki.

Wadą konwertorów jest konieczność stosowania surówki o ściśle określonym składzie chemicznym (przede wszystkim dotyczy to krzemu, siarki i fosforu). Proces wytapiania stali w piecu martenowskim przebiega znacznie wolniej niż w konwertorach. Czas trwania wytopu wynosi 5-10 godzin. Pojemność pieców martenowskich jest bardzo różna i wynosi 30-500 ton (30-500 Mg) wsadu (segregator aktów prawnych).

Rozróżnia się procesy martenowskie kwaśne i zasadowe. W każdym z tych procesów występują następujące okresy:

1. naprawa pieca po spuście,
2. ładowanie pieca,
3. topienie wsadu,
4. świeżenie,
5. od tlenienie,
6. spust stali.

W czasie świeżenia zachodzą reakcje utleniania krzemu, manganu i węgla, poznane już przy procesach konwertorowych. Ponadto w piecach martenowskich o wyłożeniu zasadowym przeprowadzane jest jeszcze odfosforzanie i odsiarczanie. Piec martenowski umożliwia kontrolę i regulowanie przebiegu procesu, a tym samym i jakości wytapianej stali. Dzięki temu uzyskana w procesie martenowskim stal jest lepsza od otrzymywanej w konwertorach, gdyż zawiera mniej fosforu i siarki, które szkodliwie wpływają na własności stali. Metodą martenowską produkuje się stale konstrukcyjne, a czasami i narzędziowe (promocja 3 w 1).